Η εικόνα είναι εξοργιστική και ξεκαρδιστική ταυτόχρονα: ο Ρονάλντο παίρνει την μπάλα από δεξιά στο όριο της μεγάλης περιοχής, κάνει δύο μέτρα και επιχειρεί να σουτάρει με το αριστερό. Το πόδι του κλωτσάει λίγο χορτάρι, λίγο αέρα και καθόλου μπάλα. Ο ποδοσφαιρικός του εγωισμός δεν μπορεί να σηκώσει την ντροπή. Αυτομάτως, αφού σωριάστηκε στο έδαφος, σηκώνεται, στρέφεται προς τον διαιτητή και διαμαρτύρεται έντονα για το πέναλτι που δεν καταλόγισε! Οι Ολλανδοί δεν έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει και δεν αντιδρούν ιδιαίτερα. Αλλωστε είναι τόσο πειστικά αγανακτισμένος ο Πορτογάλος, που μπορεί και να πιστεύουν ότι ο ρέφερι τους χαρίστηκε.
Η μισή αλήθεια είναι ότι ο Ρονάλντο συμπεριφέρθηκε σαν απατεώνας που προσπαθεί κυνικά να εκμαιεύσει μια διαιτητική απόφαση για μια πεντακάθαρη φάση. Για ένα κραυγαλέο δικό του blooper.
Υπάρχει όμως και η άλλη μισή αλήθεια. Αυτή που χαρακτηρίζει κάθε μεγάλο παίκτη. Η αλήθεια που είχε επιβάλει σε κάποιον άλλο μεγάλο ποδοσφαιριστή να σηκώσει το χέρι του και να σκοράρει με χαστούκι στην μπάλα σε έναν ιστορικό νοκάουτ αγώνα ή σε έναν τρίτο, να απαντήσει χωρίς δισταγμό με κεφαλιά στον αντίπαλο που έθιξε τα ιερά και όσιά του, και ας ήταν και σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου. Οι αθλητές που γνωρίζουν τι αξίζουν και –κυρίως –πόσο έχουν δουλέψει για να φτάσουν ψηλά, δεν συμβιβάζονται. Ακόμα και όταν ξέρουν πως δεν έχουν δίκιο.
