Η συνοικία των θαυμάτων! Η ομάδα από το νταμάρι που έγινε καμάρι της Ελλάδας και προκάλεσε κρότο που αντήχησε στην Ευρώπη. Οι «Λόρδοι» του Βύρωνα που παραμέρισαν στην άκρη τον τίτλο ευγενείας τους όταν κλήθηκαν να δείξουν τους αγωνιστικούς τους τρόπους σε κοτζάμ Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Μια ασύλληπτη εμπειρία ζωής για τους παίκτες που μέχρι το 1989-90 «τράκαραν» σε τοίχο πίσω από τη μια εστία στο γήπεδο της Νήαρ Ηστ, όταν καθυστερούσαν να φρενάρουν ύστερα από σπριντ…
Αρκετοί εξ αυτών συνυπέγραψαν την πρόκριση του Αθηναϊκού στον (διπλό) τελικό Κυπέλλου κόντρα στον πρωταθλητή Παναθηναϊκό το 1990-91. Παρότι δεν σήκωσαν το τρόπαιο (ηττήθηκαν 0-3 ως γηπεδούχοι στη Λεωφόρο και 2-1 στο ΟΑΚΑ) εξασφάλισαν συμμετοχή στο Κύπελλο Κυπελλούχων της σεζόν 1991-92 και συνάντησαν τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο διάβα τους.
«Ηρθε να μας κατασκοπεύσει ο Αλεξ Φέργκιουσον σε ένα ματς με τον Απόλλωνα στη Λεωφόρο, την οποία χρησιμοποιούσαμε ως έδρα, και σχολίασε απορημένος “ωραίο το… βοηθητικό, αλλά πού θα διεξαχθεί το παιχνίδι;”» αφηγείται στα «ΝΕΑ» ο Γιάννης Χατζηράπτης, που συμμετείχε (ως μέλος της χαρισματικής γενιάς του Αθηναϊκού) και στα δύο ιστορικά παιχνίδια με τη Μάντσεστερ. Τόσο στο 0-0 στη Λεωφόρο (18 Σεπτεμβρίου 1991) όσο και στη ρεβάνς του Ολντ Τράφορντ (2 Οκτωβρίου), όπου η Γιουνάιτεντ χρειάστηκε την παράταση για να κάμψει τη σθεναρή αντίσταση του άσημου αντιπάλου της (2-0).
Οι παίκτες του Αθηναϊκού πάντως εξασφάλισαν το πριμ με τη διορατικότητα του αρχηγού Νίκου Σαργκάνη. «Είχε ρωτήσει στο ξενοδοχείο τον αντιπρόεδρο Κόνσουλα τι πριμ θα λάβουμε αν φέρουμε ισοπαλία στα 90 λεπτά. “Τι θέλετε;” αποκρίθηκε εκείνος και ο Σαργκάνης ανέφερε ένα τεράστιο ποσό για την εποχή. Δεν το θυμάμαι ακριβώς, αλλά χρειάστηκε να το λάβουμε σε δόσεις! Και ας πήγαμε περισσότερο για να ψωνίσουμε στην Αγγλία παρά για να διεκδικήσουμε πρόκριση» εξιστορεί ο Χατζηράπτης.
Και συνεχίζει ανασύροντας θύμησες από το πολιτισμικό σοκ που έπαθε στο Μάντσεστερ. «Στο ξενοδοχείο μάς παρέδωσαν κάρτες αντί για κλειδιά. Πού να ξέραμε τότε… Ρωτούσαμε ο ένας τον άλλον. Στην προπόνηση στο Ολντ Τράφορντ την παραμονή του ματς ψάχναμε από πού ανοίγουν οι ντουσιέρες, ώσπου αντιληφθήκαμε ότι υπάρχει το φωτοκύτταρο και τρέχει αυτόματα το νερό. Την ημέρα του αγώνα, όταν το πούλμαν κατέφθασε στο γήπεδο περνώντας ανάμεσα από τον κόσμο, είπαμε “πέστε κάτω για να μη δεχτούμε πέτρες”… Αντ’ αυτού ακούσαμε χειροκροτήματα».
Οι συγκυρίες της πτώσης
Ποιο ήταν όμως το μυστικό του Αθηναϊκού που τερμάτισε στην 6η θέση της Α’ Εθνικής και ήταν φιναλίστ του Κυπέλλου στην παρθενική του παρουσία στη μεγάλη κατηγορία; Πώς μια ομάδα χωρίς ιδιαίτερη δυναμική διατηρήθηκε 9 χρόνια στον «αφρό» (από 1990-91 έως το 1997-98 συν τη σεζόν 2000-01);
«Υπήρχε ένας κορμός έμπειρων παικτών από τη Β’ Εθνική που θα μπορούσε κάλλιστα να σταθεί στην Α’ από τα προηγούμενα χρόνια. Ηξερε μπάλα και το αφεντικό, ο Σπύρος Καλογιάννης, και έκανε σωστές κινήσεις. Με την άνοδο της ομάδας, το 1990, δεν χρειάστηκαν υπέρμετρες αλλαγές που θα χαλούσαν τη χημεία. Ημασταν μια παρέα. Βγαίναμε βόλτα έξω 20 άτομα μαζί. Αυτή την παρέα την πλαισίωσε με παίκτες εγνωσμένης αξίας όπως οι Σαργκάνης, Δημόπουλος, Κόλεφ, Μπονγκ. Ο συχωρεμένος ο Γκερντ Πρόκοπ ήταν άρτια καταρτισμένος προπονητής, αλλά και πολύ καλός γυμναστής» εξηγεί ο Χατζηράπτης, που παρεμπιπτόντως επέστρεψε φέτος στον Βύρωνα ως αντίπαλος καθοδηγώντας την Τερψιθέα στην Α’ ΕΠΣΑ.
Πού αποδίδει την κατιούσα των «Λόρδων»; «Μετράει προφανέστατα και η οικονομική συγκυρία. Δεν μπορούν όμως και να διοικήσουν οι πολλοί στο ποδόσφαιρο. Λειτουργεί καλύτερα η δημοκρατική… δικτατορία. Πρέπει να παίρνει ένας τις αποφάσεις. Οταν έφυγε ο Καλογιάννης ο Αθηναϊκός πήρε την κάτω βόλτα».
Τελευταία Νέα