Τον καταγγείλαμε. Τον ειρωνευτήκαμε. Στέναξαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από τα καλαμπούρια. Αλλά η πολιτική, όπως και η ζωή, έχει μια δόση σχετικότητας. Οταν κρατούν τις τύχες της χώρας άνθρωποι αδίστακτοι, κυνικοί και επικίνδυνοι, μια μετριοπαθής φωνή είναι μερικές φορές ευπρόσδεκτη. Ακόμη κι αν δεν λέει τίποτα. Ακόμη κι αν δεν έχει κανένα ειδικό βάρος. Αρκεί να μην κάνει τα πράγματα χειρότερα.
Βάλτε δίπλα-δίπλα τις δηλώσεις. Ο ένας προειδοποιεί «φίλους και εχθρούς» ότι «δεν διαφέρουμε σε τίποτα από τους αγωνιστές του 1821» (μα σε τίποτα;) και μιλά ξανά για ομηρεία των ελλήνων στρατιωτικών στην Τουρκία. Ο άλλος τονίζει ότι πρέπει να αποκλιμακωθούν οι εντάσεις και ότι η υπόθεση των δύο στρατιωτικών θα κριθεί από τη Δικαιοσύνη. Σε μια ευνομούμενη χώρα, θα μπορούσε να είναι ένα παιχνίδι ρόλων μεταξύ του καλού μπάτσου και του κακού μπάτσου. Εδώ, αν για τον ένα ρόλο δεν υπάρχουν ψευδαισθήσεις, ο άλλος θυμίζει περισσότερο εκείνες τις ταινίες όπου ο εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσών βετεράνος προσπαθεί να εξιλεωθεί.
Οταν ο Πρωθυπουργός τοποθέτησε τον Φώτη Κουβέλη αναπληρωτή υπουργό Αμυνας, οι περισσότεροι θεωρήσαμε ότι είχε στερέψει από στελέχη ή ότι ο Καμμένος τον είχε προειδοποιήσει πως δεν θα δεχόταν κάποιον που θα μπλεκόταν στα πόδια του και στις δουλειές του. Ισως όμως να υπάρχει και μια άλλη διάσταση. Ισως ο Αλέξης Τσίπρας στην πραγματικότητα να φοβάται τον επικεφαλής του Πενταγώνου. Γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να απαλλαγεί από αυτόν, γιατί θα χάσει την καρέκλα του, τοποθέτησε δίπλα του έναν ήπιο πολιτικό για να κρατάει τα χαλινάρια και να παρουσιάζει προς τα έξω μια πιο ισορροπημένη εικόνα.
Είναι νωρίς ακόμη για να κριθεί αν ο Κουβέλης πετυχαίνει σε αυτή την αποστολή. Το βέβαιο είναι ότι με τις τυχοδιωκτικές και μικροκομματικές του επιλογές φέρει βαριές ευθύνες για τη σημερινή εγχώρια πόλωση. Το βέβαιο είναι επίσης ότι με την εθνικιστική υστερία του Ερντογάν για τη μεγάλη Τουρκία και τις κορόνες του Καμμένου περί συντριβής όσων σκέφτονται οθωμανικές αυτοκρατορίες, η εξωτερική πόλωση εντείνεται, τα πάθη οξύνονται και ο κίνδυνος ατυχήματος, με ή χωρίς εισαγωγικά, μεγαλώνει. Η περιοχή χρειάζεται επειγόντως λιγότερες πολεμοχαρείς κραυγές και περισσότερη διπλωματία.
Οπως χρειάζεται επίσης λιγότερα «Βαλκάνια» και περισσότερη Ευρώπη. Η τελευταία εμφανίζεται δύσπιστη όμως απέναντι σε ορισμένα προβεβλημένα στελέχη της ελληνικής κυβέρνησης με επιβαρυμένο παρελθόν και συγκρουσιακό παρόν. Και αυτό δεν αφορά μόνο την ελληνοτουρκική κρίση, αλλά και άλλα ανοιχτά εθνικά θέματα.
Στον κινηματογράφο, ο ενοχικός πρώην μπάτσος που επιστρατεύεται για μια ειδική αποστολή συνήθως τη φέρει σε πέρας. Ενδιαμέσως, βέβαια, προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη μοναξιά του, αυτομαστιγώνεται αρκούντως και πνίγει το παρελθόν του στο ποτό. Μένει να φανεί αν η πορεία εξιλέωσης που επιχειρεί να διανύσει ο Κουβέλης θα είναι αρμονικότερη.
