Οι διαφορές στις αμοιβές που συμπεραίνει η έκθεση της ΓΣΕΕ μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα δεν είναι δα και κανένα μυστικό. Απλώς τα τελευταία χρόνια η συμπίεση των μισθών στο Δημόσιο (κυρίως με τη μετάπτωση από τους 14 στους 12 μισθούς) ήταν λιγότερο οδυνηρή από τη δραματική συμπίεση στον ιδιωτικό τομέα (λόγω της πτώσης της κατανάλωσης και της υψηλής ανεργίας), όπου η διατήρηση της θέσης εργασίας ήταν σε πρώτη μοίρα και σε δεύτερη η διατήρηση των αμοιβών.
Το ζήτημα είναι ότι το να ανέβουν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα δεν γίνεται με νομοθετικές παρεμβάσεις, αλλά με βελτίωση των οικονομικών συνθηκών, κάτι που στην κυβέρνηση άργησαν πολύ να το καταλάβουν. Θεωρούσαν ότι «με έναν νόμο και ένα άρθρο» θα αυξήσουν τους μισθούς, ενώ στην πραγματικότητα με πολλούς νόμους και πολλά άρθρα ουσιαστικά τους καταρράκωσαν, επιταχύνοντας την υπερφορολόγηση και επιβραδύνοντας τις επενδύσεις.
Αν η κυβέρνηση θεωρεί ότι για να ανέβουν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα αρκεί να διορίζει στον δημόσιο τομέα, έχει διαβάσει τα λάθος βιβλία. Ή μάλλον, έχει προσπεράσει το κεφάλαιο περί οικονομικών και έχει πάει κατευθείαν στο κεφάλαιο των προεκλογικών. Το πρώτιστο καθήκον της θα έπρεπε να είναι η αύξηση της παραγωγής, που προϋποθέτει αύξηση επενδύσεων (άρα οικονομικό κλίμα) και βέβαια την αξιοποίηση όλων των δυνατών πόρων, όχι όμως «παρκαρισμένων» για να λογίζονται ως απορροφήσεις, αλλά εκταμιευμένων ώστε να πηγαίνουν στις επιχειρήσεις, στην πραγματική οικονομία.
Η δαιμονοποίηση της επιχειρηματικότητας και η δημιουργία παντού κρατικών δομών για να διορίζουμε είναι μια ατελέσφορη τακτική που μας απομακρύνει από τις βιώσιμες λύσεις που έχουν ανάγκη η οικονομία και η χώρα. Οι ίσες ευκαιρίες, οι καθαροί κανόνες ίδιοι για όλους, η διαφάνεια, ο έλεγχος, η καταπολέμηση του παρασιτισμού και της απληστίας είναι αυτά που πρέπει κατ’ ελάχιστον να εξασφαλίζει ένα σύγχρονο κράτος. Αντ’ αυτού βλέπουμε μια κυβέρνηση που προσπαθεί να αλώσει το κράτος σε όλες του τις μορφές (από γενικούς γραμματείς υπουργείων έως τους σχολικούς συμβούλους), προσπαθώντας να πείσει ότι κάνει αποκομματικοποίηση, ενώ στην ουσία κάνει συριζοποίησή του.
Οσο λοιπόν το κράτος θεωρείται λάφυρο της εκάστοτε κυβέρνησης και το βλέπουν σαν βαγόνι –εστιατόριο και όχι ως ατμομηχανή στο τρένο της οικονομίας, τόσο ο ιδιωτικός τομέας θα αγκομαχάει, καθιστώντας τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους εργαζομένους σε αυτόν παιδιά ενός κατώτερου θεού ή μάλλον ενός κατώτερου μισθού…
Ο Γιώργος Μαυρωτάς είναι βουλευτής Αττικής με Το Ποτάμι και γραμματέας Κοινοβουλευτικού Εργου
Τελευταία Νέα