Αναζήτηση
Ακόμα μια αυταρχική επιλογή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η υπόθεση Novartis, κατέρρευσε κυρίως λόγω της προχειρότητας με την οποία στήθηκε. Τρεις ανώνυμοι μάρτυρες, που μάλιστα δεν τους εμφανίζουν έστω κρυμμένους πίσω από κουκούλες, ούτε για να δεχτούν τις ερωτήσεις των κατηγορουμένων, είναι υλικό για κωμωδία, όχι σοβαρή Προανακριτική Κοινοβουλίου.
Η χωρίς στοιχεία κατηγορία πολιτικών αντιπάλων για σκάνδαλα, θα έλεγε ο δόκτωρ Γκέμπελς, μπορεί να είναι αποτελεσματικότατη ως υλικό προπαγάνδας. Θα ήταν αν η κυβέρνηση είχε καταφέρει να μετατρέψει όλον τον Τύπο σε ΕΡΤ –κι αν είχε καταφέρει να στείλει τους ενοχλητικούς δημοσιογράφους εκεί όπου τους στέλνουν ο Ερντογάν ή ο Μαδούρο. Ομως η κυβέρνηση είναι αυτό που είναι, άρα τουλάχιστον ξέρουμε έως πού μπορεί να φτάσει.
Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Επειδή η κυβέρνηση δεν μπορεί να διαχειριστεί τίποτα άλλο εκτός από τα στενά συμφέροντα μελών, συντρόφων και φίλων. Κατά τα άλλα, δρα σύμφωνα με τις μεταπολιτευτικές παραδόσεις του καταγωγικού χώρου από τον οποίο προέρχεται ένα τμήμα της, του ΚΚΕ εσωτερικού. Σε τι συνίσταται αυτή η πολιτική που υπαγορεύεται από εκείνες τις στέρεες παραδόσεις; Είναι η πολιτική του περίπου!
Το ΚΚΕ εσωτερικού, αν θυμάστε, ήταν ένα κόμμα που διεκδικούσε «σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο». Κατάγγελλε τη σοβιετική εισβολή στην Πράγα, αλλά είχε καλές σχέσεις με το ΚΚ Ρουμανίας, που μάλιστα χορηγούσε υποτροφίες για σπουδές στα μέλη της νεολαίας του. Κατάγγελλε το οικονομικό μοντέλο της ΕΣΣΔ, διότι παρήγε γραφειοκρατία και ανισότητες, και στήριζε τη γιουγκοσλαβική αυτοδιαχείριση του υπουργού Καρντέλι. Είχε, επίσης, καλές σχέσεις με το ΚΚ της Βόρειας Κορέας, είναι πολυδημοσιευμένη η φωτογραφία του νεολαίου Σταύρου Κοντονή που παρελαύνει με την ελληνική σημαία στην Πιονγκγιάνγκ. Το κόμμα, δηλαδή, στην πραγματικότητα υποστήριζε τον «σοσιαλισμό με περίπου ανθρώπινο πρόσωπο», εξαιρούνταν οι περιπτώσεις της Ρουμανίας, του Τίτο που είχε διάδοχο τον Μιλόσεβιτς και της Βόρειας Κορέας.
Ελάχιστοι αντιστρατεύτηκαν αυτή την πολιτική του περίπου. Ενας απ’ αυτούς ήταν ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης. Οταν ήρθε στην Ελλάδα απ’ τις Βρυξέλλες για να διεκδικήσει τον Δήμο Αθηναίων, βρήκε μπροστά του τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος και τον έφαγε στην εσωκομματική σύγκρουση, παίρνοντας και 17% στις δημοτικές, ως παιδί-θαύμα.
Διαβάζω ότι ο Φίλης, που στηρίζει την κυβέρνηση η οποία συνεργάζεται με τον Καμμένο και συνεννοείται με την Εκκλησία για τα πάντα, εξοργίζεται με την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για τα Θρησκευτικά. Επειτα από υπόδειξη καθηγήτριας, ψάχνω τις περίφημες δήθεν μεταρρυθμιστικές προτάσεις του. Με εντυπωσίασε ότι ο Χριστός είναι επαναστάτης, η αναφορά στην Αννα Φρανκ, οι παραπομπές σε τραγουδιάρηδες του λεγόμενου έντεχνου. Είναι αυτό πρόοδος; Περίπου πρόοδος. Αλλά αρκετή για να αντιταχθεί, ως αριστερή πινελιά, στη «δεξιά» απόφαση του ΣτΕ. Δηλαδή περίπου αριστερή –μην τα θέλουμε όλα δικά μας.
Είναι πολλά τα παραδείγματα της πολιτικής τού περίπου που, άνετα, έδωσε στους συριζαίους τρία χρόνια τώρα την τύχη της χώρας. Εύχομαι όταν θα έλθει η ευλογημένη ώρα να μην παραδώσουν περίπου δυτική δημοκρατική χώρα.
