Αναζήτηση
O τουρκικός τσαμπουκάς και οι συμβολικές κινήσεις συνεχίστηκαν και στη Βάρνα από τον Σουλτάνο Ερντογάν, παρά την πιο διαλλακτική στάση που κράτησε και το ευρωπαϊκό κοστούμι που επιχείρησε να φορέσει.
Ετσι λοιπόν δεν… ξέχασε να κάνει τον γνωστό χαιρετισμό «ραμπιά», την κίνηση με τα τέσσερα δάκτυλα όρθια και τον αντίχειρα κλεισμένο. Ο χαιρετισμός αυτός δεν είναι μία τουρκική πρωτοτυπία, αλλά πρόκειται για μία συνθηματική κίνηση που έχει υιοθετηθεί από πολλές ισλαμιστικές ομάδες και η πατρότητα της ανήκει στους οπαδούς του ανατραπέντος αιγύπτιου προέδρου Μοχάμεντ Μόρσι.
Είναι ένας χαιρετισμός που ξεκίνησαν να τον χρησιμοποιούν πρώτοι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι στην Αίγυπτο. Το χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά οι οπαδοί του Μόρσι και μέλη των «Αδελφών Μουσουλμάνων» που ήταν συγκεντρωμένοι στην πλατεία Ραμπιάτουλ Αντεβιγέ του Καΐρου, όταν τον Ιούλιο του 2013 ο πρόεδρος της Αιγύπτου ανετράπη από το στρατό.
Ο χαιρετισμός τους είχε μία τριπλή σημειολογία: 1- Ο Μόρσι ήταν ο τέταρτος πρόεδρος της χώρας, μετά τον Νάσερ, τον Σαντάντ και τον Μουμπάρακ. 2- Θύμιζε την πλατεία Ραμπιάτουλ Αντεβιγέ, κεντρικό σημείο συγκέντρωσης των οπαδών του Μόρσι, ίσως πιο εμβληματικό και από την γνωστή ανά την υφήλιο πλατεία Ταχρίρ. 3- Χρησιμοποιήθηκε σε αντιπαραβολή προς το γνωστό σήμα της νίκης (V) που έκαναν οι οπαδοί του στρατηγού Αμπντούλ Φατάχ αλ-Σίσι και θεωρήθηκε δυτική επιρροή.
Γρήγορα, όμως, άρχισε να χρησιμοποιεί και ο Ερντογάν. Για πρώτη φορά χαιρέτησε με αυτόν τον τρόπο το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί σε ομιλία του στην Προύσα.
Έκτοτε η κίνηση αυτή υιοθετήθηκε από όλους του υπουργούς, τα στελέχη και τους οπαδούς του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), αλλά και εκτός ΑΚΡ, από θρησκευόμενους συντηρητικούς κύκλους.
Στην Τουρκία επιχειρήθηκε προς στιγμήν να δοθεί άλλη ερμηνεία στο χαιρετισμό του Ερντογάν με τα τέσσερα δάχτυλα. Ορισμένοι, επηρεασμένοι προφανώς και από τις επικρατούσες εθνικιστικές κορώνες ως αντίδραση στο αυτονομιστικό αντάρτικο των Κούρδων, απέδωσαν στην κίνηση αυτή τον τετραπλό συμβολισμό «ένα έθνος», «μία σημαία», «μία πατρίδα», «ένα κράτος». Η ερμηνεία όμως αυτή αποδείχτηκε γρήγορα κενή περιεχομένου.
