Δεν είναι ότι δεν έχουν υπηρετήσει το ίδιο αφήγημα και άλλοι πριν από αυτόν. Αλλά κανένας δεν το έχει κάνει σαν τον Αλέκο Φλαμπουράρη, κανένας δεν έχει περιγράψει την «καθαρή έξοδο», την υποτιθέμενη αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας, με τον δικό του τρόπο, τον τρόπο του παλαίμαχου εργολάβου που η αργκό του επαγγέλματος έχει εγκατασταθεί πλέον σε κάθε του κύτταρο. Τι θα συμβεί μετά το τέλος του προγράμματος; «Οι δημοσιονομικοί στόχοι θα παραμείνουν, αλλά τα “κλειδιά” της χώρας θα παραμείνουν στα χέρια της κυβέρνησης» λέει σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ. Θα ‘χεις το διαμέρισμα τον Αύγουστο. Με το κλειδί στο χέρι.
Αν αλλάζει κάτι, είναι απλώς ο πελάτης. Ο Φλαμπουράρης δεν του λέει αυτό που θέλει να ακούσει. Δεν του λέει καν αυτό που πρέπει. Λέει αυτό που απορρέει ως υποχρέωση εκ του επαγγέλματος. Είναι σαν τον «αέρα» με τον οποίο θα ξεπλήρωνε το δημόσιο χρέος η κυβέρνησή του και με τον ίδιο να ανακατεύει τον φραπέ με το καλαμάκι πριν απολαύσει την επόμενη γουλιά. Η σύλληψη δεν ήταν ιδιοφυής, η σκέψη δεν ήταν καν πρωτότυπη. Ηταν βγαλμένη από τα βάθη του κόσμου της εργολαβίας, από εκεί που ο «αέρας» πουλιέται και αγοράζεται κάθε μέρα.
Ο Αλέκος Φλαμπουράρης ξέρει πώς έχει χτιστεί αυτή η χώρα –την έχει χτίσει και ο ίδιος. Εχει παραδώσει έργα με το κλειδί στο χέρι, εντός ή εκτός προθεσμίας δεν έχει σημασία. Οπως δεν έχει σημασία ότι είναι το πιο ανενεργό μέλος της κυβέρνησης, ένας υπουργός που έδειχνε, έμοιαζε και μιλούσε σαν παλαίμαχος από την πρώτη ημέρα που πήρε τα κλειδιά του υπουργείου του για να υπόσχεται τρία χρόνια μετά ότι όπου να ‘ναι παίρνει και τα κλειδιά της χώρας.
