Κανονικά, η δήλωση θα είχε το ίδιο βάρος με εκείνη τη φωνή που ακούστηκε κάποτε από τα έδρανα της Βουλής και ο γενάρχης των Παπανδρέου υποδέχθηκε σαν ενοχλητικό κουνούπι: «Ποιος το είπε;». «Εγώ». «Τότε δεν έχει καμία σημασία».
Ούτε όσα είπε ο βουλευτής Κατσίκης θα είχαν σημασία. Θα έλεγε ότι πρέπει να παρακάμψουμε τη Δικαιοσύνη και να ανταλλάξουμε τους δυο έλληνες αξιωματικούς με τους οκτώ Τούρκους, όπως υποτίθεται ότι ζήτησε εμμέσως ο Ταγίπ Ερντογάν, και η φωνή του θα έφτανε στα αφτιά μας σαν εκείνη την ενόχληση, την ίδια με του Παπανδρέου, για την οποία δεν αφιερώνει κανείς παρά μερικά δευτερόλεπτα για να την απομακρύνει.
Εχει σημασία όμως. Και έχει επειδή πριν από αυτόν ο Αλέξης Τσίπρας είχε υποσχεθεί στον Ερντογάν ότι θα παρέδισε τους οκτώ Τούρκους κάνοντας ακριβώς αυτό: παρακάμπτοντας τη Δικαιοσύνη. Από αυτήν την άποψη, ο βουλευτής Κατσίκης δεν πρωτοτύπησε. Εστω και με χρονοκαθυστέρηση, αλλά και με τη δικαιολογία ότι στο παιχνίδι τώρα έχουν μπει και οι δύο κρατούμενοι Ελληνες, επανέλαβε αυτό που είχε πει και ο Πρωθυπουργός του. Οτι σε ένα κράτος δικαίου η δικαστική τύχη των ανθρώπων θα μπορούσε να κριθεί και από την εκτελεστική εξουσία.
Σε ποια κράτη δικαίου γίνονται αυτά; Σε κανένα. Ακόμη κι ο Ερντογάν εμφανίστηκε θεσμικός στη Βάρνα. «Δεν είμαι μεγαλύτερος από τη Δικαιοσύνη» είπε στους Ευρωπαίους όταν του ζήτησαν, «σαν μεγάλος πρόεδρος μιας μεγάλης χώρας που είναι», να μεσολαβήσει για να γυρίσουν οι δυο έλληνες αξιωματικοί στα σπίτια τους. Το είπε και ακούστηκε σαν τρολάρισμα. Ή, με τους όρους εκείνου του παλιού κοινοβουλευτικού επεισοδίου, το είπε· και δεν έχει καμία σημασία.
