Από όλα όσα αποφάσισε ο Αρειος Πάγος με το 534/23042018 βούλευμά του, περισσότερο ενδιαφέρον έχει η απόφαση επιστροφής της γνωστής υπόθεσης για χειραγώγηση αγώνων ποδοσφαίρου σε νέο Συμβούλιο Εφετών, από το οποίο ζητεί να εξετάσει καλύτερα τις κατηγορίες, οι οποίες διατηρούνται. Οι απαλλαγές για κακουργήματα, όπως η σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, που είχαν ήδη αποφασιστεί με το απαλλακτικό βούλευμα του κ. Κωνσταντίνου Σταμαδιανού, ήταν προβλέψιμο ότι θα παραμείνουν: χωρίς τεκμηρίωση το Συμβούλιο Εφετών δεν θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Αλλά ο Αρειος Πάγος διακρίνει έλλειψη αιτιολογίας και για τις κατηγορίες που έχουν απομείνει και ζητάει νέα διερεύνηση για το κακούργημα της δωροδοκίας π.χ. Διότι, μεταξύ άλλων, υπήρχε και απαγγελία κατηγορίας για δωροδοκία χωρίς να έχουν βρεθεί χρήματα (!), πράγμα πρωτοφανές.
Ο κ. Βασίλης Δημακόπουλος, ο δικηγόρος υπεράσπισης του κ. Βαγγέλη Μαρινάκη, δήλωσε ότι αναμένει απαλλακτικό βούλευμα του (νέου) Συμβουλίου Εφετών και για τις παραμένουσες κατηγορίες: είναι λογικό. Ωστόσο είναι αμφίβολο αν και η τελική απαλλαγή θα μικρύνει τη ζημιά που έχει υποστεί ο Μαρινάκης (ο οποίος έχει παραιτηθεί εξαιτίας της συγκεκριμένης παραπομπής από την προεδρία του Ολυμπιακού, αλλά και από τη θέση του στον Δήμο Πειραιά).
Εντυπώσεις
Η χθεσινή εξέλιξη αποδεικνύει ότι είναι βάσιμη η αρχική υποψία πως όλος αυτός ο θόρυβος, που για μια πενταετία προηγήθηκε, έγινε κυρίως για λόγους εντυπώσεων. Οι εντυπώσεις δεν έχουν καμία σχέση με τη Δικαιοσύνη, κάνουν όμως ζημιά μεγάλη. Ο Μαρινάκης δεν είναι ο πρώτος παράγοντας που επειδή έχει αναλάβει τον Ολυμπιακό έγινε στόχος δικαστικών ερευνών: ανάλογες έρευνες είχαν γίνει και για τον Σωκράτη Κόκκαλη στις αρχές της δεκαετίας του 2000, με το ίδιο αποτέλεσμα. Πρόσφατα είχαμε καταδίκες ποδοσφαιροπαραγόντων για πταίσματα και κακουργήματα. Ωστόσο στην περίπτωση του Μαρινάκη το πρόβλημα δεν ήταν η έρευνα –ήταν η χρησιμοποίησή της.
Ανέκαθεν οι δικογραφίες κατέληγαν στις εφημερίδες ή γίνονταν αντικείμενο τηλεοπτικών εκπομπών, όμως σε άλλες εποχές οι δημοσιογράφοι κρατούσαν τουλάχιστον τα προσχήματα: στην ιστορία αυτή υπήρξε ένας μεθοδευμένος διασυρμός των εμπλεκομένων, που βασίστηκε σε διαρροές, αρθρογραφίες, και δήθεν μάρτυρες που έγιναν τηλεαστέρες, γιατί τάχα μου έκαναν αποκαλύψεις.
Το βασικό δεν ήταν ούτε η έρευνα, ούτε η δικαιοσύνη, αλλά ο θόρυβος, η κατευθυνόμενη φασαρία. Στην εποχή των social media ο Μαρινάκης δικαζόταν καθημερινά από τους εισαγγελείς του Ιντερνετ, που έχτισαν κατηγορίες: «ανατίναξε τον φούρνο του Κωνσταντινέα», «εξέλεξε τη διοίκηση της ΕΠΟ διά μέσου δωροδοκιών», «έστησε παιχνίδια και πρωταθλήματα», «εξαγόρασε διαιτητές που καρατομήθηκαν», «έδειρε δημοσιογράφους», «επέβαλε στην αθλητική Δικαιοσύνη αποφάσεις ακόμα και για ματς της Γ’ Εθνικής» –όλα αυτά ένα τσούρμο «δημοσιογράφων» (με τους οποίους θα έπρεπε να ασχοληθεί το τμήμα Εκβιασμών) τα επαναλάμβανε για χρόνια εμφανίζοντας μάλιστα ως νίκη του κάθε προβλεπόμενη ανακριτική διαδικασία. Κάθε βήμα της Δικαιοσύνης ήταν το χρονικό της δικαίωσης όσων έχουν ως επάγγελμα την σπίλωση του Ολυμπιακού και της διοικητικής ηγεσίας του χρόνια τώρα. Οταν μιλάς για δικαιοσύνη είναι κανόνας να περιμένεις το τέλος της διαδρομής: την τελική απόφαση. Ομως ποιος νοιάζεται για τη δικαιοσύνη; Η παραγωγή λάσπης είναι ευκολότερη δουλειά, ίσως και καλύτερα αμειβόμενη. Η απόφαση του Αρείου Πάγου λέει πως καμία εγκληματική οργάνωση δεν υπήρξε ποτέ, αλλά δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι αυτή θα βοηθήσει τους εμπλεκομένους αυτής της ιστορίας να καθαρίσουν το όνομά τους: δύσκολα η απόφαση θα προκαλέσει τον ίδιο θόρυβο, πόσω μάλλον όταν η προηγούμενη φασαρία έχει προκαλέσει βεβαιότητες που ήταν εξ αρχής γελοίες γιατί ήταν εντελώς αστήρικτες.
Θόρυβος
Η ιστορία αποδεικνύει πως στην εποχή μας ο θόρυβος καταστρέφει ανθρώπους: ο Μαρινάκης είχε το σθένος να κυνηγήσει την ιστορία μέχρι το τέλος. Αλλος στη θέση του θα το είχε βάλει στα πόδια κι ας μην υπάρχει, όπως αποδεικνύεται, τίποτα το επιβαρυντικό, ώστε να οδηγήσει όχι σε καταδίκη, αλλά σε απλή δίκη. Ο Μαρινάκης, όταν και τυπικά η ιστορία τελειώσει, μπορεί να ασχοληθεί με τους κατ’ επάγγελμα υβριστές του, αλλά το θέμα δεν είναι ο Μαρινάκης, είναι η ευκολία με την οποία κάποιος μπορεί να διασυρθεί μόνο και μόνο όταν από μια ανώνυμη επιστολή ξεκινήσει μια έρευνα. Γιατί έτσι ξεκίνησαν όλα: ούτε με κουμπούρια μπήκε στο γήπεδο ο Μαρινάκης, ούτε καμιά εταιρεία του πλήρωσε τις διανυχτερεύσεις εμπρηστών, ούτε υπήρχε μια έστω συνομιλία κάποιου παράγοντα της ομάδας του Ολυμπιακού που να ζητεί από διαιτητές χάρες. Θεωρίες υπήρξαν και αστειότητες. Η αναπαραγωγή των οποίων, όμως, αρκεί για να δηλητηριάζεται το μυαλό των ανθρώπων. Επικίνδυνα…
