Είδα, λοιπόν, τις φωτογραφίες του μπαρμπα-Φώτη (Κουβέλη), περί αυτού πρόκειται, στην “πρώτη γραμμή” (του μετώπου, όχι του Σκάι) και ειλικρινά δεν μπόρεσα να τιθασεύσω τα συγκλονιστικά συναισθήματα που μου δημιούργησε (έτσι όπως τον είδα). Ανατρίχιασα.
Κι ύστερα (αναμενόμενο…) με έπιασε πολύ το πατριωτικό μου, και ξεκίνησα να σιγοτραγουδώ, αργά, λιτά, δωρικά, όπως ταιριάζει στην περίσταση, τον Κατσαντώνη»:
“Βαστάτε ,Τούρκοι, τ’ άλογα, λίγου να ξανασάνω
να χαιρετίσω τα βουνά κι τις ψηλές ραχούλες,
να χαιρετίσω τις πλαγιές, τις δροσερές βρυσούλες.
Και σεις Τζουμέρκα κι Αγραφα παλικαριών λημέρια,
εγώ σας έχω μαρτυριά, εσείς να μολογάτε
τους Τούρκους πως πολέμαγα κι πάντα τους νικούσα.
Ν’ αφήσω διάτα στα παιδιά, σ’ αυτόν το Λεπενιώτη,
φωτιά να βάλει στ’ Αγραφα, σ’ αυτό το Μοναστήρι,
να κάψει τον καλόγηρο που πρόδωσε εμένα”.
Οχι, απαντώ σε πιθανή ερώτηση, κλαρίνο δεν είχα πρόχειρο, για να είναι ολοκληρωμένο το πράγμα…
Πώς να καθησυχάσετε τη χώρα
Κάπως νοτιότερα και πιο ανατολικά, στην Ικαρία, την ίδια περίπου ώρα ο καμμένος υπουργός Αμυνας, ο φυσικός προϊστάμενος του μπαρμπα-Φώτη (Κουβέλη), είπε να κάνει μια δήλωση, από αυτές τις ήπιες, τις δικές του, των χαμηλών τόνων, τις οποίες κάνει πάντοτε με το γνώριμο εκείνο μειλίχιο ύφος που τον χαρακτηρίζει. Απ’ αφορμή μια άσκηση στην οποία παρέστη (δεν φαντάζομαι ευκαιρίας δοθείσης, διότι πρόκειται να κάνει Πάσχα στο νησί, ε), διάλεξε τη στιγμή να μας αποκαλύψει ότι μεταφέρει στρατό στα νησιά και τον Εβρο, αναφορές εξόχως …καθησυχαστικές, για τους κατοίκους των περιοχών αυτών, αλλά και γενικότερα για όλους τους υπόλοιπους. Και ιδιαιτέρως τους επαγγελματίες του τουρισμού…
Μεταξύ των πολλών και διαφόρων επικών που εκστόμισε κατά τα ειωθότα ο έξοχος αυτός πολιτικός άνδρας, τον οποίο ο πρόεδρος Τσίπρας παρακολουθεί αμήχανος και ανήμπορος να ελέγξει (ένεκα η καρέκλα, η άτιμη), ήταν και τα ακόλουθα εθνικοπατριωτικά:
“Αν έχουν τα κότσια (οι Τούρκοι φυσικά, ποιοι; Οι Κονγκολέζοι;) ας τολμήσουν να αμφισβητήσουν έστω και ένα χιλιοστό (…) Οι Ελληνες ενωμένοι θα τους τσακίσουμε”.
Δεύτερη φορά που ανατρίχιασα μέσα σε λίγη ώρα. Αλλά αυτή τη φορά από την επίγνωση στο πού έχουν αφεθεί οι τύχες της χώρας και των παιδιών μας…
(Το Μέγαρο Μαξίμου τα βλέπει αυτά; Τα ακούει; Τα αποκωδικοποιεί; Ή μπα…)
Στρατηγός Κατρούγκαλος
Τη δόξα των δύο προηγουμένων κυρίων φαίνεται πως έχει ζηλέψει και ο φίλος μου ο Γιώργος Κατρούγκαλος, ο οποίος δεν περνάει μέρα χωρίς να το ρίξει σε δηλώσεις πατριωτικού χαρακτήρα. Η αλήθεια είναι ότι δεν του το είχα, διότι άμα ο άλλος προέρχεται από το ΚΚΕ προφανώς έχει μάθει και πέντε πράγματα για τον διεθνισμό, τι εξυπηρετούν οι ανταγωνισμοί των εξοπλισμών, και το κυριότερο ότι ο πόλεμος είναι το κορυφαίο όπλο του καπιταλισμού για τη καταδυνάστευση των λαών. Τώρα, πώς από όλα αυτά τα οποία λίγο πολύ τα έχει πληροφορηθεί, και υιοθετήσει από νεαρή ηλικία λόγω ΚΝΕ, βρέθηκε να ανταγωνίζεται σε δηλώσεις τον καμμένο υπουργό Αμυνας και τον αναπληρωτή του, ειλικρινά δεν μπορώ να το καταλάβω. Υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων υποτίθεται ότι είναι, δεν του αρέσει; Θέλει να γίνει –και αυτός –αρχιστράτηγος των Ενόπλων Δυνάμεων; Απορώ και εξίσταμαι, μέρα που είναι. Στο τέλος θα καταντήσουμε να έχουμε περισσότερους στρατηγούς από φαντάρους!..
Τα πανηγύρια και η Novartis
Μέγα θέμα κυριάρχησε στις χθεσινές πρώτες σελίδες των εφημερίδων και των sites που στηρίζουν αόκνως την κυβερνητική προσπάθεια: αφορούσε στη διάταξη της Εισαγγελίας Διαφθοράς να ανοίξουν οι λογαριασμοί των δέκα πολιτικών προσώπων που έχουν κατηγορηθεί ότι εμπλέκονται στο σκάνδαλο της Novartis, και των κατιόντων τους –εν συνόλω 28 άτομα. Το οποίον σημαίνει ότι οι τράπεζες, συστημικές ή άλλες, καθώς και η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς υποχρεούνται να διαβιβάσουν ό,τι στοιχεία εντοπίσουν (περίεργα στοιχεία εννοείται…) στην Εισαγγελία Διαφθοράς. Μάλιστα, και πρόβλημα κανένα. Η Εισαγγελία έχει δικαίωμα να αναζητήσει τα στοιχεία που να τεκμηριώνουν τη διωξη που άσκησε, οπουδήποτε το επιθυμεί ή και το φαντάζεται. Εγώ αλλού θέλω να σταθώ: στους πανηγυρισμούς φύλλων και …φίλων με το που κοινολογήθηκε η εντολή της Εισαγγελίας Διαφθοράς. Αποδεικνύει κάτι που μας έχει διαφύγει η εντολή ως προς την εμπλοκή των δέκα; Είναι ένοχοι, ας πούμε, επειδή η Εισαγγελία ζητάει στοιχεία από τις τράπεζες; Υποθέτω ότι με εξαίρεση τον …εγνωσμένου κύρους νομικό κυρ Κοντονή, άντε και τον σε σταθερά ρόλο …Σάντσο Πάντσα (ο ιπποκόμος του Δον Κιχώτη για τους αδαείς) Πολάκη ουδείς άλλος μπορεί να σκεφθεί κάτι σχετικό. Αντιθέτως, μπορώ να υποθέσω ότι η εντολή εδόθη επειδή προφανέστατα απέτυχαν όλες οι προσπάθειες για τον εντοπισμό στο εξωτερικό εμβασμάτων της Novartis προς καθένα εκ των δέκα, γεγονός που θα στήριζε και για τους …δέκα τις κατηγορίες!
Παραμύθια για μεγάλα παιδιά
Για να μην τρελαινόμαστε, πάντως, και να μην αφήνουμε τα χλωρά να καούν μαζί με τα ξερά, να επαναλάβω για μία εισέτι φορά ότι ανεξάρτητα από το τι colpo grosso επιχείρησε να κάνει η κυβέρνηση με τους πολιτικούς της αντιπάλους, μέσω της Novartis, σκάνδαλο υπάρχει. Είναι υπαρκτό και παγκόσμιο. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Και αν η κυβέρνηση θέλει να είναι συνεπής προς τις εξαγγελίες της θα πρέπει και να το αποδείξει κιόλας: καταθέτοντας τώρα, ΤΩΡΑ όμως, αγωγή κατά της εταιρείας αυτής ώστε να αποζημιωθεί το Ελληνικό Δημόσιο για τα χρήματα που απώλεσε. Γιατί δεν έχει γίνει ακόμη αυτό; είναι το επόμενο ερώτημά μου.
Το άλλο που γνωρίζω, αλλά δεν έχω ερωτηματικά ποιος το κινεί και γιατί, είναι ότι όλα όσα κυκλοφόρησαν έως τώρα, δήθεν ως έγκυρη πληροφόρηση, σχετικά με την πορεία των ερευνών είναι ολόφρεσκα παραμύθια για μεγάλα παιδιά. Αναφέρομαι σχετικά σε “πληροφορίες” του είδους “βρέθηκαν δυο εκατομμύρια σε λογαριασμό του Αδωνη στην Ελβετία”, “εντοπίστηκαν σε off shore του διευθυντή του Αβραμόπουλου δυόμισι εκατομμύρια ευρώ”, “υπάρχει λογαριασμός του Λοβέρδου με πολλά εκατομμύρια μέσα”. Ολα παπάτζες προκειμένου να κρατηθεί στον αφρό της επικοινωνιακής στρατηγικής του Μεγάρου Μαξίμου μια ιστορία που τους τραβάει στον βυθό…
Λέξη για τον Χρυσό
Στο μεταξύ, η κυβέρνηση οδεύει από νίκες σε νίκες και μάλιστα κατάγει τη μία μετά την άλλη. Το καινούργιο φασούλι που (της) προέκυψε αφορά στην πονεμένη ιστορία του Χρυσού στη Χαλκιδική, την οποία το σύστημα Μαξίμου έκανε ένα διάστημα σημαία της ίδιας επικοινωνιακής στρατηγικής αλλά, όπως φαίνεται, το πράγμα δεν ήταν και τόσο καλά οργανωμένο. Διαιτητικό δικαστήριο το οποίο εκδίκασε τη διαμάχη του καναδικού ομίλου με το Ελληνικό Δημόσιο δικαίωσε την εταιρεία και όχι το Δημόσιο, το οποίο αρνούνταν να εκδώσει τις άδειες λειτουργίας του εργοστασίου επεξεργασίας των ορυκτών.
Η εταιρεία πανηγυρίζει, όπως προανέφερα, προφανώς θα απαιτήσει να αποζημιωθεί, αλλά η κυβέρνηση δεν λέει λέξη επί του συγκεκριμένου.
Από …σεμνότητα φαντάζομαι. Εκτός κι αν δεν μιλάνε για να το αφήσουν να περάσει έτσι, να ξεχαστεί το (ένα ακόμη) πράγμα, για το οποίο, όπως θα θυμούνται ίσως οι επιμελείς αναγνώστες των «ΝΕΩΝ», περίσσευαν οι ενθουσιώδεις λόγοι, διότι η κυβέρνηση αυτή προστατεύει και το περιβάλλον, κυρίες και κύριοι. Μάλιστα!
