Η κοινωνία μας σπάνια έδειξε ικανότητα να θέτει προτεραιότητες και να τις υποστηρίζει έμπρακτα. Εχει εκπαιδευτεί πολιτικά να ασχολείται με τα δευτερεύοντα και τα πρωτεύοντα προβλήματά της να τα απωθεί στις ελληνικές καλένδες. Οι συνθήκες της πολύπλευρης κρίσης, η αγωνία της καθημερινής επιβίωσης έχουν αυξήσει τη σύγχυσή της και έχουν περιορίσει περαιτέρω την ικανότητά της να δει καθαρά τα ουσιαστικά της προβλήματα και τις δύσκολες ενέργειές της για τη διόρθωσή τους. Είναι δε στις σημερινές συνθήκες πιο ευάλωτη στον λαϊκισμό, στον πολιτικαντισμό που αγνοούν επί τούτου τα δύσκολα προβλήματα και αναδεικνύουν δημόσια πιο ελαφρά, αδιάφορα για την πλειονότητα θέματα.
Ιστορικά, οι σημαντικές και δύσκολες στην εφαρμογή τους προτεραιότητες ήταν απόφαση φωτισμένων πολιτικών ηγετών, όπως αυτή του Κωνσταντίνου Καραμανλή για τον προσανατολισμό μας προς την Ενωμένη Ευρώπη. Δυστυχώς η πλειοψηφία του σημερινού πολιτικού προσωπικού δεν ανταποκρίνεται στις εξαιρετικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε. Ελάχιστοι σήμερα πολιτικοί μιλούν συγκεκριμένα για τα ουσιαστικά και δύσκολα προβλήματα και τις επίπονες λύσεις τους: Πώς θα δημιουργήσουμε 1 εκατομμύριο διατηρήσιμες νέες θέσεις εργασίας για τους ανέργους στον ιδιωτικό τομέα που παράγει τον πλούτο προς διανομή (για θέσεις στο Δημόσιο είναι πρώτοι, ιδιαίτερα οι σημερινοί κυβερνώντες και οι συγγενείς τους); Πώς θα εξασφαλίσουμε τις συντάξεις για 3,2 εκατομμύρια συνταξιούχους; Πώς θα αντιστρέψουμε το αγωνιώδες για την επιβίωση της χώρας δημογραφικό; Πώς θα περιορίσουμε τον πολυδάπανο –υπεράριθμων ανίδεων υπαλλήλων –δημόσιο τομέα καθιστώντας τον παράλληλα αποτελεσματικότερο και με στρατηγική θέση για την ανάπτυξη; Πώς θα εξασφαλίσουμε αξιοπρεπείς υπηρεσίες υγείας με περιορισμένο προϋπολογισμό; Πώς θα αναβαθμίσουμε παραγωγικά, πολλαπλασιαστικά και σε συνθήκες περιορισμένων οικονομικών τις Ενοπλες Δυνάμεις ώστε να αποφύγουμε την εθνική συρρίκνωση που μας επιφυλάσσουν οι γείτονες;
Ο μακροχρόνια άνεργος, ο ασθενής που δεν έχει πρόσβαση σε αξιοπρεπείς, σύγχρονες δημόσιες υπηρεσίες υγείας και στα αναγκαία φάρμακα, ο πολίτης που χάνει το σπίτι του ή την επιχείρησή του από την Εφορία ή την τράπεζα, ή ο νέος που είναι στον προθάλαμο της ξενιτιάς παρακολουθούν πολιτικούς της κεντρικής σκηνής να αναδεικνύουν στη δημόσια συζήτηση θέματα όπως η καύση των νεκρών ή η νομιμοποίηση της χρήσης της κάνναβης. Η ανάδειξη ως κεντρικών πολιτικών προτεραιοτήτων θεμάτων που αφορούν μειοψηφίες της κοινωνίας, θεμάτων που προκαλούν δυσανάλογη δημόσια αρθρογραφία εκλαμβάνεται ως πρόκληση από την πλειονότητα των χειμαζόμενων πολιτών. Η αγωνιώδης προσπάθεια κάποιων πολιτικών να διαφοροποιηθούν από το παλιό, να παρουσιάσουν εαυτούς ως μεταρρυθμιστές, αντισυστημικούς ενάντιους του συστήματος, με διαφορετική πολιτική γλώσσα και μηνύματα αλλά για υπάρχοντα μεν αλλά δευτερεύοντα θέματα αποπροσανατολίζει τη δημόσια συζήτηση από τις εξαιρετικά επείγουσες προτεραιότητες επιβίωσης αυτής της κοινωνίας. Η προσπάθεια αυτή συμβάλλει στην περαιτέρω σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό της, πρωτεύουσα επιδίωξη της ανίκανης σημερινής κυβέρνησης. Οι πολίτες οφείλουμε να εστιάσουμε στις μεγάλες προτεραιότητες και στους πολιτικούς που τις προσεγγίζουν με συγκεκριμένες, τεκμηριωμένες, δύσκολες λύσεις. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να ασχολούμαστε με δευτερεύοντα, με άκαιρα πολιτικάντικα πυροτεχνήματα, έχουμε ανάγκη να στηρίξουμε αυτούς που καταπιάνονται με τα δύσκολα πρωτεύοντα προβλήματα του τόπου.

Ο Αχιλλέας Γραβάνης είναι καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης
Τελευταία Νέα