Φύσηξε βοριάς, φύσηξε τραμουντάνα και καθάρισε η ατμόσφαιρα από την σκόνη, χωρίς την αρωγή ειδικών συμβούλων. Αν και κάτι φίλες μου πεταλούδες που πετάνε νοτιοανατολικά μου είπανε ότι δεν επρόκειτο περί αφρικανικής σκόνης. Ηταν ο γκλάμουρ κουρνιαχτός που ξεσήκωσαν οι καλεσμένοι του χειρουργού Θανάση Χριστόπουλου στο Ντουμπάι, ένα ταξίδι στην πολυτέλεια που διοργάνωσαν οι ακοίμητοι φρουροί των δημοσίων σχέσεων, οι αδελφοί Γιώργος και Χάρης Ντάβλας και στο οποίο συμμετείχαν οι δημοσιογράφοι κοινωνικού σχολιασμού (το τι αγκωνιά πέφτει για να πάρουν μέρος σε αυτά τα ταξίδια θα σ’ το πω άλλη φορά). Επέστρεψαν λοιπόν οι «Ντουμπαϊκανοί», κατακάθισε ο κουρνιαχτός, μπορώ κι εγώ να πετάξω χωρίς να σκονίζω τα φτερά μου. Κι έτσι την περασμένη Τετάρτη, φτερουγίζοντας πάνω από το Παλιό Χρηματιστήριο Αθηνών στην οδό Σοφοκλέους, κολλάω σε ένα παράθυρο και τι βλέπω; Τις βεριτάμπλ κοσμικές κυρίες –μα τι (δεν) τρώνε όλες και είναι τόσο λεπτές; –σε ένα πριβέ δείπνο που διοργάνωσε η Σάντρα Μαρινοπούλου του Κυκλαδικού Μουσείου. Χωρίς πολλά φλας και ταραντατζούμ αλλά με καλό σκοπό. Τη συγκέντρωση χρημάτων για το μουσείο, γι’ αυτό και το «δελτίο συμμετοχής» κόστιζε 500 ευρώ. Αυτή είναι η νέα tendance χρηματοδότησης –κάτι αντίστοιχο είχε γίνει και τον Σεπτέμβριο στο δείπνο με τον Ζαν Πολ Γκολτιέ του Μουσείου Μπενάκη. Προσωπικά με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη και ως μαντάμ και ως μπατερφλάι.

Πάμε πάλι στο Παγκράτι

Κυκλοφορώντας ως μαντάμ, βρέθηκα, τις προάλλες, στα πρανή του Παγκρατίου, εκεί κοντά στην οδό Αρχελάου. Και θυμήθηκα –διότι είμαι μίας κάποιας ηλικίας –εκείνο το τραγούδι με τον Μπιθικώτση που έλεγε «Πάμε πάλι στο Παγκράτι/ που ‘ναι οι δρόμοι του γεμάτοι». Μόνο που δεν είναι μόνο οι δρόμοι του γεμάτοι. Είναι και τα πεζοδρόμια του από τα τραπεζοκαθίσματα μπαρ, καφέ, εστιατορίων και μεταμοντέρνων ταβερνών. Απροσπέλαστα. Αφού λοιπόν πάτησα τρία All Star, δύο Vans, δύο slingbacks και μία πλατφόρμα, παρέσυρα με το μανίκι μου ένα smoothie (φράουλα), βούτηξε η ζώνη μου σε δύο φρέντο (το ένα χωρίς ζάχαρη) και η εσάρπα μου σε ένα παγωτό καραμέλα με αλατισμένα αμύγδαλα, πλησίασα το Musique Café. Αλλά μου ήρθε από μακριά η αγέρωχη φωνή της Ολγας Γεροβασίλη με εκείνη τη «γεμάτη», αρτινή προφορά που, σημειωτέον, αρκετοί φίλοι μου τη βρίσκουν ιδιαζόντως σέξι. Διότι, όπως ξαναείπαμε, εδώ θα βρείτε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και τους συνοδοιπόρους δημοσιογράφους. Εδώ η υπουργός Διοικητικής Ανασυγκρότησης, μετά το πέρας των κυβερνητικών της καθηκόντων, ανασυγκροτείται με ουίσκι Βlack Label, εδώ ο Νίκος Ξυδάκης μας δίνει την ευκαιρία να θαυμάσουμε τα chalk stripe κουστούμια του και να τρομάξουμε με τα υπερμεγέθη πούρα του, εδώ απολαμβάνει light meals ο πρώην σύντροφος (αν και once σύντροφος, for ever σύντροφος) Γαβριήλ Σακελλαρίδης, εδώ ήταν και το καθημερινό στέκι του αείμνηστου Θοδωρή Μιχόπουλου. (Να σας πω την αλήθεια, τελικά δεν πλησίασα, μη με περάσουν για καμιά διορισμένη).

Οι 50 αποχρώσεις του ροζ

Και έτσι λοξοδρόμησα προς το κέντρο, στην οδό Κολοκοτρώνη, στο μπαρ Borsalino όπου ηγείται ο «μικρός πρίγκιπας» των αλκοολούχων απολαύσεων και γευστικών συνδυασμών Γιάννης Κοροβέσης. Αφού ήπια το εξαιρετικό Negroni του και δοκίμασα τα τάπας του σεφ Μιχάλη Νουρλόγλου, έμαθα τη νέα τάση στα ποτά. Είναι το ροζ τζιν που, λόγω χρώματος, απευθύνεται κυρίως στο γυναικείο κοινό και ήδη στην Ελλάδα κυκλοφορεί από τρεις εταιρείες. Μοιάζει στη γεύση με το γνωστό τζιν αλλά οι εκχυλίσεις φρούτων όπως η φράουλα, το ράσμπερι, το ροζ γκρέιπφρουτ, το κεράσι τού δίνουν αυτό το ιδιαίτερο χρώμα. Ο Κοροβέσης το προτείνει σερβιρισμένο με τόνικ και μια φλούδα ροζ γκρέιπφρουτ και μου προέβλεψε μια καταιγίδα από ροζ ποτά αυτό το καλοκαίρι.

ΥΓ: Αν πάτε στο Borsalino, μη ζητήσετε κάτι σαν «Πακάρτι κόλα». Ο Γιάννης θα πάθει έμφραγμα και είναι νέος άνθρωπος.

Μπάο μπαν, φστ μπόινγκ

Ας το μάθετε από τώρα καλά, γιατί σε λίγο θα το ακούτε από παντού. Λοιπόν, το καινούργιο φαλάφελ που ήταν το καινούργιο σουβλάκι είναι το μπάο μπαν. Και τα καινούργια «φροζενγιαουρτάδικα» θα είναι τα «μπαομπανάδικα» ή «μπαομπανερί». Κινέζικα ψωμάκια στον ατμό που γεμίζονται με τα ανάλογα ασιατικά προϊόντα (αν και μετά την πίτσα που είναι συγχρόνως και σουβλάκι και τάκος, φοβάμαι μη δω μπάο μπαν με γύρο). Μεταξύ μας, τα προτιμώ από τα σουβλάκια με σόγια ή σολομό που θεωρώ ότι πρέπει να γίνει ένα κίνημα για την καταπολέμηση της εξάπλωσής τους. Μόλις προχθές μου έλεγε ένας φίλος μου ότι φοβάται μήπως και η γυναίκα του κρύβει κινόα μέσα στην προβατίνα.