Αναζήτηση
Πολλά και μαζεμένα του έλαχαν εσχάτως του Βασίλη Σπανούλη, αλλά όλα για κάποιον λόγο συμβαίνουν: για κάποιον λόγο πρέπει να πασάρει ακατάσχετα, για κάποιον λόγο πρέπει να σκοράρει ασύστολα, για κάποιον λόγο πρέπει να είναι ο εαυτός του!
Και δη (πρέπει να είναι) ο καλύτερος εαυτός του στην όχι και τόσο τρυφερή, μα πάντοτε δημιουργική, εκτελεστική και –όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό –πολλά υποσχόμενη για τους καημούς και τους πόθους του, ηλικία των 36 ετών, που δεν τα περπατάει απλώς, αλλά τα τρέχει, τα αλαλιάζει και τους αλλάζει τον αδόξαστο!
Πριν από μια εβδομάδα στη Μάλαγα προσπέρασε τον «έτερο Καππαδόκη» Δημήτρη Διαμαντίδη και αναρριχήθηκε στο Εβερεστ των κορυφαίων πασέρ της Ευρωλίγκας, ενώ τον χωρίζουν 490 πόντοι από τον Κάρλος Ναβάρο για να χρισθεί πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης.
Σαράντα οκτώ ώρες αργότερα άφησε πίσω του τον Αγγελο Κορωνιό και χρειάζεται άλλους 19 πόντους για να μοστράρει την αφεντομουτσουνάρα του στο Νο1 των σκόρερ της ελληνικής επαγγελματικής λίγκας, χώρια που απέχει 123 ασίστ από τον Διαμαντίδη για να πάρει την πρωτοκαθεδρία και στη λίστα με τους ντόπιους σερβιτόρους.
Τελειομανής
Ολα αυτά δεν είναι ούτε λίγα, ούτε ευκαταφρόνητα, αλλά πέσαμε στην περίπτωση ενός τύπου που φορά παρωπίδες και δεν κοιτάζει το δάσος, αλλά το επόμενο δέντρο. «Ηξερα ότι χρειαζόμουν τέσσερις ασίστ για να ανέβω στην πρώτη θέση, αλλά δεν τις μετρούσα κιόλας. Δεν με νοιάζουν τα ρεκόρ αυτά καθαυτά, αλλά το τι φέρνουν στην ομάδα. Θα ασχοληθώ με τα ατομικά επιτεύγματά μου όταν βγω στη σύνταξη και δεν θα ‘χω τι άλλο να κάνω»!
Το λέει και το εννοεί ο αρχηγός του Ολυμπιακού και μάλιστα μετά λόγου γνώσεως. «Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να μπαίνω στο γήπεδο και να χαίρομαι το παιχνίδι, χωρίς εκπτώσεις, ενοχές και δεύτερες σκέψεις. Νιώθω ευλογημένος που είμαι υγιής, κάνω αυτό που λατρεύω και δίνω ό,τι μπορώ και ό,τι μου βγαίνει κάθε βράδυ. Εάν ασχολιόμουν με το ανελέητο κυνηγητό των ρεκόρ θα αποπροσανατολιζόμουν και θα χαλούσα το μυαλό μου. Μπαίνω και παίζω σαν να μην τρέχει τίποτε, λες και είμαι το παιδί στην αυλή του σχολείου ή στην αλάνα και ξέρω πως όλα τα άλλα θα συμβούν μόνα τους».
Ο Σπανούλης είναι ο… Σπανούλης, τουτέστιν, όπως κάθε σπουδαίος στο είδος του, ένας και μοναδικός: όχι μονάχα για την μπασκετοσύνη και την ιδιοφυΐα που καταθέτει, αλλά και για την αποφασιστικότητα, τον μόχθο, την αφοσίωση, τον εγωισμό, το πάθος και την τελειομανία του, που «είναι πολύ καταπιεστική, αλλά έμαθα να ζω μαζί της».
Τα θέλει όλα και θέλει να είναι όλα τέλεια. «Δεν θα μπορούσα να ζήσω με το εάν και εφόσον, γι’ αυτό κάνω βουρ στον πατσά. Είμαι ψυχάκιας με το μπάσκετ και ακόμη και τώρα μπαίνω στο γήπεδο σαν να είναι η πρώτη φορά ή σαν να παίζω το τελευταίο ματς της ζωής μου» αυτοπροσδιορίζεται.
Δεν υπερβάλλει, ίσως κιόλας υπερβάλλει προς τα… κάτω! Τόσο ψυχάκιας είναι που το μάτι του πέφτει πάντοτε στο λάθος! «Ναι, όταν κοιτάζω τη στατιστική ενός αγώνα, ασυναίσθητα το βλέμμα μου πηγαίνει στη στήλη με τα λάθη! Αυτά παρατηρώ πρώτα, ύστερα τα ριμπάουντ, μετά τις ασίστ και στο τέλος τους πόντους».
Εδώ ήρθαμε, καθότι την περασμένη Κυριακή κόντρα στην ΑΕΚ σκόραρε 21 πόντους, μοίρασε εννέα ασίστ και… πούλησε εννέα φορές την μπάλα! «Ναι, αλλά νικήσαμε» απαντά γελώντας, απεκδυόμενος των τύψεών του. «Υπολογίζω ότι ως γκαρντ σε κάθε αγώνα καλούμαι να διαχειριστώ 60-70 μπάλες, χώρια η πίεση που δέχομαι από τους αντιπάλους σε κάθε κατοχή. Θεωρώ λογικό το να κάνω λάθη, αρκεί να μην αποβαίνουν μοιραία, άλλωστε και ο Στιβ Νας που τον είχα πρότυπο ήταν πρώτος και στις δύο κατηγορίες. Και στις ασίστ και στα λάθη. Ή μήπως πάνε πίσω ο Τζέιμς Χάρντεν και ο ΛεΜπρόν Τζέιμς»!
«Ψάχνω το βαζάκιμε τη μερέντα!»
Εάν έπρεπε να δώσω έναν γλαφυρό ορισμό στην ασίστ, θα έλεγα ότι… είναι η έκφραση της αγάπης μου προς τον συμπαίκτη μου και της επιθυμίας μου να του βγάλω τον καλύτερο εαυτό του!
Εάν έπρεπε να δώσω έναν εξίσου γλαφυρό ορισμό στο καλάθι, θα έλεγα ότι… είναι η φύση μου και η ανάγκη να κάνω κάτι δικό μου σε έναν αγώνα!
Η διαφορά μου με τον Διαμαντίδη και τον Παπαλουκά είναι… ότι αυτοί, επειδή υπερείχαν σε μπόι, πάσαραν από ψηλά, ενώ εγώ μηχανεύομαι διαφορετικούς τρόπους και συνάμα κοιτάζω περισσότερο από αυτούς προς το καλάθι.
Οταν έχω την μπάλα στα χέρια μου… πρώτα κοιτάζω πώς μπορώ να εκτελέσω και όταν μαζεύω πάνω μου την άμυνα, τότε πασάρω ψάχνοντας τον κατάλληλο συμπαίκτη στην κατάλληλη θέση την κατάλληλη στιγμή.
Δεν περνάει ούτε μια μέρα στην οποία… να μη σκέφτομαι πώς μπορώ να βελτιώσω και να κάνω πιο αποτελεσματικό το παιχνίδι μου. Τώρα τελευταία, για παράδειγμα, με έχει κυριεύσει η επιθυμία να διευκολύνω τη δημιουργία μου μέσα από τις επιταχύνσεις. Πλάκα πλάκα, νιώθω σαν το μικρό παιδί που ψάχνει στα ντουλάπια να βρει το βαζάκι με τη μερέντα!
Ημουν ανέκαθεν θαυμαστής… του Στιβ Νας, διότι ήταν μια σταλιά άνθρωπος, αλλά κάλυπτε το έλλειμμα στο ύψος με την ιδιοφυΐα του, έβλεπε πέντε φάσεις μπροστά και περνούσε την μπάλα μέσα από την κλειδαρότρυπα.
Νιώθω υπερήφανος και ευλογημένος… που έπαιξα με την αφρόκρεμα των πασέρ: Γιασικέβιτσους, Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Ζήσης, Τεόντοσιτς.
Εάν οι ψηλοί που έχω ταΐσει με τις ασίστ με ευχαριστούν, τότε εγώ… τους ανταποδίδω τις ευχαριστίες διότι όλοι τους βρέθηκαν στην ίδια σελίδα μαζί μου και αφομοίωσαν το παιχνίδι μου.
Οταν έχω την μπάλα στα χέρια μου… αφήνω να με καθοδηγήσουν το ένστικτο, το διάβασμα της άμυνας, το παιχνίδι που είναι ζωντανό και το ταλέντο που έχω να παίρνω ακαριαίες αποφάσεις.
Ανάμεσα στην ασίστ για τρίποντο και στην ασίστ για κάρφωμα… προτιμώ όποια μου «δώσει» η αντίπαλη άμυνα.
Εκτός από την ασίστ στον Πρίντεζη για το νικητήριο καλάθι στον τελικό με την ΤΣΣΚΑ στην Πόλη, έχω σε περίοπτη θέση… και εκείνη που έδωσα με το αριστερό χέρι στον Ντόρσεϊ στα 16 δευτερόλεπτα του ημιτελικού με την Μπαρτσελόνα και «έγραψε» το τελικό 68-64.
Οι πιο αστείες πάσες είναι… αυτές που αντί για τα χέρια πάνε στα κεφάλια των συμπαικτών!
Μου αρέσει το pick ‘n’ roll διότι… απαιτεί τη συνεργασία και τον συντονισμό όχι δύο παικτών, όπως νομίζει ο κόσμος, αλλά ολόκληρης της πεντάδας.
Ανέπτυξα το ταλέντο μου στη δημιουργία… από μικρός επειδή δεν ήμουν ψηλός και έπρεπε να επιβιώνω στις δύσκολες καταστάσεις, ειδικότερα όταν μου την έπεφταν δυο-τρεις αντίπαλοι.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ… από την πρώιμη εποχή της καριέρας μου το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Εφήβων που κατακτήσαμε με τον Κεραυνό Λάρισας το 1999 στον Βόλο.
Μου αρέσει το isolation game διότι… ως τακτική απομόνωσης ενός παίκτη με ιντριγκάρει να ανοίξω το γήπεδο και να δω κατάφατσα τις επιλογές μου.
Οδεύοντας προς τα 36 χρόνια μου… ζω και απολαμβάνω κάθε στιγμή, δεν με νοιάζουν τα ρεκόρ και οι φανφάρες και δεν μπαίνω στο τριπάκι να αγχώνομαι για το πότε θα σταματήσω.
