Ηταν αναμενόμενο ότι το υπουργείο θα απέσυρε το νομοσχέδιο ύστερα από την κατακραυγή της κοινωνίας των πολιτών, μέρος της οποίας αισθάνομαι κι εγώ. Και αυτό επειδή διάβασα τα σημεία που περιέχει το σχέδιο και τα βρήκα αποτρόπαια.
Το ότι βάλλεται ο τομέας των φιλοζωικών οργανώσεων κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι αδιανόητο (ειδικά για μια κυβέρνηση με αριστερή ατζέντα). Το υπουργείο θα έπρεπε να έχει συμμάχους του τους ανθρώπους των ενώσεων αυτών αντί να προχωρεί στην «πολιτική των προστίμων». Το νομοσχέδιο δείχνει να έχει γραφτεί από άτομα κλεισμένα σε ένα γραφείο, χωρίς καμία προσωπική επαφή με κατοικίδια. Και ύστερα, είναι ανησυχητική η πρόβλεψη ότι η πολιτική περίθαλψης περνάει στους δήμους. Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι ενδιαφέρονται πραγματικά, δεν διαθέτουν τις δομές για ένα τέτοιο πρόγραμμα. Θυμάμαι, μάλιστα, παλιότερες εικόνες με ζωάκια συγκεντρωμένα σε χώρο του δήμου όπου έμενα, τα οποία κατέληγαν ύστερα από ημέρες λόγω της αδιαφορίας και φυσικά της έλλειψης υποδομών.
Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε σε αυτές τις συνθήκες, ειδικά όταν το τοπίο στην Ελλάδα έχει βελτιωθεί χάρη στον εθελοντισμό και την ευαισθησία των σωματείων. Μέσα στην οικονομική κρίση, όπου αφήνονταν παρατημένα ακόμη και τα λεγόμενα κατοικίδια «από ράτσα», η δράση τους ήταν μια παρηγοριά. Μέχρι και στο εξωτερικό στέλνονταν για υιοθεσία και προσωπικά γνωρίζω ότι ειδικά οι Γερμανοί έδειχναν ενδιαφέρον για ελληνικά κατοικίδια.
Αν μου επιτρέπεται και ένας προσωπικός τόνος, ελπίζω να συνεχίσω ανεμπόδιστα τη σχέση που έχω με τον ημίαιμο Ραχάτ, τον οποίο πήρα από έναν φίλο μου. Και ο γιος μου, που πήρε σκυλάκι από αγγελία, να μη θεωρηθεί δυνάμει παραβάτης.
Η Λυδία Φωτοπούλου είναι ηθοποιός
