Βγαίνει ο εκπρόσωπος δημοκρατικής κυβέρνησης και δηλώνει:
«Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρίσκεται προσωπικά στον πυρήνα του σκανδάλου και της προσπάθειας συγκάλυψής του».
Πού το ξέρει; Εχει στοιχεία; Χαρτιά; Λογαριασμούς; Κι αν είναι αλήθεια, γιατί δεν παρέπεμψαν στην Προκαταρκτική Επιτροπή τον Μητσοτάκη που «βρίσκεται προσωπικά στον πυρήνα του σκανδάλου» αλλά μόνο εκείνους που δεν βρίσκονται στον πυρήνα;
Βγαίνει η Σία Αναγνωστοπούλου, βουλευτής της Αριστεράς και (αν δεν απατώμαι) καθηγήτρια πανεπιστημίου και δηλώνει:
«Αυτό που πρέπει να κάνει η Επιτροπή δεν είναι να ερευνήσει τη συγκεκριμένη υπόθεση, αλλά να ακουμπήσει στο κοινό περί δικαίου αίσθημα που έχει η κοινωνία».
Αυτά μαθαίνει στους φοιτητές της; Πως οι ποινικές υποθέσεις δεν πρέπει να ερευνώνται, αλλά να ικανοποιείται το κοινό περί δικαίου αίσθημα; Το οποίο ποιος εκφράζει; Η Σία, η Τασία ή μήπως η Θεανώ;
Αν είναι έτσι, τότε η κυρία δεν είναι καθηγήτρια σε μία πολιτισμένη χώρα. Είναι η Καλάμιτι Τζέιν στο Φαρ Ουέστ όπου οι άνθρωποι λύνουν τις διαφορές τους με πίσσα, πούπουλα και λιντσαρίσματα –που λέει κι ο Καμμένος.
Βγαίνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος στις 15 Μαρτίου και δηλώνει:
«Ο Στουρνάρας να απαντήσει αν υπάρχουν και άλλες συμβάσεις που έχει υπογράψει με τη Novartis».
Σε ποιον να απαντήσει; Στον Τζανακόπουλο; Και τι τον νοιάζει τον Τζανακόπουλο; Είναι ντετέκτιβ; Ανακριτής; Εισαγγελέας; Χωροφύλακας; Καφετζής; Τι ακριβώς είναι; Και ως τι ρωτάει;
Τρία περιστατικά. Που φωτίζουν ένα απλό πράγμα.
Για ποιον λόγο στήθηκε η Novartis και γιατί αποδείχθηκε το φιάσκο που έχουμε καταλάβει.
Ακόμη κι ένα φιάσκο όμως μπορεί να οδηγήσει σε χρήσιμα συμπεράσματα.
Πρώτον, μια πολιτική και δικαστική σκευωρία είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αναλαμβάνουν διάφορα νούμερα της πολιτικής, της Δικαιοσύνης και της δημοσιογραφίας.
Το πιθανότερο είναι ότι θα τα κάνουν θάλασσα. Ακόμη προσπαθώ να μάθω ποιος φωστήρας είχε την ιδέα με τους… κουκουλοφόρους μάρτυρες!
Δεύτερον, ποτέ μη στηρίζεις μια πολιτική ατζέντα σε δικαστικές σκευωρίες.
Στο τέλος η πολιτική παίρνει πάντα το πάνω χέρι. Κι εσύ μένεις με τη σκευωρία. Την οποία όμως σε επόμενη φάση θα υποστείς. Ενδεχομένως καλύτερα στημένη.
Τρίτον –και σημαντικότερο… Μην εμπιστεύεσαι ποτέ τους φανατικούς και τους εμμονικούς. Οχι μόνο επειδή κάνουν συνήθως λάθος, αλλά επειδή ακόμη κι όταν έχουν δίκιο το χάνουν λόγω φανατισμού και εμμονής.
Και για να τελειώνουμε. Αν αρκούσε να στήσεις μια ίντριγκα για να κερδίσεις εκλογές, θα το είχαν εφαρμόσει προ πολλού πολύ εξυπνότεροι και ικανότεροι πολιτικοί από τον Τσίπρα.
Για να μην το κάνουν, κάτι ξέρουν και δεν το κάνουν.
