Είναι, κατά κάποιον τρόπο, ο ΣΥΡΙΖΑ που θα ήθελε να εξαφανίσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Σαν τον παλιό εαυτό που θέλεις να μη θυμάται κανένας, αλλά να μη θυμάσαι ούτε και εσύ ο ίδιος. Εναν εαυτό που όταν εμφανίζεται γίνεται πολύ ενοχλητικός, εξαιρετικά δυσάρεστος. Γιατί είναι ένας εαυτός που σε εκθέτει στα μάτια των άλλων.

Αυτόν τον παλιό, ενοχλητικό, δυσάρεστο εαυτό βλέπει ο ΣΥΡΙΖΑ στον Λαφαζάνη που ανεβαίνει στην κλούβα των ΜΑΤ με τη σκάλα για να εμποδίσει τους πλειστηριασμούς ή στους συνδικαλιστές της ΠΟΕΔΗΝ που συγκρούστηκαν έξω από το Μαξίμου. Οχι το Μαξίμου των Σαμαροβενιζέλων, τους οποίους ο Αλέξης Τσίπρας μπορούσε να καταγγείλει ότι έχουν μετατρέψει σε απόρθητο φρούριο για να κρυφτούν μέσα, αλλά τη δική του κρυψώνα, το δικό του απόρθητο φρούριο. Ο Τσίπρας χρειάζεται τις κλούβες, αυτό το σύμβολο της βίας αλλά και του φόβου της εξουσίας, για να προστατευτεί από αυτό που ήταν κάποτε και το οποίο, αφού δεν μπορεί να είναι ο ίδιος, δεν πρέπει να είναι και κανένας άλλος.

Οι συριζαίοι δεν θέλουν να σκοτώσουν τον παλιό τους εαυτό. Θα προτιμούσαν να βρίσκεται εν υπνώσει, σε μια κατάσταση χειμερίας νάρκης όσο οι ίδιοι βρίσκονται στην εξουσία. Είναι αυτό που έκαναν όσοι έγιναν μέρος αυτής της εξουσίας, οι υποψήφιοι που εκλέχτηκαν βουλευτές, οι πολιτευτές που βολεύτηκαν κάπου στη Δημόσια Διοίκηση, οι μετακλητοί, οι φίλοι, οι συγγενείς. Και είναι αυτό που δεν έκανε ο μειοψηφικός ΣΥΡΙΖΑ, αυτός που παρέμεινε στον δρόμο με τις παλιές φενάκες, τις ίδιες εμμονές. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που μοιάζει ασυμβίβαστος, αλλά στην πραγματικότητα είναι εγκλωβισμένος. Και που για ένα εξάμηνο έδωσε μια πρόγευση αυτού που θα συνέβαινε εάν παρέμενε αυτός και όχι ο εξουσιομανής εαυτός του πλειοψηφικό ρεύμα.

Τελευταία Νέα