Δεν είναι η εποχή που ήταν η προσωποποίηση του «παλιού» – με το «παλιό» να προσδιορίζεται οσφρητικά από την ανυπόφορη μυρωδιά της σήψης. Δεν είναι ούτε σαν πέρυσι, όταν ο Φίλης έλεγε πως είναι καλύτερη η συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ «κι ας είναι βρώμικο», παρά με την εθνικιστική Δεξιά του Καμμένου. Από τότε το ΠΑΣΟΚ έχει ξεπλυθεί κι άλλο. Εχει ξεβρωμίσει κάπως. Και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ ο άμωμος και αμόλυντος ΣΥΡΙΖΑ μπορεί επιτέλους να «εξετάσει» το ενδεχόμενο κάποιας πιθανής συνεργασίας.
Εντάξει, όχι και το «όλον» ΠΑΣΟΚ. Στη συριζαϊκή ιερά εξέταση υπάρχει ένα τμήμα που δεν μπορεί να αποκαθαρθεί σε καμία κολυμπήθρα, ένα κομμάτι για το οποίο δεν υπάρχει συγχωροχάρτι για να το απαλλάξει από τις αμαρτίες του. Είναι το κομμάτι που περιέγραψε στο ραδιόφωνο ο Σκουρλέτης με εκείνο το είδος της μόνιμης βδελυγμίας στην έκφραση που του είναι αδύνατον να κρύψει. Το ονομάτισε: Είναι ο Βαγγέλης Βενιζέλος και ο Ανδρέας Λοβέρδος, τα «βαρίδια του παρελθόντος».
Λέγοντας ότι είναι ανοικτός σε συνεργασία με το Κίνημα Αλλαγής και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «πρέπει να συζητά με όμορους πολιτικά χώρους, αναζητώντας προϋποθέσεις για μόνιμες συνεργασίες χωρίς σκοπιμότητες», ο ιεροξεταστής Σκουρλέτης περιέγραψε στην ουσία το συριζαϊκό αδιέξοδο, την αγωνία της επόμενης μέρας. Και άφησε το ίχνος μιας στρατηγικής: για τον ΣΥΡΙΖΑ η Κεντροαριστερά μπορεί να χωριστεί σε «καλή» και «κακή» σαν χρεοκοπημένη τράπεζα. Στην καλή που θα απορροφήσει όλα τα θετικά στοιχεία και μια κακή που θα μείνει με τα τοξικά προϊόντα –τον Βενιζέλο και τον Λοβέρδο που θα ‘λεγε κι ο Σκουρλέτης.
Ως στρατηγική δεν είναι κακή. Αρκεί η Αριστερά να αισθάνεται αρκετά χρεοκοπημένη για να παραδώσει στον ΣΥΡΙΖΑ τα κλειδιά της.
