Oταν τον περασμένο Οκτώβριο, στο μετρό της Νέας Υόρκης, ένας επιβάτης στο βαγόνι της αποκάλεσε «νέγρους» μια παρέα μαύρων εφήβων, εκείνη τον «ξεπροβόδισε» στην πρώτη στάση, περιλούζοντάς τον με τη σούπα που κρατούσε. Τον Φεβρουάριο, σε μια συναυλία της, κάποιος από το κοινό που ζήτησε να δει τα στήθη της, τελικά την είδε να κατεβαίνει από τη σκηνή, να τον χαστουκίζει και να αδειάζει πάνω του κουτάκια μπίρας, δηλώνοντας κατόπιν από μικροφώνου «να τι κάνεις όταν ένα λευκό αγόρι σε προσβάλλει». Κι αυτά είναι μόνο μερικά κατορθώματα της Princess Nokia, της 25χρονης ράπερ από τη Νέα Υόρκη με τις φεμινιστικές ρίμες και την περήφανη αφροπορτορικανική καταγωγή. Ακούγοντας τους στίχους της, φαίνεται ικανή και για πιο πνευματικά: «bruja» –λατίνα μάγισσα –δηλώνει σε ένα τραγούδι, αλλά με καταγωγή από τη Νιγηρία· «το κορμί μου μικρό, η ψυχή μου βαριά» τραγουδάει σε ένα άλλο.
Γεννήθηκε στο Μπρονξ το 1992 ως Destiny Nicole Frasqueri και μεγάλωσε ακούγοντας χιπ-χοπ από τους γονείς, μέταλ από την μπέιμπι σίτερ, αλλά και τις μελωδίες των παιδικών σειρών του Nickelodeon. Στα εννιά της η μητέρα της πέθανε από AIDS και η Destiny έζησε σε διάφορα ανάδοχα σπίτια, εγκαταλείποντας το τελευταίο στα δεκαέξι της, επειδή την κακοποιούσαν. Εφυγε «με τρία δολάρια στην τσέπη και 75% μπαταρία στο κινητό», μέχρι που, έπειτα από μια σύντομη θητεία στα queer κλαμπ της Νέας Υόρκης και κάποιες μουσικές απόπειρες, το κομμάτι της «Bitch I’m posh» κατέκλυσε τα social media. Ανήκε στο ιδίωμα της house, ενώ οι επόμενες δουλειές της, με τα ψευδώνυμα Destiny και Wavy Spice, περιείχαν από αφρικανικά κρουστά μέχρι ηλεκτρονική μουσική. Αρεσαν στις δισκογραφικές, όμως η Frasqueri αντιλήφθηκε ότι θα απειλούσαν την ελευθερία της. Αποφάσισε να αναγεννηθεί ως Princess Nokia, μια αναφορά στα περίφημα «λαϊκά» κινητά τηλέφωνα.
«Για μένα, η μουσική βιομηχανία είναι σαν τον διάβολο: δεν υπάρχει αν δεν πιστεύεις σε αυτόν», έλεγε σε συνέντευξή της. Η ανεξάρτητη Rough Trade, που τον Σεπτέμβριο κυκλοφόρησε το ντεμπούτο της «1992 Deluxe», αναλαμβάνει μόνο τη διανομή του άλμπουμ. Δεν φαίνεται να σηκώνει γενικά τις παρεμβάσεις η Princess Nokia, αν και, κρίνοντας από την τελευταία συναυλία της στην Αθήνα, οι διαπληκτισμοί δεν είναι οπωσδήποτε στο πρόγραμμα. Μάλλον οι κοφτερές ρίμες και οι κυματοειδείς ρυθμοί κυριαρχούν, σε τραγούδια όπως τα «Tomboy» και «Kitana», καθώς και μια νοσταλγία των 90s ή ο ενθουσιασμός ενός κοινού που ετοιμάζεται να τη δεχτεί λίγους μήνες ύστερα από ένα μάλλον αναπάντεχο sold out. Πιθανό επίσης, στη συναυλία του Μαΐου, είναι οι γυναίκες να κληθούν μπροστά στη σκηνή, όπως στις συναυλίες των Bikini Kill. «Οι άνδρες πίσω, αυτό είναι το σωστό», σχολίαζε παλιότερα η Princess Nokia. «Σε όλες τις συναυλίες, τους βλέπεις μπροστά, να ξεδίνουν αδελφωμένοι, κάτι που σέβομαι. Μοιάζει όμως με φεστιβάλ τεστοστερόνης. Tα κορίτσια τρέμουν στις γωνίες, τη στιγμή που δικαιούνται περισσότερα. Μια συναυλία της Princess Nokia είναι το μέρος όπου μπορούν να διεκδικήσουν τον χώρο τους».
