Το πνεύμα του νομοσχεδίου για τα ζώα συντροφιάς έχει τρεις πυλώνες μη διαπραγματεύσιμους. Ο πρώτος είναι να μειωθεί δραστικά ο αριθμός των εγκαταλελειμμένων ζώων. Το έγκλημα είναι διπλό, τόσο απέναντι στα ζώα όσο και απέναντι στους ανθρώπους. Αγανακτούν όχι μόνο οι φιλόζωοι, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι –εκείνοι που έχουν μια παιδική φοβία, ας πούμε. Η μείωση αυτή, βέβαια, δεν μπορεί να γίνει με την κατ’ ευφημισμόν ευθανασία. Είναι απόλυτα απορριπτέα για μένα αυτή η λογική, καθώς κάτι τέτοιο πρέπει να συμβαίνει μόνο για αυστηρά ιατρικούς λόγους, αλλιώς μιλάμε για γενοκτονία.
Ο δεύτερος πυλώνας είναι η διαφάνεια και η διαχείριση των ανταποδοτικών πόρων που ούτως ή άλλως πληρώνουν οι δημότες. Ανοίγουμε διάλογο για το ποιος πληρώνει και πόσο για να συντηρείται το σύστημα ελέγχων και περίθαλψης των ζώων. Μη μου πει κανένας πως πρόκειται για χαράτσι, γιατί κάποιος πρέπει να πληρώσει –εκτός κι αν πιστεύουμε ότι όλα αυτά μπορούν να γίνουν δωρεάν. Το τρίτο αφορά τις μεταβιβάσεις και τις υιοθεσίες. Ούτε απαγορεύουμε ούτε δυσκολεύουμε τις υιοθεσίες. Μιλάμε απλά για διαφάνεια: αν βρήκα, για παράδειγμα, ένα σκυλάκι στον δρόμο και το πήρα, να το ξέρει η πολιτεία, ενώ εάν για κάποιον λόγο πρέπει να το μεταβιβάσω, να ξέρει η πολιτεία τον νέο ιδιοκτήτη –να ξέρουμε, δηλαδή, από πού έρχεται και πού καταλήγει, ώστε να είμαστε σίγουροι ότι δεν πέφτει αντικείμενο εκμετάλλευσης.
Ο νόμος αποσύρθηκε γιατί είχαμε τη γενναιότητα να πούμε, σε όλους εκείνους που αντιδρούσαν, να έρθουν να ξανανοίξουμε τη συζήτηση από το μηδέν. Η αντίδραση αυτή παρεμπόδιζε τον εποικοδομητικό διάλογο. Εμείς δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με τους καλοπροαίρετους φιλόζωους. Αντίθετα, πιστεύω ότι πολλοί αντέδρασαν χωρίς να διαβάσουν ποτέ τον νόμο. Στον διάλογο έχουμε ήδη 400 παρατηρήσεις. Αρκετές είναι πολύ λογικές. Γι’ αυτό θέσαμε τον νόμο σε διαβούλευση και, ακόμα και τώρα, ο διάλογος συνεχίζει να γίνεται. Δεν ισχυριστήκαμε ότι είμαστε παντογνώστες.
Η κάθε κοινωνική ομάδα αντιμετωπίζει τα πράγματα από τη δική της πλευρά. Δεν υπάρχει το θέσφατο των φιλοζωικών. Τι ζητάμε από τις οργανώσεις που παίρνουν χρήματα για το έργο που κάνουν; Να υπάρχει ένα ΑΦΜ, ένα μητρώο μελών, ώστε να ξέρουμε τι γίνεται με τη διαχείριση των κονδυλίων. Τα στοιχειώδη που προβλέπονται για ένα σωματείο, ώστε να μην ανατίθενται καθήκοντα σε οργανώσεις – φαντάσματα. Επίσης, δεν αλλάξαμε τον θεσμό φιλοξενίας. Οι προδιαγραφές ήδη υπήρχαν, δεν αλλάξαμε κάτι. Ούτε λέμε ότι υποχρεωτικά ο δήμος πρέπει να έχει αυτές τις δομές, μπορούν να τις έχουν και οι εθελοντές. Είναι από εκείνες τις αρμοδιότητες που ήδη τις είχαν και εξακολουθούν να τις έχουν –δεν μπορούν, ωστόσο, να κάνουν μια ιατρική πράξη ή να διατηρούν βάση δεδομένων, το πρώτο είναι υποχρέωση των κτηνιάτρων και το δεύτερο της πολιτείας.
Το φιλοζωικό κίνημα θέλει να στειρωθούν όλα τα ζώα υποχρεωτικά. Εκτός από τους εκτροφείς, γιατί οι υπόλοιποι να μην το κάνουν; Κάθε άνθρωπος που έχει ζώο και είναι υπεύθυνος το στειρώνει, έτσι κι αλλιώς. Αν φύγει το ζώο από την επίβλεψή του και ξαφνικά βρεθεί με πέντε αντί ενός, θα έχει ηθικό πρόβλημα και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να τα εγκαταλείψει, αν δεν μπορέσει να τους βρει σπίτι. Παράλληλα, εάν θέλουμε να είναι υποχρεωτική η σήμανση των ζώων συντροφιάς, πρέπει κάπου να βάλουμε έναν ελεγκτικό μηχανισμό. Τον βάζουμε στους κτηνιάτρους, που οφείλουν να αναλάβουν αυτήν την ευθύνη. Προσοχή όμως: τα επείγοντα περιστατικά προφανώς ο κτηνίατρος είναι υποχρεωμένος, από τον ιατρικό του όρκο, να τα περιθάλψει. Οταν όμως πρόκειται για επισκέψεις ρουτίνας, ο κτηνίατρος θα πρέπει να επισημαίνει πως απαιτείται και το απαραίτητο ποσό για το τσιπάρισμα του ζώου. Το ίδιο γίνεται και για τα προγραμματισμένα ραντεβού για τους ανθρώπους, από τότε που καθιερώθηκε ο ΑΜΚΑ.
Για τα πρόστιμα, ακούω ότι σε μνημονιακές συνθήκες δεν μπορούν να είναι αυστηρά. Στα δικαστήρια τα υψηλά πρόστιμα πέφτουν, άλλωστε, ή αφαιρούνται τελείως. Η εισπραξιμότητά τους είναι μηδενική. Το σημαντικό δεν είναι να κάνουμε πλειοδοσία προστίμων, αλλά, τουλάχιστον διοικητικά, να μην μπορεί κανείς να προσφύγει στη Δικαιοσύνη, να αναγκάζεται να το πληρώσει και έτσι να λειτουργεί αποτρεπτικά. Για 500 ευρώ, άνθρωπος με 500 ευρώ μισθό θα πάει στο δικαστήριο. Τα 50, όμως, θα τα πληρώσει. Δεν θα υπάρξουν, όμως, μειώσεις προστίμων για κακοποίηση και βασανισμό ζώων και, αν έχει γίνει κάποια αβλεψία, δεσμεύομαι ότι θα διορθωθεί. Ηδη διαχωρίσαμε τις ποινές και έτσι η θανάτωση ζώου τιμωρείται με 30.000 ευρώ, ενώ η κακοποίηση με 7.000 έως 17.000 και δύο χρόνια φυλακή. Τα πρόστιμα είναι βαρύτερα από αυτά της ανθρώπινης κακοποίησης και αυτό γιατί ο άνθρωπος έχει δικαίωμα να αμυνθεί. Ενα ζώο είναι ανυπεράσπιστο, όπως ένα βρέφος, και είναι βουβό. Σ’ αυτό το σημείο πρέπει πολιτεία και Δικαιοσύνη να είναι αυστηρότατες όσον αφορά τις ποινές. Αυτήν την αθλιότητα τη ζήσαμε και προ ημερών, με την υπόθεση με τους δύο οπλίτες. Είναι αηδιαστικό αυτό που είδαμε και ξεπερνάει τα όρια του πολιτισμού.
