Οταν το success story ταυτίζεται με την κοινωνική προσφορά, ο επιχειρηματίας «συγκατοικεί» με τον άνθρωπο και ο όμιλος μετεξελίσσεται σε μια μεγάλη οικογένεια, η απώλεια δεν μπορεί να μη φέρει στο νου τα λόγια του Κόρμακ ΜακΚάρθι: «Οταν πεθαίνεις είναι σαν να πεθαίνουν και όλοι οι άλλοι».

Η κηδεία του Στέλιου Σκλαβενίτη δεν θύμιζε το τελευταίο αντίο στον ιδιοκτήτη μιας μικρής αυτοκρατορίας. Αλλά σε έναν λαϊκό ήρωα που είχε κερδίσει με το μέρος του τους εκπροσώπους όλων των κοινωνικών τάξεων. Η θλίψη, βουβή και μη, ήταν διάχυτη. Το πλήθος κόσμου που έδωσε το «παρών» καταμαρτυρούσε το είδος του εργοδότη, συντρόφου, πατέρα και ανταγωνιστή που υπήρξε ο εκλιπών. Χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου στον Πειραιά όπου τελέστηκε η εξόδιος ακολουθία ενώ ο χώρος είχε κατακλυστεί από στεφάνια.

Στις μικρές παρέες που σχηματίζονταν, ο επιθετικός προσδιορισμός «ηθικός» συνόδευε το όνομα του Στέλιου Σκλαβενίτη. Ακόμα και όταν η φράση εκφερόταν από τα χείλη αντιπάλου. Κι έμοιαζε να μη λείπει κανείς από αυτό το τελευταίο κατευόδιο. Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης, ο εφοπλιστής Βαγγέλης Μαρινάκης, ο δήμαρχος Πειραιά Γιάννης Μόραλης, ο πρόεδρος της Ενωσης Κεντρώων Βασίλης Λεβέντης, ο Παναγιώτης Φασούλας, ο Σίμος Κεδίκογλου, ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας Παναγιώτης Κουρουμπλής, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ο Βύρων Πολύδωρας, ο Γιάννης Τραγάκης, ο Κωστής Χατζηδάκης, ο Γιάννης Βρούτσης είναι ενδεικτικά κάποια από τα μεγάλα ονόματα του πολιτικού και επιχειρηματικού κόσμου που απέτισαν φόρο τιμής στον άνθρωπο που βοήθησε στη βελτίωση του ελληνικού λιανεμπορίου με μοναδικό γνώμονα την εξυπηρέτηση του πελάτη.

Στα περισσότερα βλέμματα το πένθος συνυπήρχε με ένα «γιατί». Ο πόνος έπαιρνε σχήμα στα σφιγμένα χείλη των πιο οικείων ενώ κάποιοι επέλεξαν να κρύβουν τη συγκίνηση πίσω από σκουρόχρωμα γυαλιά.

Παράλληλα συνεργάτες και φίλοι προσπαθούσαν να συμπαρασταθούν στα συντετριμμένα αδέλφια του εκλιπόντος Μαρία και Γεράσιμο Σκλαβενίτη που έτρεχαν μαζί την οικογενειακή επιχείρηση. Η πιο σημαίνουσα παρουσία ήταν όμως όλων εκείνων των μη αναγνωρίσιμων που καθημερινά φορτώνουν και ξεφορτώνουν εμπορεύματα στις αποθήκες των 538 καταστημάτων της εταιρείας σε Ελλάδα και Κύπρο. Ηταν όλοι εκεί καθώς κατά τη διάρκεια της τελετής από τις 15:00 έως τις 17:00 παρέμειναν κλειστά όλα τα καταστήματα, οι μονάδες και τα κεντρικά γραφεία της Σκλαβενίτης και της αλυσίδας Cash and Carry The Mart. Επιπλέον κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας αποφασίστηκε από τα ΔΣ πως θα αναρτάται μεσίστια η σημαία της εταιρείας σε όλα τα καταστήματα, δεν θα ακούγεται μουσική και δεν θα πραγματοποιούνται ανακοινώσεις για προσφορές και τυχόν εκδηλώσεις. Λίγο μετά κοινοποιήθηκαν δωρεές σε ιδρύματα στη μνήμη του Στέλιου Σκλαβενίτη. Η οικογένεια είχε ζητήσει άλλωστε αντί στεφάνων να προσφερθούν δωρεές στο Χατζηκυριάκειο Ιδρυμα, στα Ζάννειο Ιδρυμα Παιδικής Προστασίας και Αγωγής και στο Χαμόγελο του Παιδιού.

Υπάρχουν λένε πολλοί τρόποι για να «αποχωρήσει» κανείς. Ακόμα και όταν υποκύπτει σε μια γρίπη τύπου Β, η έξοδος από τη ζωή μπορεί είναι τόσο σπουδαία όσο και ο τρόπος που έζησε. Η παρουσία όλων αυτών των ανθρώπων είναι η ζωντανή απόδειξη ότι όλοι θυμούνται πως ο Στέλιος κρατούσε για χρόνια με συνέπεια το τιμόνι μιας από τις ελάχιστες εταιρείες που δεν προχώρησε σε απολύσεις και μειώσεις μισθών κατά τη διάρκεια της κρίσης, μιας επιχείρησης που πλήρωσε με μετρητά τους εργαζομένους της όταν επιβλήθηκαν τα capital controls και που αρνήθηκε να λειτουργήσει τις Κυριακές. Κανείς δεν ξεχνά πως όταν προχώρησε στη διάσωση του Μαρινόπουλου, η οικογενειακή επιχείρηση δεν επέλεξε να εκμεταλλευτεί την κατάσταση. Δεν απορρόφησε μονάχα το προσωπικό αλλά εξασφάλισε ίση μισθολογική αντιμετώπιση παλιών και νέων εργαζομένων.

Ο Στέλιος Σκλαβενίτης δεν ήταν ακόμη ένας πετυχημένος άνθρωπος. Ηταν ένας σημαντικός άνθρωπος δίχως να γίνει ποτέ κοσμικός. Στα 53 του χρόνια κατόρθωσε να εγγραφεί στην κοινή συνείδηση ως «ο καλύτερος εργοδότης της χώρας, σε μια από τις δυσκολότερες περιόδους της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας» έλεγαν οι εργαζόμενοι.
«Αποτελούσε ηθικό παράδειγμα για την κοινωνία»

«Μας έμαθε πως με την ευγένεια μπορείς να κερδίσεις τα πάντα. Οσο φέρεσαι με σεβασμό στους άλλους, βγαίνεις πάντα νικητής». Αυτός ήταν ο σύντομος σε διάρκεια αλλά πλούσιος σε νόημα επικήδειος μιας μικρής ομάδας εργαζομένων που πήρε τον λόγο μετά τον εκπρόσωπο της Ιεράς Μητρόπολης, ο οποίος στον δικό του επικήδειο αναφέρθηκε στη βοήθεια που προσέφερε ο εκλιπών σε απόρους που είχαν ανάγκη. Οσο ζούσε όμως ο Στέλιος Σκλαβενίτης, κρατούσε χαμηλό προφίλ και δεν υπήρξε ποτέ ντελάλης των αγαθοεργιών του. Ο διευθυντής ενός καταστήματος επέλεξε να αφηγηθεί ένα συμβάν: «Είχε ξεσπάσει πυρκαγιά σε ένα σουπερμάρκετ. Ο Στέλιος Σκλαβενίτης κατέφθασε ο ίδιος αμέσως και άρχισε να παρηγορεί τους εργαζομένους λέγοντάς τους “μη στενοχωριέστε, αυτά ξαναγίνονται, εμείς οφείλουμε να είμαστε ευγνώμονες που δεν έπαθε κάτι κάποιος άνθρωπος”». Η ανθρώπινη ζωή είχε προφανώς μεγαλύτερη αξία από όποια υλική απώλεια για τον εκλιπόντα. Ετσι ο άνθρωπος ήταν πάνω από το κέρδος στον δικό του αξιακό κώδικα. «Αποτελούσε ηθικό παράδειγμα για την κοινωνία. Καλός οικογενειάρχης, απλός, χαμογελαστός. Ο Στέλιος ήταν άνθρωπος με Α κεφαλαίο.Καθε μέρα μαζί του ξεχωριστή. Δεν γκρίνιαζε ποτέ. Κοντά του έμαθα να βλέπω τα πράγματα στη ζωή θετικά και ότι όλα τα προβλήματα έχουν τη λύση τους. Καλοσύνη, ευγένεια, δικαιοσύνη. Πάνω από όλα έβαζε την οικογένειά του. Ενιωθε μεγάλη ευγνωμοσύνη προς τους εργαζομένους. Ηθελε να είμαστε πρότυπο για τους άλλους. Καλό παράδεισο, αγαπημένε μας»:Με αυτά τα λόγια τον αποχαιρέτησε η διευθύντρια του γραφείου του ΕυγενίαΤζωρτζάτου.

Δεν είχαν όμως μόνο τα στελέχη της εταιρείας έναν καλό λόγο να πουν για τον αναπληρωτή διευθύνοντα σύμβουλο της ομώνυμης αλυσίδας σουπερμάρκετ. Ταμίες, φορτωτές, καθαριστές είχαν ένα δάκρυ και ένα ευχαριστώ για εκείνον, ενώ σχημάτιζαν ουρές για να υπογράψουν το βιβλίο των συλλυπητηρίων στο αυτοσχέδιο τραπεζάκι που είχε στηθεί έξω από την εκκλησία.