Να σου κι εγώ μέσα στις εαρινές τις ισημερίες. Διότι, κάθε τόσο, θυμάμαι τον πρότερο εαυτό μου, πριν γίνω και μαντάμ και μπατερφλάι, τότε δηλαδή που ήμουν μια απλή κάμπια. Και παρ’ όλο που δεν έχω καταλήξει ακόμη αν στην εποχή μας είναι πιο χρήσιμο το να έρπεις ή το να πετάς, σκέφτομαι να παραμείνω, για αρκετό καιρό ακόμη, πεταλούδα. Τουλάχιστον μέχρι τα τέλη Ιουνίου. Διότι τότε πρέπει να πετάξω μέχρι τη Νέα Υόρκη, συγκεκριμένα στους 45 Δρόμους, ανάμεσα 5η και 6η Λεωφόρο, πολύ κοντά στο Saks Fifth Avenue (που λέει ο λόγος και με την παντόφλα πας). Εκεί ο μάστερ σεφ της καρδιάς μας Σωτήρης Κοντιζάς, αυτός που ξυπνάει την γκέισα μέσα σε κάθε Ελληνοπούλα, μαζί με τον Κώστα Πισιώτη και τον αρχιτέκτονα Μάνο Μπαμπούνη, η καλπάζουσα ομάδα του Nolan δηλαδή, θα μάθει στους Νεοϋορκέζους τι εστί μπουγάτσα. Και τυρόπιτα και σπανακόπιτα. Ο Fournos Theofilos, που θα κάνει εγκαίνια εκείνες τις ημέρες, πρόκειται για ένα εστιατόριο που θα τους εκπαιδεύσει στην κουλτούρα του greek food ενώ μέσα θα λειτουργεί και παραδοσιακός ελλληνικός φούρνος. Θα είναι το πρώτο πιλοτικό μαγαζί, καθώς οι βασικοί χρηματοδότες, ο Γιώργος Κορρές των αγαπημένων μας καλλυντικών και οι αδελφοί Πασχαλάκη της Q & R, έχουν μεγάλα σχέδια. Πρέτζελ παραιτήσου. Ερχεται το κουλούρι το σωστό, το σουσαμένιο.
Η ομάδα Nolan θα φροντίσει και για τις αθηναϊκές νύχτες με το καινούργιο εστιατόριο που ετοιμάζει στον Κεραμεικό σε κτίριο του κορυφαίου αρχιτέκτονα Αριστομένη Προβελέγγιου. Και μάλιστα σε τιμές φιλικές ακόμη και γι’ αυτούς που πληρώνουν ΕΦΚΑ.
Μυστικά δείπνα
Η τάση του prive dining επανέρχεται όχι ως πρόφαση αυτή τη φορά, αλλά ως πλήρης και ολοκληρωμένη πρόταση έτσι όπως την οραματίστηκε ο πρωτοπόρος γκουρού των eighties Kyrios Criton σε συνεργασία με τον Χάρη Νινιό. Στεγάζεται στην οδό Πετράκη, απέναντι από τη Μητρόπολη Αθηνών, και η λέξη – κλειδί που διέπει ό,τι γίνεται εδώ –από χυμούς φρούτων που φτιάχνονται με τη μέθοδο της κρύας έκθλιψης και σερβίρονται με finger food στον ατμό μέχρι τις εκθέσεις που φιλοξενούνται στον πρώτο όροφο –είναι ethos. Με την έννοια ότι η αισθητική είναι ηθική και η ηθική εμπεριέχει την αισθητική. Εδώ λοιπόν μπορούν να διοργανωθούν «μυστικοί δείπνοι» των δώδεκα ατόμων σε έναν χώρο γεμάτο (αυτήν την εποχή διότι ακολουθούν και άλλες εκθέσεις) με έργα του Kyrios Criton και με μενού που επιμελούνται οι υψηλών προδιαγραφών σεφ του Απόστολου Τραστέλη (Σπονδή, Χύτρα, Mama Fuga). Και για τις νεότερες μπατερφλάι, αυτές που όταν εγώ είχα ανοίξει τα φτερά μου δεν ήταν ούτε καν κάμπιες, ο Kyrios Criton ήταν αυτός που, στη δεκαετία του 1980, με τις αισθητικές «επεμβάσεις» του μας έκανε να ξεχάσουμε αυτό που παλιά λέγαμε «ντεκορασιόν». Ασε που όταν έκανε το EPEMVASSISCRITONPANOS τα «γατάκια» των σόσιαλ που ενώνουν τις λέξεις, δεν είχαν ανέβει καν στα δέντρα.
Γιατί να είσαι ο Ζεράρ
Μόλις πριν από μια εβδομάδα, τα φτερά μου με είχαν πάει μέχρι τη Γενεύη. Εδώ που τα λέμε σιγά την απόσταση, αλλά, τέλος πάντων, στο Theatre du Leman έδινε συναυλία ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ που όλες μας έχουμε κλάψει πάνω από μια φωτογραφία του. Παλιά όμως, προ «Πράσινης κάρτας» του Πίτερ Γουίαρ. Την τελευταία φορά που εγώ είχα ασχοληθεί πάντως μαζί του ήταν τότε που δήλωνε πόσο αγαπούσε τον Πούτιν και είχε μετακομίσει στη Ρωσία για φορολογικούς λόγους. Για να πω την αλήθεια, έτσι όπως τον είδα να τραγουδά, διατηρεί μια ανάμνηση, εντελώς συμβολική όμως, από αυτό που είχε στο «1900» του Μπερτολούτσι. Ωστόσο, τριγυρίζοντας στα παρασκήνια –διότι μπατερφλάι είμαι όπου θέλω πάω –το περιεχόμενο του πλαστικού, διάφανου μπουκαλιού νερού που πάνω στην εμπορική ετικέτα είχε αυτοκόλλητο που έγραφε «Reserve Gerard Depardieu, merci beaucoup, δεν μου έμοιαζε και πολύ με νερό. Είναι γνωστή άλλωστε η σχέση του Γάλλου σταρ με το αλκοόλ.
Πεθαίνω σαν πόλη
Κατά τα άλλα, περιπλανιέμαι σε μια Αθήνα που ώρες ώρες έχω την εντύπωση ότι με μισεί. Το ζεύγος Αρετής και Δημήτρη Δαλακούρα δεν με κάλεσε στο πάρτι γενεθλίων της Αρετής όπου έμαθα ότι ήταν η κρεμ ντε λα κρεμ της κοσμικής Αθήνας. Από τον Μιχάλη Χανδρή και τον Γιάννη Κούστα μετά της αρραβωνιαστικιάς του Δήμητρας Μέρμηγκα μέχρι την Ηρώ Κόβα. Στο Musique Café της Αρριανού πλακώνει σύσσωμος ο ΣΥΡΙΖΑ (άλλη φορά θα σας πω για τα black label της Ολγας Γεροβασίλη) και στο γνωστό στέκι «με όνομα βαρύ σαν ιστορία» του κέντρου της Αθήνας έμαθα ότι, προκειμένου να φαίνεται γεμάτο, ο ιδιοκτήτης προσφέρει «δωρεάν γεύματα» σε αναξιοπαθούντες κοσμικούς. Εντάξει, μπορεί να φτωχύναμε, αλλά δεν θα το κάνουμε και βούκινο.
