«Ευτυχισμένο το 1948. Οι υιοί σας Μιχάλης – Στάθης». Ετσι γράφει η ζωγραφισμένη στο χέρι κάρτα που εκείνη την Πρωτοχρονιά έστειλαν στους γονείς τους οι αδελφοί Σεφεριάδη από τον Αϊ-Στράτη όπου ήταν εξόριστοι (και που αν ο Σπίλμπεργκ γνώριζε την ιστορία τους μπορεί να είχε τροποποιήσει το σενάριο της «Διάσωσης του στρατιώτη Ράιαν»). Στο σκίτσο τους, το ξερονήσι μοιάζει με παιδικό σχέδιο, όμως το χαρακτικό του Γιώργου Φαρσακίδη, που απεικονίζει μία πλημμύρα, το κάνει να φαίνεται σαν μεταφυσικός τόπος εφιάλτη. Ο Ρολάνδος Αρσένης, από τις φυλακές της Κέρκυρας, ζωγραφίζει τον φίλο του Γιόση ως βάτραχο και του εύχεται «Χρόνια πολλά και λέφτερα». Ο Μπάμπης Γκολέμας και ο Ευγένης Ηλιού το 1963 στέλνουν τις ευχές τους από τις φυλακές του Ιτζεδίν σκιτσάροντας έναν ποδοσφαιριστή με τσαρούχια. Το 1961 η Μαρία Λουλέ κολλάει στην ανοιξιάτικη υδατογραφία της ένα ξεφτισμένο βραχιολάκι «Μάρτη». Και η Ελλη Ερυθριάδη κεντάει, το 1970, στις φυλακές της Ζαχάρως ένα ζευγάρι χορευτών. Τα παραπάνω πρόσωπα δεν είναι από αυτά που έχουν μείνει στην Ιστορία. Ωστόσο, έχουν συμβάλει στο να γραφεί.

Η κοινοποίηση ενός μέρους των Αρχείων του ΚΚΕ με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 100 χρόνων από την ίδρυσή του (μέχρι το 1924 ονομαζόταν Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας) δεν έχει να κάνει μόνο με την ιστορία ενός κόμματος. Είναι κομμάτι της δημόσιας Ιστορίας της χώρας που πρέπει να μας αφορά όλους ανεξαρτήτως πολιτικής ιδεολογίας ή κομματικής τοποθέτησης. Και η πρόσβαση σε αυτά σηματοδοτεί την εξωστρέφεια της σημερινής ηγεσίας του. Το ενδιαφέρον όμως, εκτός από τις επίσημες καταγραφές των γεγονότων ενός αιώνα, είναι οι δεκάδες προσωπικές ιστορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Εστω και μέσα από ένα σημείωμα, μία κάρτα, ένα σχέδιο, ένα προσωπικό αντικείμενο. Και έτσι, αποσπασματικά, αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη δύναμη. Που μας κάνει να συνειδητοποιούμε ότι η Ιστορία ενώνει, δεν χωρίζει έναν λαό.

Τελευταία Νέα