Γιατί περί δολοφονίας πρόκειται: όταν ένας θεσμός, μια πολιτεία, μια Εκκλησία, σε οδηγούν στην αυτοκτονία –στην ουσία σε δολοφονούν. Σε σκοτώνουν. Τελεία.
Ετσι σκότωσαν την 29χρονη Ελενα Φραντζή ορισμένοι ιερείς και φαρισαίοι της Εκκλησίας της Κύπρου. Το έγκλημα αυτό κράτησε 25 ολόκληρα χρόνια. Ενα ορφανό ήταν όταν το παρέδωσαν στη θετή οικογένεια από την Κόλαση. Εναν παιδεραστή παπά και μια σαδίστρια παπαδιά: αυτός βίαζε το τετράχρονο κοριτσάκι ενώ η γυναίκα του το τσάκιζε στο ξύλο. Ετσι ζούσε αυτό το παιδί. Ετσι ζουν κάποια παιδιά. Μέχρι να πεθάνουν. Στα 29 τους χρόνια.
Οταν η Ελενα γίνεται 10 χρονών –6 χρόνια μετρούσε ήδη η κτηνωδία –προσπαθεί να μιλήσει, να αποκαλύψει όλη την αλήθεια. Κανένας δεν την πιστεύει. Ο παπάς είναι «άγιος άνθρωπος» ενώ αυτή μια άθλια μικρή ψεύτρα. Ο φάκελός της εξαφανίζεται, η υπόθεση κουκουλώνεται και η φρίκη συνεχίζεται.
Δέκα χρόνια αργότερα η Ελενα επιμένει. Μαζί με τον δικηγόρο της Μαρίνο Κλεάνθους –από τους λίγους ανθρώπους που της στάθηκαν –τους καταγγέλλει, πάει μάρτυρας κατηγορίας εναντίον τους. Η Αγία Οικογένεια πέφτει στα μαλακά. Ο παπάς καταδικάζεται σε δυο χρόνια και μετά επιστρέφει στα καθήκοντά του σαν να μην τρέχει τίποτα. Η παπαδιά βγαίνει λάδι –ούτε κατηγορία δεν της προσάπτουν. Η Εκκλησία της Κύπρου καλοδέχεται τον παιδόφιλο στους κόλπους της. Το ποίμνιό του τον αποθεώνει. Και η Ελενα καταρρέει.
Εκ των υστέρων –και μετά τον θάνατο του κοριτσιού –ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου και ο μητροπολίτης Ταμασού γίνονται μαλλιά κουβάρια. Ο ένας βγάζει ψεύτη τον άλλον, ο ένας ρίχνει την ευθύνη στον άλλον, ο ένας διαψεύδει τον άλλον. Υστερα ανεβαίνουν στον άμβωνα και διδάσκουν την Αγάπη. Και η ζωή συνεχίζεται.
Οχι για όλους. Οχι για την Ελενα Φραντζή κι όλα τα θύματα χωρίς φωνή που χρόνια ολόκληρα ανεβαίνουν τον δικό τους γολγοθά, για να πέσουν ύστερα από την πιο ψηλή κορφή του. Κανένας δεν τα άκουσε, κανένας δεν τα πίστεψε, κανένας δεν τα προστάτεψε. Το «κράτος δικαίου» και η «Εκκλησία της Αγάπης» συνυπογράφουν την καταδίκη σε θάνατο μιας ζωής χειρότερης από θάνατο. Κι ο όχλος επευφημεί. Γιατί μπορεί να μη στήνει αυτός τις γκιλοτίνες, αλλά τις επικυρώνει θριαμβικά: με βρισιές, κατάρες κι ουρλιαχτά. Αυτό άλλωστε είναι το διακριτό σημείο που διαφοροποιεί έναν λαό από τον όχλο.
Ελενα Φραντζή. Η μάνα της, μικρό παιδάκι ακόμα, βλέπει τον πατέρα της να δολοφονεί την μητέρα μπροστά στα μάτια της. Το τραύμα είναι βαθύ και την οδηγεί στις ουσίες. Αρρωστη κι εξαρτημένη παραδίνει την τετράχρονη κόρη της στις κοινωνικές υπηρεσίες να την φροντίσουν. Και την φροντίζουν: το μωρό καταλήγει στα χέρια ενός παιδεραστή και μιας μέγαιρας. Αργότερα δεκάχρονο παιδάκι πια, η μικρή Ελενα βρίσκει το θάρρος να καταγγείλει το γεγονός. Κανείς δεν την πιστεύει και το θέμα κουκουλώνεται. Στα 20 της κατορθώνει επιτέλους και τους στέλνει στο εδώλιο. Μια σύντομη φυλάκιση κι ύστερα η πλήρης αποκατάσταση για τον παπά και την παπαδιά. Αυτό δεν το αντέχει η Ελενα. Ενώ σπουδάζει κοινωνική λειτουργός, εγκαταλείπει τα πάντα. Την Παρασκευή 23 Μαρτίου 2018 αυτοκτονεί. Είναι 29 χρονών. Μια ζωή τόσο σύντομη όσο κι η παράγραφος που την αποτυπώνει.
Η Ελενα πέθανε. Την κήδεψαν αυτοί που την σκότωσαν. Και η ζωή συνεχίζεται. Η δική τους ζωή.