Να ελπίζεις για το καλύτερο, αλλά να προετοιμάζεσαι για το χειρότερο. Η πατρότητα αυτού του γνωμικού είναι αμερικανική, ταιριάζει όμως γάντι στο θέμα της διευθέτησης του ελληνικού χρέους. Γιατί μπορεί να ελπίζει η κυβέρνηση ότι θα πάρει μια καλή ρύθμιση, αλλά συγχρόνως οφείλει να έχει προετοιμαστεί για το λιγότερο ευνοϊκό σενάριο. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί δεν πρέπει να γίνουν βάσει των όποιων ελπίδων τρέφουν το Μαξίμου και το οικονομικό επιτελείο.
Ο βασικός λόγος είναι ότι οι σχεδιασμοί επί χάρτου θα μείνουν σχεδιασμοί επί χάρτου χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Με τους όρους μιας ελληνικής παροιμίας, η κυβέρνηση δεν μπορεί να λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο. Κι ο ξενοδόχος στην προκειμένη περίπτωση είναι η ΕΚΤ, αλλά και το ΔΝΤ –ανεξάρτητα δε από τη συμμετοχή του ή όχι στο πρόγραμμα. Η σφραγίδα βιωσιμότητας του χρέους θα μπει από αυτούς τους δύο οργανισμούς.
Ο γολγοθάς για τη χώρα μας δεν τελειώνει τη Μεγάλη Εβδομάδα. Θα συνεχιστεί και μετά το Πάσχα, αλλά και για το επόμενο μεγάλο διάστημα. Αυτόν τον γολγοθά είναι αναγκασμένη να συνεχίσει να ανεβαίνει η κυβέρνηση και βεβαίως οι έλληνες πολίτες που σηκώνουν και το βάρος του σταυρού. Το πολιτικό σύστημα δυσκολεύτηκε σχεδόν στο σύνολό του να παραδεχθεί ότι άλλος τρόπος για την έξοδο από την κρίση δεν υπάρχει.
Οποιαδήποτε παρέκκλιση, όπως αυτές που επιχειρήθηκαν στο παρελθόν, θα σωρεύσει νέο κόστος. Η διαπραγμάτευση και η συνεργασία με τους θεσμούς είναι σε αυτήν τη φάση απαραίτητες. Ή, όπως θα έλεγε η ελληνική λαϊκή σοφία, οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους.
