Τα πασχαλινά ενσταντανέ

Τα πασχαλινά ενσταντανέ

Πάσχα των Ελλήνων Πάσχα επέρχεται, και το τελευταίο που ενδιαφέρει τον κουρασμένο Ελληνα αυτές τις ημέρες είναι, νομίζω, η πολιτική, αλλά γι’ αυτό είμαστε εμείς εδώ, να τους τις… χαλάσουμε! Πλάκα κάνω, προφανώς δεν πρόκειται να το επιχειρήσω, άλλωστε είναι εκείνη η άνοιξη που στροβιλίζεται αιθέρια και αέρινη έξω από το παράθυρο, που σου απαγορεύει έστω και τη σκέψη. Πολλώ δε μάλλον, την απόπειρα…

Κάποιος να τον μαζέψει

Δεύτερον και ουσιαστικότερο. Υπουργός που επισκέπτεται μονάδα του Στρατού (των Ενόπλων Δυνάμεων, γενικότερα) δεν είναι απαραίτητο να προβεί σε δηλώσεις «στρατοκαυλικού» χαρακτήρα, ένεκα του περιβάλλοντος στο οποίο θα βρίσκεται για τον εορτασμό της Αναστάσεως του Κυρίου. Ούτε με τη γιορτή συνάδουν τέτοιες δηλώσεις, γιατί είναι γιορτή της αγάπης πρωτίστως η Ανάσταση, ούτε και οι άλλοι, οι «απέναντι», είναι υποχρεωμένοι να εκλάβουν ότι αυτές έγιναν πάνω στο «τσακίρ κέφι» επειδή εμείς εδώ γιορτάζουμε το Αγιο Πάσχα.

Το παιχνίδι των εξοπλισμών

Τρίτον δεν έχει. Μια συμβουλή μόνο, αν μου το επιτρέπει η αυτάρκεια χαρακτήρος αλλά και η αυθεντία του προέδρου Αλέξη Τσίπρα: καλό είναι που προετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα, αλλά αυτά που άκουσα για τη συνεδρίαση της Επιτροπής Εξοπλισμών της Βουλής είναι εξόχως ανατριχιαστικά και απολύτως ανησυχητικά. Δεσμεύθηκα να μην αναφέρω περισσότερα.

Γι’ αυτό θα παρακαλούσα, όταν με το καλό επιστρέψει από τις διακοπές του με την ευκαιρία των εορτών του Πάσχα, ας ζητήσει μια ενημέρωση από κάποιον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ μέλος της Επιτροπής για το τι ακριβώς ελέχθη και πού ακριβώς οδηγεί αυτό το πράγμα. Ναι, το γνωρίζω, υπάρχουν ανάγκες (στις Ενοπλες Δυνάμεις), αλλά όταν ξεζουμίζονται συνταξιούχοι και ελεύθεροι επαγγελματίες, όταν αφαιρείται μέσω της άγριας υπερφορολόγησης κάθε ικμάδα από την ελληνική οικονομία, πρέπει να μετριέται με το σταγονόμετρο κάθε ευρώ που αποφασίζεται να λιπάνει τα γρανάζια της παγκόσμιας βιομηχανίας όπλων.

Οπλα 1 δισ. ευρώ!

Να το πω πιο απλά και με όσο γίνεται πιο κατανοητό τρόπο, χρησιμοποιώντας παράδειγμα των ημερών. Ποιο είναι το μεγάλο βάσανο των γονέων αυτές τις ημέρες; Τα δώρα των παιδιών. Τα παιδιά δεν δελεάζονται ούτε με παπούτσια ούτε με ρούχα ούτε με ωραία βιβλία. Τα παιδιά θέλουν ένα ή περισσότερα από τα παιχνίδια που έχουν δει να διαφημίζονται στην τηλεόραση. Αυτά τα απίθανα παιχνίδια που στους μπαμπάδες και στις μαμάδες δεν λένε τίποτε, αντίθετα φρικάρουν στη θέα τους και στη σκέψη για το πώς μπορεί το αγγελούδι τους να τη «βρίσκει» με κάτι τέτοια απίθανα εξαμβλώματα.

Ε, λοιπόν, κάπως έτσι συμβαίνει και με τους στρατηγούς, οι οποίοι γνωρίζουν απέξω κι ανακατωτά τι κυκλοφορεί στην παγκόσμια αγορά όπλων και σου λένε «ε ρε και να το είχαμε κι εμείς αυτό (το όπλο), θα τους διαλύαμε».

Μεταφέρουν τη θέλησή τους εκεί που πρέπει, την πασπαλίζουν με μπόλικη απαίτηση σε σχέση με τις ανάγκες του Οπλου στο οποίο ανήκουν, την παρουσιάζουν ως την κίνηση ματ που θα αλλάξει τους συσχετισμούς με τους «απέναντι» και κάπως έτσι φτάνουμε στο αποτέλεσμα: να εγκρίνει η Επιτροπή της Βουλής μιας χρεοκοπημένης χώρας μέσα σε μια συνεδρίαση δυόμισι ωρών προμήθειες ύψους ενός δισεκατομμυρίου ευρώ!

Η χαρά των «τσακαλιών»

Με αυτά τα δεδομένα, δεν γνωρίζω τι Πάσχα θα κάνετε εσείς οι υπόλοιποι (και εγώ μαζί σας), αλλά εκείνοι που θα περάσουν ένα υπέροχο τετραήμερο είναι οι λεγόμενοι «οπλάδες», οι προμηθευτές. Αυτά τα «τσακάλια» που οσμίζονται τη «λεία» από χιλιόμετρα και κάθε φορά που αυξάνεται η ένταση ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία τρίβουν τα χέρια τους από χαρά, γιατί ξέρουν το έργο από την αρχή ώς το τέλος. Επειδή απλά το έχουν ξαναδεί, είτε σε απλή, αναλογική, μορφή είτε σε 3D.

Οπως και εμείς άλλωστε. Θα ξεχάσω εγώ πως ο Ακης, ο γνωστός, μια σκέτη θλίψη Ακης, έπεισε την κυβέρνηση Σημίτη για ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα 3 δισ. ευρώ το 1999 ή το 2000, δεν θυμάμαι ακριβώς;

Ολα τριγύρω αλλάζουν κι όλο τα ίδια μένουν –και σε αυτόν τον τομέα. Και δυστυχώς ούτε ο πρόεδρος Τσίπρας, που είναι πατεντάτος αριστερός και το παίζει και ξύπνιος, δεν καταλαβαίνει το έργο που παίζεται.

Εγώ ένα θα του πω, με τον προσήκοντα πάντα σεβασμό και την ανάλογη (σοβαρή) προσέγγιση που απαιτεί το θέμα: ας ρωτήσει τα παιδάκια του τι δώρο θα ήθελαν να τους κάνει για τις γιορτές. Αν δεν του ζητήσουν ένα παιχνίδι της «μόδας», που είτε το είδαν στην τηλεόραση είτε τα «ενημέρωσαν» άλλα παιδάκια στο σχολείο ότι κυκλοφορεί και ότι αυτών τους το αγόρασε ο μπαμπάς τους, εγώ είμαι διατεθειμένος να τα σκίσω όλα τα πτυχία που διαθέτω!

Πρόεδρε, το λέω και παραπάνω –τα καινούργια όπλα είναι σαν τα καινούργια παιχνίδια. Αχρείαστα…