Πολύ της μόδας έχει γίνει τελευταία η ενότητα. Σωστά επισημαίνεται ότι κάθε φορά που η πατρίδα μας νίκησε και δοξάστηκε (στα πρώτα χρόνια της Επανάστασης, στους Βαλκανικούς Πολέμους, στην πρώτη φάση της Μικρασιατικής Εκστρατείας, στον Ιταλοελληνικό Πόλεμο στην Αλβανία) ο λαός μας ήταν ενωμένος γύρω από μια αμφιλεγόμενη αλλά μη αμφισβητούμενη ηγεσία. Οταν εσωτερικά ζητήματα και διχόνοιες άξιες λόγου ή προσχηματικές επικρατούσαν, επήρχετο η διάλυση, η ήττα και η καταστροφή. Κάθε φορά όμως η υπεύθυνη ηγεσία μιλούσε στην αρχή των γεγονότων υπεύθυνα και σοβαρά.

Καταρχήν μετρούσαμε τις δυνάμεις μας, δεν κοκορευόμασταν. Εξαντλούσαμε κάθε περιθώριο διπλωματικής αναζήτησης ειρηνικής λύσης και ενεργούσαμε πάντα αμυντικά, ακόμα και όταν επρόκειτο για γνήσια απελευθερωτικούς αγώνες. Δεν υπήρχε πολυφωνία στην κορυφή. Η ηγεσία μιλούσε συμπαγώς και έδινε το παράδειγμα της συσπείρωσης. Οσο τα πράγματα προχωρούσαν και το κόστος της επιστράτευσης ανέβαινε τόσο αυξανόταν η ενιαία βούληση και ξεχνούσαμε τις έριδες του παρελθόντος.

Σήμερα ο ένας θυμάται ξεφτιλισμένες απ’ την πράξη του υπαρκτού σοσιαλισμού έννοιες διεθνισμού και ο άλλος εκσφενδονίζει από το ύψος του Ολύμπου κεραυνούς. «Θα σας συντρίψουμε», εβόησε ο Δίας της πλάκας και το Πανελλήνιο εκάγχασε. Αλλά και να υποθέσουμε ότι οι πολεμοκάπηλοι των Αθηνών έχουν εκτιμήσει σωστά τις δυνάμεις τους, το κόστος δεν ήταν και δεν είναι παρόμοιο από χώρα σε χώρα και από εποχή σε εποχή. Ενας πρόωρα νεκρός κοστίζει πολύ περισσότερο σε μια χώρα με χαμηλή δημογραφική αύξηση από ό,τι σε μια χώρα του Τρίτου Κόσμου, όπου και το κόστος ανατροφής και μόρφωσής του είναι πολύ χαμηλότερο. Λυπάμαι που είμαι αναγκασμένος να διαπιστώσω αυτήν την τραγική αλήθεια, αλλά έτσι είναι τα πράγματα και δεν πρόκειται να αλλάξουν στο άμεσο μέλλον.

Η υπεροπλία μας απέναντι στην Τουρκία θα έπρεπε να είναι ισραηλινού τύπου. Δηλαδή, απόλυτη ταύτιση με την ισχυρότερη, σε ό,τι αφορά την αμυντική τεχνολογία, χώρα που είναι οι ΗΠΑ, προμήθεια όλων των τεχνολογικών νεωτερισμών, όποιο και αν είναι το κόστος τους, δημιουργία πλέγματος συμμαχιών στην περιοχή ακόμα και με τις μεγαλύτερες θυσίες. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει υγιή δημόσια οικονομικά, δημιουργία χρέους μόνο για αμυντικούς λόγους, ισχυρή, πατριωτικά εμπνευσμένη φορολογική συνείδηση.

Πόσο μακριά βρισκόμαστε από τη σημερινή καταναλωτικά υπερχρεωμένη Ελλάδα όπου όλοι μαζί δεν παράγουμε τίποτα αλλά εισάγουμε τα πάντα για να εξασφαλίσουμε ένα βιοτικό επίπεδο που δεν δικαιολογείται και να ψάχνουμε να βρούμε αποδιοπομπαίους τράγους κάθε φορά που έρχεται η ώρα να πληρώσουμε. Πατριωτική είναι η αλήθεια και μόνο η αλήθεια. Θα πρόσθετα ότι πατριωτική είναι η αυτογνωσία και η αλληλεγγύη προς το ένοπλο τμήμα του έθνους. Δυστυχώς είμαστε πολύ μακριά από την ηθική αυτή επανάσταση και οι καραγκιόζηδες που μας κυβερνούν, στηριζόμενοι στη μειοψηφία του εκλογικού σώματος, δεν μπορούν να εμπνεύσουν κανενός είδους εμπιστοσύνη.

Οι πόλεμοι δεν διεξάγονται πια όπως στο παρελθόν. Ο Κολοκοτρώνης και ο Καραϊσκάκης, η γυναίκα της Πίνδου και ο επιτιθέμενος μέσα στα χιόνια φαντάρος που κραυγάζει «αέρα» ανήκουν πια στο παρελθόν. Μας χρειάζεται προηγμένη τεχνολογία αιχμής, αεροπορική και αντιαεροπορική υπεροπλία, εγκατάλειψη των συντεχνιακών αντιλήψεων για την άμυνα και υιοθέτηση ενός δόγματος που να είναι καθαρά εμπνευσμένο απ’ τις γεωγραφικές και άλλες ιδιαιτερότητές μας. Τότε και μόνο τότε θα έχουμε ελπίδες να προκαλέσουμε τον σεβασμό όσων στηρίζονται στη δύναμη και περιφρονούν το δίκιο και για τους δυστυχισμένους υπηκόους τους και για τους άτυχους γείτονές τους.

Τελευταία Νέα