Ο Αρνό Μπελτράμ είναι από προχθές ο σύγχρονος ήρωας της Γαλλίας. Και η απήχησή του, η απόδειξη για το πόσο έχουμε ανάγκη για ήρωες. Αναλογίζομαι όμως τι σημαίνει τελικά «ήρωας»; Πρόκειται για έναν άνθρωπο φτιαγμένο με ιδιαίτερα «υλικά» όπως λένε; Δεν είμαι και τόσο σίγουρη. Αναζητώντας αρχετυπικούς ήρωες στην παγκόσμια δραματουργία και λογοτεχνία και ειδικά στην αρχαία ελληνική γραμματεία κατέληξα σε χαρακτήρες εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους. Και σε αυτό συμφωνούσε όλη η παρέα σε μια κουβέντα που τράβηξε για ώρες. Είναι, για παράδειγμα, ο Ορέστης ήρωας; «Οχι, γιατί σκότωσε». Ο Οιδίποδας; «Εν αγνοία του, άρα δεν πιάνεται». Ο Προμηθέας; «Είναι πολύ αυτοαναφορικός». Η Αντιγόνη; «Δεν είναι μονοσήμαντη η ταύτιση του ηρωισμού με την έννοια του καθήκοντος;».
Τι είναι λοιπόν ο ήρωας; Ενας ατρόμητος άνθρωπος; Και αυτό αμφισβητείται. Δεν είναι ηρωικό να αψηφάς τον κίνδυνο αλλά να τον αντιμετωπίζεις με πλήρη επίγνωση. «Πραγματικοί ήρωες γίνονται οι δειλοί άνθρωποι» λένε. Ηρωας γίνεται κάποιος με τη ζωή του ή με τον θάνατό του; Πρόκειται για μία διαδρομή ή για το τέλος της; Και αν ο Μπελτράμ κατάφερνε να αφοπλίσει τον τρομοκράτη θα ήταν του ίδιου βεληνεκούς ήρωας; Η συνειδητή του απόφαση είναι αυτή που του προσδίδει ηρωισμό ή το τυχαίο αποτέλεσμά της; Μήπως είχε δίκιο ο Αγγελος Τερζάκης που έλεγε ότι «γύρω από έναν ήρωα μυρίζει αίμα»;
Δεν καταλήξαμε κάπου. Ειδικά εγώ που ανιχνεύω στοιχεία ηρωισμού στον Ριχάρδο τον Γ’ όταν έρχεται αντιμέτωπος με τα μεγάλα διλήμματά του. (Ή μήπως είναι η πένα του μεγαλύτερου συγγραφέα όλων των εποχών που του δίνει αυτήν τη διάσταση;). Τελικά ένα είναι σίγουρο. Πόσο ανάγκη έχουμε στην εποχή μας για ήρωες. Ποιος έχει πει ότι η λατρεία των ηρώων είναι πολύ ισχυρή σε κοινωνίες και εποχές που απαξιώνεται η ελευθερία του ανθρώπου; (Και όταν δεν έχει κανείς διάθεση να γίνει ο ίδιος ήρωας, λέω εγώ).
