Η αγωνία της (μουσικής) ενηλικίωσης

Από το 2000, όταν ξεκίνησε το ταξίδι του στον κόσμο της μουσικής μέχρι σήμερα, οπότε ολοκλήρωσε το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο «Ανήλικο», ο Γιάννης Μαθές συμμετείχε σε δίσκους ή ηχογραφήσεις ζωντανών παραστάσεων ως ερμηνευτής. Δεν θεωρεί πως ήταν χαμένος χρόνος αφού κέρδισε πολύτιμες εμπειρίες δίπλα σε ανθρώπους της μουσικής, μέσα από τις οποίες γνώρισε καλύτερα και τον εαυτό του. «Σε αυτή τη διαρκή αναζήτηση, παράλληλα με την ιδιότητα του ερμηνευτή, πλησίαζα όλο και περισσότερο το πεδίο της σύνθεσης μουσικής αλλά και της ενορχήστρωσης. Ακολούθησα λοιπόν και θεωρητικές σπουδές πάνω σ’ αυτό. Επόμενο στάδιο ήταν η αναζήτηση των στίχων που θα μου ξυπνούσαν την ανάγκη να γράψω τραγούδια. Να αισθανθώ δηλαδή αυτή την απαραίτητη για μένα συγκίνηση ώστε να εμπνευστώ και να δουλέψω». Ενα ακόμη κέρδος από αυτή την αναμονή ήταν η γνωριμία του με τον στιχουργό του τωρινού δίσκου Μάνο Σαγκρή. «Η πολύχρονη δουλειά μαζί του πάνω στο υλικό του δίσκου μας με κάνουν να αισθάνομαι ότι για πρώτη φορά παρουσιάζω κάτι που καλλιτεχνικά με εκφράζει απολύτως και ολοκληρωμένα. Στον δρόμο για την έκδοση, συνειδητά και οι δύο, θελήσαμε να περιμένουμε μέχρι να βρεθεί ο κατάλληλος συνεργάτης που θα καταλάβαινε το καλλιτεχνικό μας αίτημα. Είμαι κι εγώ σαν άνθρωπος αρκετά υπομονετικός, ή απαιτητικός θα έλεγα, ώστε όλα να λειτουργήσουν κάτω από τη συνθήκη μιας γενικότερης αλήθειας και όσο το δυνατόν καλύτερης προετοιμασίας.Είμαστε τυχεροί, γιατί αυτό το βρήκαμε στο πρόσωπο του Παρασκευά Καρασούλου και στη στέγη της Μικρής Αρκτου.

Ο τίτλος του δίσκου σας δηλώνει τη σχέση σας με τον χρόνο;

Θελήσαμε να φτιάξουμε ένα δίσκο, όπως λέμε, ενιαίας θεματικής. Το «Ανήλικο» είναι η ενηλικίωση του ήρωα των τραγουδιών μας, μέσα σε ένα αστικό, περιβάλλον, το οποίο αντίθετα με αυτόν, αρνείται πεισματικά να ενηλικιωθεί. Το περνάμε νομίζω όλοι. Ειδικά στην Ελλάδα σήμερα. Καταφέρνουμε να ωριμάσουμε με το βάρος και την αγωνία της ενηλικίωσης, και βγαίνοντας στο δρόμο ξαφνικά αντιμετωπίζουμε ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα που λίγο πολύ μας ταλαιπωρεί σα να ‘ναι αυτό το «ανήλικο», το «ανέτοιμο». Ολο αυτό, από την άλλη, κάπου φθείρει και την παιδικότητα, την καλή πλευρά της ανηλικότητας, που εμείς από την πλευρά μας θέλουμε να παραμείνει ζωντανή!

Η τέχνη οφείλει ν’ αποτυπώνει την εποχή της και πώς;

Σαφέστατα και με όποιο μέσο διαθέτει. Ποικιλοτρόπως και με ελευθερία έκφρασης. Τα στεγανά στην τέχνη, οι ταμπέλες και ο διδακτισμός προσωπικά με τρομάζουν λίγο.

Τι σας δίνει το τραγούδι που δεν σας το έδωσαν οι σπουδές σας, η Φιλοσοφική;

Από τη Φιλοσοφική πήρα την αγάπη για το λόγο. Δική μου επιθυμία είναι να υπηρετήσω την τέχνη του τραγουδιού. Αυτό το τραγούδι και αυτή τη μουσική που υπηρετεί την τέχνη του λόγου. Των νοημάτων. Κάπου συντείνουν αυτά τα δυο. Σίγουρα ομως δεν ήθελα να γίνω καθηγητής Φιλολογίας. Με κέρδισε η μουσική.

Πώς ονειρεύεστε την ιδανική πορεία;