Μια κυβέρνηση οφείλει να είναι κυβέρνηση όλων των Ελλήνων. Ολων των πολιτών. Και όλων των εργαζομένων. Ειδικά δε αυτών των τελευταίων σε μια περίοδο που η οικονομία βρίσκεται σε κρίση με τις επιπτώσεις να είναι ολέθριες για την αγορά εργασίας –από τις θέσεις απασχόλησης έως τους μισθούς των εργαζομένων.
Κι όμως. Η κυβέρνηση κινείται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από την οφειλόμενη. Οχι μόνο έχει αφήσει τον ιδιωτικό τομέα στην τύχη του αλλά επιπλέον τον απομυζά με μια δυσβάσταχτη φορολογία. Οχι μόνο αντιμετωπίζει τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα σαν παιδιά ενός κατώτερου θεού, αλλά επιπλέον τους έχει μετατρέψει σε κωπηλάτες της οικονομικής γαλέρας. Είναι φυσιολογικό επομένως ο δημόσιος τομέας να μετατρέπεται σε ένα είδος Ελντοράντο για όσους αναζητούν εργασία. Αλλά δεν είναι καθόλου φυσιολογικό να εκμεταλλεύεται την αγωνία τους η κυβέρνηση για ψηφοθηρικούς λόγους.
Η βλάβη που προκαλείται είναι διπλή. Αφενός το χάσμα που χωρίζει τους εργαζομένους των δύο τομέων εντείνει στην κοινωνία το αίσθημα της ανισότητας και της αδικίας –ειδικά όταν αυτή η ανισότητα και αυτή η αδικία συντηρείται από την κεντρική εξουσία. Αφετέρου η κυβέρνηση συντηρεί έναν φαύλο κύκλο. Τον φαύλο κύκλο της διόγκωσης του δημόσιου τομέα για πελατειακούς σκοπούς και συνεπώς της διαιώνισης της κρίσης.
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει λειτουργικό κράτος χωρίς έναν ισχυρό δημόσιο τομέα. Είναι εξίσου αλήθεια όμως ότι ο δημόσιος τομέας δεν πρέπει να γίνεται βιλαέτι καμίας κυβέρνησης.
