Την πρώτη φορά η αντίδραση ήταν επέκεινα της πολιτικής ορθότητας. «Δεν μπορείς», λέγανε από τη Χαριλάου Τρικούπη, «να μην επιτρέπεις στα στελέχη σου να έχουν άποψη». «Αυτή είναι η θέση του Βαγγέλη, είναι γνωστή», προσέθεταν. Η διαφοροποίησή του, δηλαδή, σε μια κεντρική επιλογή του κόμματος υποβαθμίστηκε. Επειτα, όμως, από το βενιζελικό άρθρο κατά της πρότασης του Κινήματος Αλλαγής για μια μίνι συνταγματική αναθεώρηση, ακολούθησε μια συνέντευξη Βενιζέλου που δεν την περίμεναν οι σύντροφοί του. Κι έπειτα, ένα ποστ στο Facebook ως απάντηση στο σαββατιάτικο άρθρο της Φώφης Γεννηματά στα «ΝΕΑ». Μια ανάρτηση σε τουλάχιστον επικριτικό ύφος, που κατέληγε με μια προειδοποίηση. «Θα επανέλθω όσες φορές χρειαστεί και με όση δύναμη χρειαστεί για την προστασία των θεσμών, της κοινής λογικής, της αλήθειας, του αγώνα μας και της προοπτικής της δημοκρατικής παράταξης που είναι ταγμένη στην προάσπιση του εθνικού συμφέροντος, χωρίς τακτικισμούς και μικροκομματισμούς που θολώνουν την αξιακή εικόνα του χώρου». Με δυο λόγια, ο Βενιζέλος μοιάζει σαν να μην εκφράστηκε απλά προκειμένου να καταγραφεί η διαφωνία του.
Γιατί; Επειδή το συνεχίζει. Μόνο που και τώρα η αντίδραση από την άλλη πλευρά είναι κάτι σε στυλ «ουδέν νεώτερον». Σαν να λέμε, εκείνος εξακολουθεί να λέει όσα λέει κι αυτοί συνεχίζουν στη γραμμή που έχουν αποφασίσει. Και η απόσταση μεγαλώνει. «Δεν σκοπεύουμε να νοθεύσουμε τη γραμμή μας, τα θέματα που βάζουμε για τη συνταγματική αναθεώρηση είναι σοβαρά», αναφέρουν. Σύμφωνοι. Πώς, όμως, διαβάζουν τις βενιζελικές κινήσεις; Σπεύδουν να δηλώσουν πως δεν σκοπεύουν να τον ερμηνεύσουν. Ωστόσο, «η κυρίαρχη ερμηνεία», σύμφωνα με γνώστη των κεντροαριστερών παρασκηνίων, «δεν είναι ότι ο Βενιζέλος ανησυχεί τόσο για τους θεσμούς». Εκείνος, πάντως, αυτό υποστηρίζει. Οπως και ότι η προοδευτική παράταξη πρέπει να διαχωρίσει τις απόψεις της από τις απόψεις του Τσίπρα γενικώς. Σε αυτή την παρατήρηση επί της στρατηγικής, βέβαια, οι άσπονδοι φίλοι του στο κόμμα διατείνονται ότι «ο ίδιος δεν θέλει να μετέχει στην επεξεργασία της γραμμής». Αν όλο αυτό ήταν παιχνίδι, θα ήταν εκείνο που ο ένας κοιτά τον άλλο στα μάτια και χάνει όποιος τα κλείσει πρώτος.
