Είναι ο Τσίπρας αριστερός; Την ερώτηση μου υπέβαλε με μεγάλη σοβαρότητα πρόσωπο που διατείνεται ότι στον πολιτικό λόγο του έλληνα Πρωθυπουργού διαβλέπει συχνά προτάσεις που ρηγματώνουν τη συνεκτική ιδεολογια ενός αγνού και άδολου, ενδεχομένως και σκληρού, αγωνιστή της κοινωνικής δικαιοσύνης. Σε μερικές περιπτώσεις, λέει, του είναι ορατές εθνικιστικές παρεκκλίσεις (και όχι μόνο για να κολακέψει τον συνεταίρο του, τον Καμμένο), σε άλλες περιπτώσεις αδιαφορία για τους προλετάριους, ιδίως όταν αυτοί δεν συμμερίζονται τις επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ και αρνούνται να τις στηρίξουν. Θεωρεί, επίσης, αδιανόητο να ενισχύεται ένα σχετικώς προνομιούχο σώμα δημοσίων υπαλλήλων που, σε σχέση με τη μεσαία τάξη του ιδιωτικού τομέα, έχει πληγεί λιγότερο απ’ όλους από την κρίση. Τέλος, ισχυρίζεται ότι δεν γίνεται αυτή η κυβέρνηση να περιφρονεί τις δομές και τις πολιτικές αλληλεγγύης στους πιο αδύναμους συμπολίτες μας –ή να εντάσσει την αλληλεγγύη στα ψηφοθηρικά σχέδιά της και στις πολιτικές κρατικής ελεημοσύνης.
Οταν μου υποβάλλονται τέτοιες ερωτήσεις γελάω λιγάκι, δεν μπορώ να κρύψω την ειρωνεία μου. Και φυσικά έχω την απάντησή μου έτοιμη: Ναι, ο Τσίπρας είναι αριστερός, πολύ αριστερός μάλιστα –λενινιστής. Ακόμα κι όταν είναι περήφανος που από τα μπαλκόνι του βλέπει την Ακρόπολη (όπως είχε πει σε δημοσιογράφο του γερμανικού «Στερν»), ακόμα κι όταν χωρίζει τους διαδηλωτές σε καλούς (εκείνουν που διαδηλώνουν κατά των αντιπάλων του) και κακούς (εκείνους που διαδηλώνουν εναντίον του), είναι αριστερός. Και πιο αριστερός είναι όταν φροντίζει για μια κατηγορία κρατικοδίαιτων πολιτών, ιδίως εκείνων που είναι κομματικά στελέχη του ή έστω ψηφοφόροι του –χωρίς κρατική νομενκλατούρα ο αριστερός δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας μονίμως στην απέξω που διαμαρτύρεται. Οσο για την έλλειψη αλληλεγγύης στους φτωχούς, αν ήταν σίγουρος για την επάρκεια του μαρξισμού του θα απαντούσε κάθετα: «Αλλο φτωχός κι άλλο προλετάριος». Στην κρατικοδίατη οικονομία μας προλετάριοι δεν υπάρχουν και οι φτωχοί είναι πρώτη ύλη πολιτικού προσηλυτισμού με χάντρες και καθρεφτάκια.
Μια ερώτηση που θα είχε νόημα είναι άλλη: Είναι ο Τσίπρας αριστερός δημοκράτης; Και σε αυτή την ερώτηση μπορώ να απαντήσω: Αριστερός είναι, δημοκράτης δεν είναι. Το έχει αποδείξει με πολλούς τρόπους. Από την κατά καιρούς επίδειξη ανοχής, αν όχι υπόθαλψης, της ανομίας μέχρι τη χυδαία περιφρόνηση του κράτους δικαίου, οι θεσμοί της δημοκρατίας είναι γι’ αυτόν εργαλεία άσκησης εξουσίας. Για κανέναν πολιτικό ηγέτη, ωστόσο, η εξουσία δεν είναι αυτοσκοπός αν ποδοπατούνται οι θεσμοί.
Αλλά ο Τσίπρας δεν ποδοπατά, όταν το χρειάζεται, μόνο τους θεσμούς. Ποδοπατά ακόμα και τους συνεργάτες του. Χρησιμοποίησε τον Αλέκο Αλαβάνο για να ανεβεί κι ύστερα τον εξαφάνισε. Αφησε στα κρύα του λουτρού τον Γιάννη Μηλιό, για να επενδύσει στο asset Βαρουφάκη, ώσπου να τον φάει κι εκείνον η μαρμάγκα, στο όνομα της πολιτικής επιβίωσης –η ίδια μαρμάγκα που έφαγε τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και άλλους λιγότερο επιφανείς, που τους έσβησε από το κάδρο της εξουσίας.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν το έχει σε τίποτα να ποδοπατήσει οποιονδήποτε και οτιδήποτε, αρκεί να επιπλεύσει αυτός. Ώς τώρα τη γλίτωσαν ο Φίλης, ο Τσακαλώτος κι ο Πάνος Καμμένος. Για να δούμε, ώς πότε;
Τελευταία Νέα