Τιμά ασφαλώς τους βουλευτές της συμπολίτευσης ότι αυτή τη φορά επέδειξαν αντανακλαστικά και αντέδρασαν σε έναν διορισμό που θα εξέθετε και πάλι βάναυσα το περίφημο ηθικό πλεονέκτημα. Τους τιμά ότι αυτή τη φορά, ή μάλλον για πρώτη φορά, δεν σύρθηκαν πίσω από τις επιλογές της κυβέρνησής τους, ότι δεν επιχείρησαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα όπως σε περιπτώσεις ανάλογες, αν όχι χειρότερες, με αυτή του προαλειφόμενου για το τιμόνι του ΕΦΚΑ που ως σύμβουλος άλλου οργανισμού έκανε απευθείας αναθέσεις στον εαυτό του.
Από την άλλη πλευρά βέβαια δεν μπορεί να μη διαπιστώσει κανείς ότι η υπερχειλίζουσα αυτοπεποίθηση την οποία επεδείκνυαν στελέχη και βουλευτές της πλειοψηφίας, η ακλόνητη πίστη τους ότι βρίσκονται στη σωστή πλευρά της Ιστορίας ό,τι και αν πουν ή κάνουν έχει δώσει τη θέση της σε μια έκδηλη νευρικότητα. Σε μια νευρικότητα και ανασφάλεια που, τηρουμένων των αναλογιών, παρατηρούσε κανείς στο πρόσφατο παρελθόν σε κυβερνήσεις που βρίσκονταν κοντά στο τέλος.
Αν υπάρχει μια διαφορά με τις προηγούμενες είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση κινήθηκε σε ένα ήρεμο για τα πολιτικά ήθη του τόπου αντιπολιτευτικό περιβάλλον. Οτι δεν βρέθηκε αντιμέτωπη με την αντιπολιτευτική εξαλλοσύνη στην οποία είχαν καταφύγει οι σημερινοί κυβερνώντες όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Η κόπωση από αυτήν την άποψη δεν δικαιολογείται. Δικαιολογείται όμως από το γεγονός ότι αυτή η κυβέρνηση πέρασε στο πεδίο της πολιτικής ηθικής κάτω από τον δικό της πήχη.
