Λογικοί και παράλογοι

Είναι αλήθεια πως η κυβερνητική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ διαµόρφωσε ένα κόµµα αρχηγοκεντρικό, µε όλο και λιγότερες συλλογικές διαδικασίες. Οι τάσεις στο εσωτερικό του έχουν απονευρωθεί και αφορούν διαµορφώσεις µιας προηγούµενης ιστορικής διαδροµής. Την ίδια ώρα η συγκατοίκηση µε τους ΑΝΕΛ, παρά τη µεγάλη συγκολλητική δύναµη της εξουσίας, έχει φθαρεί απεριόριστα στα µάτια του προοδευτικού κόσµου και δεν µπορεί να αποτελεί σοβαρό πολιτικό σχέδιο για το µέλλον.

Οι προκλήσεις της εποχής, οι απαιτήσεις της «εποµένης φάσης» στην ελληνική οικονοµία προϋποθέτουν κρίσιµους επαναπροσδιορισµούς και σηµαντικές συναινέσεις. Εχουµε ανοιχτά εθνικά θέµατα µε απρόβλεπτες εξελίξεις. Μια σκοτεινή κατάσταση στην πραγµατική οικονοµία µε φτώχεια, ανεργία, κατασχέσεις, πλειστηριασµούς, µια πλήρη απορρύθµιση των εργασιακών σχέσεων και κυρίως µια τεράστια πίεση για ένα αξιόπιστο πρόγραµµα εθνικής ανασυγκρότησης. Τώρα πια δεν χωρά ένας ακόµα κύκλος µε αυταπάτες. Ο ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση µε αυτές τις απαιτήσεις διαµόρφωσε ένα αντιφατικό πολιτικό µείγµα. Ρητορική υποσχέσεων αλλά και σκληρές υπαναχωρήσεις. Αριστερή συνθηµατολογία αλλά και αποδοχή νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Κυβερνητική ευθύνη αλλά και διχαστικός λόγος. Ενα τέτοιο πολιτικό µείγµα κάποια στιγµή θα εκραγεί. Πιθανώς έπειτα από µια εκλογική ήττα. Το θέµα ωστόσο δεν είναι αυτό. Είναι στο κατά ποσόν το σηµερινό κυβερνητικό κόµµα µπορεί να ανταποκριθεί στις σύνθετες καταστάσεις. Αν δηλαδή µπορεί τα περίπλοκα εθνικά θέµατα, την οικονοµική δυσπραγία των πολιτών να τα αντιµετωπίσει µε µια ελάχιστη πολιτική συνεννόηση. Ο ακραίος διχαστικός λόγος του Μαξίµου µε αφορµή τη διερεύνηση του σκανδάλου Novartis δείχνει έλλειψη µιας τέτοιας συνείδησης. Δείχνει την εικόνα ενός άµετρου τακτικισµού και µιας πολιτικής θεώρησης µε αποκλειστικό γνώµονα τα µικροκοµµατικά κέρδη από µια σύγκρουση που θυµίζει άλλες εποχές. Την ίδια ώρα όµως, µια σειρά από βουλευτές και στελέχη προσπαθούν να µιλήσουν µε µια σχετική νηφαλιότητα, χωρίς να έχουν συγκροτήσει βέβαια ένα ισχυρό αποτύπωµα στο κοµµατικό πεδίο. Καταλαβαίνουν τη σηµασία της πολιτικής συµµαχιών σε προοδευτική κατεύθυνση. Καταλαβαίνουν ότι χρειάζεται ένας αναστοχασµός για τις κυβερνητικές πρακτικές. Ο Γ. Δραγασάκης θέλησε να διατυπώσει και µια έκκληση συνεννόησης στο πρόσφατο συνέδριο του Κινήµατος Αλλαγής. Προσεγγίσεις και απόψεις που φαίνεται να κινούνται στον αντίποδα της αλαζονείας και του πολεµικού ύφους των κυρίαρχων κυβερνητικών εκφωνήσεων.

Είναι προφανές ότι η «συνταγή» της πολωτικής αντιπαράθεσης ωφέλησε τον ΣΥΡΙΖΑ. Εβλαψε όµως τις προτεραιότητες της χώρας. Η ίδια συνταγή σήµερα είναι και άκαιρη και επικίνδυνη. Δεν είναι γνωστό αν οι οπαδοί της λογικής µέσα στον ΣΥΡΙΖΑ –αναλογιζόµενοι τις ανάγκες της χώρας –θα αποκτήσουν το θάρρος να υποδείξουν ένα άλλο πολιτικό σχέδιο που ξεπερνά το εµφυλιοπολεµικό «ή εµείς ή αυτοί». Ούτε φαίνεται ικανός ο πολιτικός παραλογισµός να αποτελεί και πάλι εργαλείο επικράτησης ύστερα από τα τρία χρόνια κακής διακυβέρνησης.

Η µάχη µεταξύ του «λογικού» και του «παραλόγου» ήταν στη χώρα µας µια µόνιµη ιστορική συνέχεια. Εκφράστηκε σε όλες τις δύσκολες περιπέτειες αυτού του τόπου. Είναι κατά συνέπεια και µέσα στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα δούµε πώς θα εξελιχθεί…

Ενα όµως είναι σίγουρο. Οτι χρειάζεται η αλλαγή των συσχετισµών µε ισχυρό τον ρόλο της Κεντροαριστεράς. Ενα νέο πολιτικό σκηνικό θα µπορεί να ενισχύσει τις λογικές λύσεις στη χώρα µακριά από τον παραλογισµό που επέβαλαν η βαθιά οικονοµική κρίση, η τυφλή αµφισβήτηση του πολιτικού συστήµατος και η συνθηµατολογία της δεκάρας.