Ηρθε λοιπόν η ώρα να αναζητήσουμε συναίνεση; Ηρθε η ώρα οι έλληνες πολίτες να συγχωρήσουν τις μούντζες στη Βουλή, τις κατηγορίες για γερμανοτσολιάδες, τις επιθέσεις και τη βία κατά πολιτικών αντιπάλων, τον διχαστικό λόγο που χρησιμοποίησε ο Τσίπρας για να κερδίσει τις εκλογές το 2015; Να λησμονήσουν τη διχαστική περιπέτεια του καλοκαιριού του 2015 με το δημοψήφισμα, τη ζημιά από εκείνη την περιπέτεια;
Κι αν όλα αυτά είναι περασμένα ξεχασμένα, γίνεται να αγνοήσει κανείς ό,τι βρίσκεται εν εξελίξει; Πώς είναι δυνατόν, ας πούμε, να παραβλέψει τα capital controls ο επιχειρηματίας, όποιος εργάζεται στο εξωτερικό ή έχει έξω τα παιδιά του; Πώς να παραβλεφθεί η συνεχιζόμενη άλλωστε προσπάθεια άλωσης και ελέγχου του Τύπου, η δημιουργία της συριζαϊκής διαπλοκής; Πώς να αγνοηθεί ότι η περιουσία του ελληνικού κράτους (τράπεζες, επιχειρήσεις, ακίνητα, συμμετοχές σε επιχειρήσεις κ.λπ.) όχι μόνο έχει περιέλθει στη δικαιοδοσία του Υπερταμείου αλλά και ότι, ήδη, με απόφαση του ESM, θα αποτελεί εγγύηση ότι η χώρα θα αποδίδει τις δανειακές υποχρεώσεις της;
Και πώς να προσπεράσει κανείς τις απόπειρες ελέγχου της Δικαιοσύνης –και να θέλει τού το θυμίζουν συνεχώς ο υπουργός Μίμης και η προϊσταμένη του πρωθυπουργικού νομικού γραφείου; Την περιφρόνηση της διάκρισης των εξουσιών; Πώς να παραβλέψει ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έστειλε στην Προανακριτική ουσιαστικά χωρίς στοιχεία δέκα πολιτικούς αντιπάλους, στελέχη των κομμάτων της αντιπολίτευσης, από την οποία απαιτεί συναίνεση; Πώς να αγνοήσει την προσπάθεια εργαλειοποίησης της εξωτερικής πολιτικής, με κύριο στόχο τη δημιουργία Ακροδεξιάς στο μαλακό υπογάστριο της ΝΔ ή, έστω, την ενίσχυση της Χρυσής Αυγής –σε μια φαντασίωση τύπου Βαϊμάρης;
Και πώς να δώσεις συναίνεση σε μια κυβέρνηση που ξεχαρβάλωσε την εκπαίδευση; Που κλείνει το μάτι στις ανομικές συμπεριφορές; Που χειρίζεται τους πρόσφυγες και τους μετανάστες σαν ενοχλητικά απορρίμματα, πεταμένα σε πραγματικούς σκουπιδότοπους τύπου Μόριας, με διαχειριστές της κατάστασής τους επαγγελματίες ανθρωπιστές; Που έχει ρημάξει τις δημόσιες συγκοινωνίες; Που έχει κάνει τα αντίθετα απ’ ό,τι υποσχόταν, στραπατσάροντας τις συντάξεις, διαλύοντας τις εργασιακές συμβάσεις, δυσκολεύοντας την επιχειρηματικότητα με βασικά οικονομικά εργαλεία τις κατασχέσεις, τη φορολογία και το αενάως αντιπαραγωγικό Δημόσιο; Και που, παρ’ ότι η εργασία έγινε φθηνότερη, η ανάπτυξη συνεχώς αναβάλλεται.
Συναίνεση. Ωραία λέξη και ουσιαστική. Αλλά θα τη δίνατε σε ανθρώπους που διέλυσαν τη ζωή μας και συνεχίζουν να μας εξαπατούν;
Τελευταία Νέα