Ο Ζαΐν γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα δεκατέσσερα χρόνια της ζωής του κάπου κοντά στην ευρύτερη περιοχή του Παντζάμπ στο Πακιστάν. Στην αρχαία Πενταποταμία, δηλαδή, που διέσχιζε ο ποταμός Υδάσπης, εκεί όπου οι στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου αντιμετώπισαν τους ελέφαντες του βασιλιά Πώρου (μία από τις πιο εντυπωσιακές σκηνές –ανεξαρτήτως ιστορικής αλήθειας –στην ταινία του Ολιβερ Στόουν). Μια μάχη που θεωρείται, από τους ιστορικούς, κρίσιμη όχι μόνο για την πολιτική, αλλά και για την πολιτισμική επιρροή στην περιοχή.

Δύο χιλιάδες τριακόσια, περίπου, χρόνια μετά, ο Ζαΐν κάνει μόνος του την αντίθετη διαδρομή. Ενας μικρός «Μέγας Αλέξανδρος», ένα παιδί που μετράει τα χιλιόμετρα χωρίς στρατούς και σάρισες, αλλά αρματωμένος με ένα «όπλο» που, διαχρονικά, έχει αποδειχθεί το ισχυρότερο όλων. Κατά κάποιον τρόπο, η κινητήριος δύναμη, το «καύσιμο» της Ιστορίας. Την ανάγκη για επιβίωση, που σε κάνει να αψηφάς τις αποστάσεις. Οταν φεύγεις κυνηγημένος από κάπου, όταν η διαδρομή είναι μονόδρομος, σημασία δεν έχει το ταξίδι, όπως λέει ο μεγάλος Αλεξανδρινός, αλλά μόνο ο προορισμός.

Ο προορισμός του Ζαΐν ήταν, εξαρχής, η Ελλάδα. Οχι όμως και το τέλος του ταξιδιού του. Διότι από τη χώρα μας ξεκινάει ένα άλλο «ταξίδι» για τον μικρό Πακιστανό. Αυτό που του άφησε, ως παρακαταθήκη, ο νεκρός πατέρας του. Το ταξίδι στη γνώση, τη μόνη διέξοδο προς μία καλύτερη ζωή για τους Ζαΐν αυτού του κόσμου. Εξι χιλιάδες χιλιόμετρα μοναχικός ποδαρόδρομος για να «μετέχεις της ελληνική παιδείας», χωρίς καν το εφόδιο της γλώσσας, είναι κάτι που νομίζω ότι θα εντυπωσίαζε και τον ίδιο τον Ισοκράτη, ο οποίος, στον Πανηγυρικό του, έτσι περιγράφει τον ορισμό του Ελληνα.

Το μοναχικό ταξίδι του Ζαΐν είναι μία από τις μικρές ιστορίες των ανθρώπων που συνθέτουν τη Ιστορία της ανθρωπότητας. Και θα ήταν τιμή για όλους μας κάποτε να πει ότι στον πατέρα του χρωστάει τον ζην και στην Ελλάδα το ευ ζην.

Τελευταία Νέα