Είναι αλλιώς να γιορτάζεις την 25η Μαρτίου σαν εθνεργετική ανάμνηση ενός ένδοξου παρελθόντος κι αλλιώς να γιορτάζεις την επικαιροποιημένη της εκδοχή –επικαιροποιημένη από τους βρυχηθμούς του προαιώνιου εχθρού σου. Το καταλαβαίνει κανείς συγκρίνοντας τις εορταστικές δηλώσεις των επισήμων την εποχή που η Τουρκία θαμπωνόταν από την ευρωπαϊκή προοπτική της με τις σημερινές επετειακές που ηχούν σαν προειδοποιήσεις. Τις προσεκτικά διατυπωμένες εκθέσεις ιδεών για το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων με εκείνο που ο Πάνος Καμμένος θα ήθελε να ακούγεται ως υπενθύμιση: ότι «δεν διαφέρουμε σε τίποτα από τους αγωνιστές του 1821».

Είναι αλλιώς να γιορτάζεις σήμερα ενώ δεν θα ‘πρεπε. Η Ελλάδα χρειάστηκε δεκαετίες ολόκληρες για να καταλάβει ότι έπρεπε να πάψει να αντιμετωπίζει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις ως ένα καθαρά διμερές πρόβλημα που δεν αφορούσε κανέναν άλλον. Αλλά όπως φαίνεται, δεν θα χρειαστεί παρά μερικούς μήνες για να κλείσει και πάλι το πρόβλημα στη θάλασσα του Αιγαίου, για να περιορίσει τις διαστάσεις του στις ελληνοτουρκικές συντεταγμένες παρά το γεγονός ότι το βεληνεκές του προβλήματος είναι πολύ μεγαλύτερο. Συμβαίνει αυτό επειδή, κάθε φορά που λέει κάτι ο Ταγίπ Ερντογάν, κάποιος εδώ είναι έτοιμος να αρματωθεί τα φισεκλίκια –όταν δεν τα αρματώνεται χωρίς να πει καν κάτι ο τούρκος πρόεδρος.

Εντάξει, αυτή τη φορά ο σουλτάνος –αν υποθέσουμε ότι ούτε αυτός θέλει να διαφέρει από τον Μωάμεθ τον Πορθητή –είπε. «Τη μεγάλη Τουρκία οπωσδήποτε θα την οικοδομήσουμε, αν χρειαστεί θα δώσουμε τις ζωές μας, αν χρειαστεί θα πάρουμε ζωές» είπε. Ε και; Ας αιματοκυλιστεί με οποιονδήποτε φαντασιώνεται ότι είναι ο Οδυσσέας Ανδρούτσος. Κι ακόμη καλύτερα, ας αιματοκυλιστεί μόνος του.

Τελευταία Νέα