Αναζήτηση
Τα πασχαλινά ενσταντανέ
Πάσχα των Ελλήνων Πάσχα επέρχεται, και το τελευταίο που ενδιαφέρει τον κουρασμένο Ελληνα αυτές τις ημέρες είναι, νομίζω, η πολιτική, αλλά γι’ αυτό είμαστε εμείς εδώ, να τους τις… χαλάσουμε! Πλάκα κάνω, προφανώς δεν πρόκειται να το επιχειρήσω, άλλωστε είναι εκείνη η άνοιξη που στροβιλίζεται αιθέρια και αέρινη έξω από το παράθυρο, που σου απαγορεύει έστω και τη σκέψη. Πολλώ δε μάλλον, την απόπειρα…
Πάσχα των Ελλήνων Πάσχα, λοιπόν, αλλά θα το πιάσω διά της πλαγίας, μαλακά το πράγμα, για να μην έχουμε τίποτε δυσαρέσκειες. Εν αρχή ην οι εορτασμοί. Επειδή εγώ μικρός ήμουνα, αλλά τις θυμάμαι εκείνες τις φωτογραφίες, τις φοβερές, με τους χουνταίους να επισκέπτονται Κυριακή του Πάσχα τις στρατιωτικές μονάδες και να πλακώνονται στο φαΐ, το κρασί και τα τσάμικα, ας το προσέξει λιγάκι η κυβέρνηση φέτος που είναι η κατάσταση με τους Τούρκους τόσο οξυμμένη. Ας στείλει μια εσωτερική οδηγία ο μπαρμπα-Αλέκος (Φλαμπουράρης), που είναι επιφορτισμένος με την παρακολούθηση των υπουργών και της συμπεριφοράς τους, και να τους ζητήσει να αποφύγουν παρόμοια ενσταντανέ (όπως έλεγαν οι παλιοί συνάδελφοί μου τα στιγμιότυπα) στις μονάδες. Θα γίνουν (απαράδεκτοι) συνειρμοί και δεν πρέπει, μέρες που είναι…
Κάποιος να τον μαζέψει
Δεύτερον και ουσιαστικότερο. Υπουργός που επισκέπτεται μονάδα του Στρατού (των Ενόπλων Δυνάμεων, γενικότερα) δεν είναι απαραίτητο να προβεί σε δηλώσεις «στρατοκαυλικού» χαρακτήρα, ένεκα του περιβάλλοντος στο οποίο θα βρίσκεται για τον εορτασμό της Αναστάσεως του Κυρίου. Ούτε με τη γιορτή συνάδουν τέτοιες δηλώσεις, γιατί είναι γιορτή της αγάπης πρωτίστως η Ανάσταση, ούτε και οι άλλοι, οι «απέναντι», είναι υποχρεωμένοι να εκλάβουν ότι αυτές έγιναν πάνω στο «τσακίρ κέφι» επειδή εμείς εδώ γιορτάζουμε το Αγιο Πάσχα.
Αυτοί θα αθροίσουν τις δηλώσεις στο γενικότερο κλίμα της έντασης ανάμεσα στις δύο χώρες και κατά το σύνηθες θα πάνε το πράγμα ένα βήμα παρακάτω, γιατί αυτό κάνουν κάθε φορά που οι δικοί μας προβαίνουν σε βαρυσήμαντες (λέμε τώρα…) προειδοποιήσεις προς την πλευρά της Τουρκίας. Ανταπαντούν οι άλλοι, κάτι λέμε επιπλέον εμείς, και στο τέλος χάνεται η μπάλα. Αν σας έχει διαφύγει, έχουμε φτάσει ήδη στο 1821 –197 χρόνια μετά την Επανάσταση του ’21, ο συνεταίρος Τσίπρα υπουργός θυμήθηκε ότι είχαμε κατατροπώσει τους Τούρκους, αλλά όπως πάντα, αδύνατος ως μαθητής, ξεχνάει σοβαρές παραμέτρους αυτής της ιστορίας, την οποία πάντως, μέρα που είναι, δεν θα αναφέρω –ας είναι αυτό ένα κίνητρο να ανοίξουμε (και εκείνος!) κανένα βιβλίο και να μην την περάσουμε μόνο με φαγοπότι…
Το παιχνίδι των εξοπλισμών
Τρίτον δεν έχει. Μια συμβουλή μόνο, αν μου το επιτρέπει η αυτάρκεια χαρακτήρος αλλά και η αυθεντία του προέδρου Αλέξη Τσίπρα: καλό είναι που προετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα, αλλά αυτά που άκουσα για τη συνεδρίαση της Επιτροπής Εξοπλισμών της Βουλής είναι εξόχως ανατριχιαστικά και απολύτως ανησυχητικά. Δεσμεύθηκα να μην αναφέρω περισσότερα.
Γι’ αυτό θα παρακαλούσα, όταν με το καλό επιστρέψει από τις διακοπές του με την ευκαιρία των εορτών του Πάσχα, ας ζητήσει μια ενημέρωση από κάποιον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ μέλος της Επιτροπής για το τι ακριβώς ελέχθη και πού ακριβώς οδηγεί αυτό το πράγμα. Ναι, το γνωρίζω, υπάρχουν ανάγκες (στις Ενοπλες Δυνάμεις), αλλά όταν ξεζουμίζονται συνταξιούχοι και ελεύθεροι επαγγελματίες, όταν αφαιρείται μέσω της άγριας υπερφορολόγησης κάθε ικμάδα από την ελληνική οικονομία, πρέπει να μετριέται με το σταγονόμετρο κάθε ευρώ που αποφασίζεται να λιπάνει τα γρανάζια της παγκόσμιας βιομηχανίας όπλων.
Δεν λέω πως πρέπει να τα ξέρει όλα και να είναι εκείνος που θα κρίνει τι πρέπει να προμηθευτούν οι Ενοπλες Δυνάμεις και τι όχι, αλλά έχει στην κυβέρνησή του ένα πρόσωπο το οποίο μπορεί να τον βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση και με τον σωστό τρόπο: λέγεται Τόσκας, είναι υπουργός του, και πρώην στρατιωτικός, και πολύ καλός γνώστης τού πώς παίζεται αυτό το παιχνίδι. Δεν τον καλεί Τρίτη, Τετάρτη για μια ενημέρωση;
Οπλα 1 δισ. ευρώ!
Να το πω πιο απλά και με όσο γίνεται πιο κατανοητό τρόπο, χρησιμοποιώντας παράδειγμα των ημερών. Ποιο είναι το μεγάλο βάσανο των γονέων αυτές τις ημέρες; Τα δώρα των παιδιών. Τα παιδιά δεν δελεάζονται ούτε με παπούτσια ούτε με ρούχα ούτε με ωραία βιβλία. Τα παιδιά θέλουν ένα ή περισσότερα από τα παιχνίδια που έχουν δει να διαφημίζονται στην τηλεόραση. Αυτά τα απίθανα παιχνίδια που στους μπαμπάδες και στις μαμάδες δεν λένε τίποτε, αντίθετα φρικάρουν στη θέα τους και στη σκέψη για το πώς μπορεί το αγγελούδι τους να τη «βρίσκει» με κάτι τέτοια απίθανα εξαμβλώματα.
Ε, λοιπόν, κάπως έτσι συμβαίνει και με τους στρατηγούς, οι οποίοι γνωρίζουν απέξω κι ανακατωτά τι κυκλοφορεί στην παγκόσμια αγορά όπλων και σου λένε «ε ρε και να το είχαμε κι εμείς αυτό (το όπλο), θα τους διαλύαμε».
Μεταφέρουν τη θέλησή τους εκεί που πρέπει, την πασπαλίζουν με μπόλικη απαίτηση σε σχέση με τις ανάγκες του Οπλου στο οποίο ανήκουν, την παρουσιάζουν ως την κίνηση ματ που θα αλλάξει τους συσχετισμούς με τους «απέναντι» και κάπως έτσι φτάνουμε στο αποτέλεσμα: να εγκρίνει η Επιτροπή της Βουλής μιας χρεοκοπημένης χώρας μέσα σε μια συνεδρίαση δυόμισι ωρών προμήθειες ύψους ενός δισεκατομμυρίου ευρώ!
Πώς θα βγουν αυτά τα λεφτά για να αγοραστούν όπλα, τα οποία σε δυο – τρία χρόνια θα είναι καταχωνιασμένα σε τίποτε υπόγειες αποθήκες, κανείς δεν λέει και –προφανώς –κανείς δεν ενδιαφέρεται. Ο πρόεδρος Αλέξης δεν έπρεπε όμως να ενδιαφέρεται; Αντί να καταπίνει αμάσητα ό,τι χορτάρια τού σερβίρουν;
Η χαρά των «τσακαλιών»
Με αυτά τα δεδομένα, δεν γνωρίζω τι Πάσχα θα κάνετε εσείς οι υπόλοιποι (και εγώ μαζί σας), αλλά εκείνοι που θα περάσουν ένα υπέροχο τετραήμερο είναι οι λεγόμενοι «οπλάδες», οι προμηθευτές. Αυτά τα «τσακάλια» που οσμίζονται τη «λεία» από χιλιόμετρα και κάθε φορά που αυξάνεται η ένταση ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία τρίβουν τα χέρια τους από χαρά, γιατί ξέρουν το έργο από την αρχή ώς το τέλος. Επειδή απλά το έχουν ξαναδεί, είτε σε απλή, αναλογική, μορφή είτε σε 3D.
Οπως και εμείς άλλωστε. Θα ξεχάσω εγώ πως ο Ακης, ο γνωστός, μια σκέτη θλίψη Ακης, έπεισε την κυβέρνηση Σημίτη για ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα 3 δισ. ευρώ το 1999 ή το 2000, δεν θυμάμαι ακριβώς;
Ολα τριγύρω αλλάζουν κι όλο τα ίδια μένουν –και σε αυτόν τον τομέα. Και δυστυχώς ούτε ο πρόεδρος Τσίπρας, που είναι πατεντάτος αριστερός και το παίζει και ξύπνιος, δεν καταλαβαίνει το έργο που παίζεται.
Εγώ ένα θα του πω, με τον προσήκοντα πάντα σεβασμό και την ανάλογη (σοβαρή) προσέγγιση που απαιτεί το θέμα: ας ρωτήσει τα παιδάκια του τι δώρο θα ήθελαν να τους κάνει για τις γιορτές. Αν δεν του ζητήσουν ένα παιχνίδι της «μόδας», που είτε το είδαν στην τηλεόραση είτε τα «ενημέρωσαν» άλλα παιδάκια στο σχολείο ότι κυκλοφορεί και ότι αυτών τους το αγόρασε ο μπαμπάς τους, εγώ είμαι διατεθειμένος να τα σκίσω όλα τα πτυχία που διαθέτω!
Πρόεδρε, το λέω και παραπάνω –τα καινούργια όπλα είναι σαν τα καινούργια παιχνίδια. Αχρείαστα…
