Ο Κέβιν Μιραλάς με ένα γκολ σε 13 συμμετοχές και αυτό με πέναλτι. Ο Οτζίτζα-Οφόε, που από τον Οκτώβριο και μετά (εξαιρώντας ένα ματς με τον Πανιώνιο, στο οποίο συμπτωματικά σκόραρε και εκείνος το μοναδικό γκολ του από τότε) λες και είναι άλλος. Ο Μπιορν Ενγκελς των 5-6 εκατ. ευρώ μεταγραφής με μία συμμετοχή στο πρωτάθλημα (Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός 1-1) το τελευταίο δίμηνο και βάλε. Μια βελγική παρέα που προφανώς και αναμενόταν να είναι πρωταγωνιστές. Τρεις χαρακτηριστικές «κάνω τη διαφορά» κινήσεις της φετινής σεζόν. Μακάρι να ήταν η εξαίρεση. Δυστυχώς εξελίσσεται σε κανόνα.
Είναι πραγματικά μετρημένοι στα δάχτυλα εκείνοι οι ποδοσφαιριστές στο ερυθρόλευκο ρόστερ που μπορούν να νιώθουν ότι τη φετινή σεζόν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες. Προτό, Κούτρης, Ανσαριφάρντ, Σισέ, λιγότερο ο Ταχτσίδης. Από εκείνους που αναμένονταν στην πρώτη γραμμή; Σχεδόν κανείς. Ισως ο Μάριν, που το Σάββατο ήταν αόρατος στη Λιβαδειά. Ισως και ένας-δύο ακόμη, χωρίς αυτό να αλλάζει κάτι ουσιαστικά. Ευκαιρίες πήραν όλοι, η τράπουλα ανακατεύτηκε πολλές φορές, προπονητές με διαφορετικές ιδέες κάθισαν στον πάγκο.
Ο Ολυμπιακός κυνηγήθηκε με μανία από ένα ολόκληρο σύστημα φέτος. Μια καταδίωξη δίχως προηγούμενο σε επίπεδα που δεν θα μπορούσε να διανοηθεί κανείς. Τους έχει όλους απέναντι και αυτό δεν αναμένεται να αλλάξει το προσεχές διάστημα. Οχι, αυτό δεν αλλάζει και το καταλαβαίνει κάθε ψύχραιμος παρατηρητής. Αλλάζουν όμως όλα τα υπόλοιπα. Για την ακρίβεια, όσο ο καιρός περνά, αυτό είναι το μόνο που… δεν αλλάζει. Οτι όλα θα αλλάξουν!
ΥΓ. Προφανώς και δεν πρόκειται για μια εύκολη διαπίστωση, πόσω μάλλον με βάση την εικόνα. Κι όμως, ο Ολυμπιακός του δεύτερου γύρου σε αυτά τα έντεκα ματς (22 β.) έχει δύο βαθμούς παραπάνω από την αντίστοιχη συγκομιδή του πρώτου γύρου (20 β.).
