Κανονικά θα έπρεπε να νιώθω εντυπωσιασμένος με την εισήγηση του Αυστριακού Χέρμπερτ Χούμπελ στη FIFA για άμεση αναστολή της ιδιότητας μέλους της ΕΠΟ από τη Διεθνή Ομοσπονδία –και όχι Συνομοσπονδία όπως επιμένουν κάποιοι λανθασμένα να την αποκαλούν. Στην εποχή της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχω ακούσει τόσο πολλές φορές για το ποδοσφαιρικό Grexit ώστε απέκτησα αντισώματα Μιθριδάτη.
Είμαι βέβαιος πως ακόμα και τώρα η κυβέρνηση δεν μπορεί ή δεν θέλει να αντιληφθεί πως είναι αποκλειστικά υπεύθυνη γι’ αυτή την εξέλιξη.
Η ουρά του διαβόλου κρύβεται πίσω από τις λέξεις στην επιστολή που απέστειλε ο Χούμπελ στην Επιτροπή Ομοσπονδιών – Μελών της FIFA. Αφού αναφέρεται στα γεγονότα που έλαβαν χώρα στον αγώνα ΠΑΟΚ – ΑΕΚ και την απόφαση του έλληνα υπουργού Αθλητισμού να αναστείλει τη διεξαγωγή του ελληνικού πρωταθλήματος, καταλήγει: «Αυτή είναι η δεύτερη φορά τα τελευταία δύο χρόνια που μια εθνική διοργάνωση έχει ανασταλεί για λόγους που σχετίζονται με τη βία». Γνωστοποιεί επίσης την αδράνεια που επέδειξε η ΕΠΟ απέναντι στις συστάσεις της Επιτροπής Παρακολούθησης.
Παίζοντας με τις λέξεις ο Χούμπελ σκιαγραφεί τα δύο βαρύτερα αδικήματα για τη FIFA που προκαλούν την έξοδο μιας ομοσπονδίας από τους κόλπους της: την επέμβαση τρίτων, στην προκειμένη περίπτωση της πολιτείας, και την ακυβερνησία της ομοσπονδίας ως απότοκο της παρέμβασης.
Η εισήγηση Χούμπελ αποτελεί ουσιαστικά συνέχεια της επιστολής που συνέταξαν από κοινού FIFA/UEFA στις 27 Ιουλίου 2016 με την οποία ζητούσαν να αλλάξουν τέσσερα άρθρα των δύο νόμων (4326/2015 και 4373/2016) τα οποία θεωρούσαν πως παρέμβαιναν στο αυτοδιοίκητο.
Για το άρθρο 1(3) του νόμου 4326/2015 που αναφέρει πως ο αρμόδιος για τον Αθλητισμό υπουργός μπορεί επίσης, για προληπτικούς λόγους, προκειμένου να αποτραπεί η επανάληψη τέτοιων γεγονότων και συμπεριφορών (βία) να απαγορεύει προσωρινά για μία ή περισσότερες αγωνιστικές τη διεξαγωγή συγκεκριμένων αγώνων ή να διακόπτει οριστικά εθνικά πρωταθλήματα ή άλλες εγχώριες διοργανώσεις, η FIFA και η UEFA είχαν επισημάνει:
«Η FIFA και η UEFA θεωρούν ότι η αναστολή της διεξαγωγής τέτοιων διοργανώσεων θα μπορούσε μόνο να ληφθεί μετά τη δέουσα διαβούλευση με τα αρμόδια όργανα της ΕΠΟ και σύμφωνα με την αρχή της αναλογικότητας, ήτοι ως έσχατο μέτρο (“ultima ratio”) ή, με άλλα λόγια, μόνο εφόσον πιο επιεική ή λιγότερο αυστηρά μέτρα (όπως ο μερικός αποκλεισμός του γηπέδου ή αγώνες κεκλεισμένων των θυρών) δεν επιτρέπουν την εγγύηση της δημόσιας τάξης. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο οι FIFA / UEFA αποφάσισαν να παρέμβουν φέτος προκειμένου να επανορθώσουν την κατάσταση αναφορικά με την απόφασή σας να ακυρώσετε την διοργάνωση του Κυπέλλου Ελλάδας 2015/16».
Για τη FIFA η διακοπή των πρωταθλημάτων με κυβερνητική παρέμβαση αποτελεί casus belli, αλλά κάποιοι δεν μπορούν να το αντιληφθούν.
Επεισόδια δεν γίνονται μόνο στην Ελλάδα. Πριν από πέντε ημέρες στην Αργεντινή χούλιγκαν ισοπέδωσαν ένα γήπεδο. Στη Βραζιλία τα επεισόδια αποτελούν μόνιμο φαινόμενο. Το ίδιο στη Βουλγαρία, τη Σερβία και σε άλλες χώρες. Πουθενά η FIFA δεν απείλησε με αποβολή τις ομοσπονδίες λόγω της βίας. Ούτε καν λόγω έκνομων πράξεων των στελεχών τους. Στην Ισπανία μπήκε φυλακή ο πρόεδρος της ομοσπονδίας Ανχελ Μαρία Βιγιάρ για οικονομικές ατασθαλίες και όταν τόλμησε το Συμβούλιο Εθνικών Αθλημάτων να ζητήσει την επανάληψη των εκλογών για να αντικατασταθεί ο επικεφαλής του ισπανικού ποδοσφαίρου, η FIFA τους απείλησε με αποκλεισμό από το Μουντιάλ.
Η θρυαλλίδα για τους πιο πρόσφατους αποκλεισμούς των ομοσπονδιών του Πακιστάν, του Σουδάν, της Νιγηρίας, του Κουβέιτ, του Ιράν, του Μάλι, της Γουατεμάλας –αντιλαμβάνομαι τους συνειρμούς σας –ήταν πάντοτε η παρέμβαση τρίτων –κυβερνητικών στελεχών –στα εσωτερικά των ποδοσφαιρικών οργανισμών.
Δεν πρέπει επίσης να μας διαφεύγει πως ο προκάτοχος του υφυπουργού Αθλητισμού Γιώργου Βασιλειάδη, Σταύρος Κοντονής, επέμενε στην αμφισβήτηση του αυτοδιοίκητου, προκαλώντας την μήνιν της FIFA, ενώ θεωρούσε θέσφατο για τη λύση των προβλημάτων την τοποθέτηση τακτικών δικαστών στα αρμόδια όργανα της ΕΠΟ.
Βασικός κανόνας για να λύσεις ένα πρόβλημα είναι να αντιληφθείς όλα τα δεδομένα και τις παραμέτρους. Η κυβέρνηση απέδειξε πως σκοπός της δεν ήταν η «εξυγίανση», όπως τουλάχιστον την αντιλαμβανόταν, αλλά η μετατόπιση της εξουσίας για να κάνει πράξη αυτό που θεωρεί δίκαιο και… μεγαλόκαρδο, όπως λέει και ο υπουργός Οικονομικών.