Με την ένωσή της πριν από σχεδόν εξήντα χρόνια, η Ευρώπη επιχείρησε να ξορκίσει έναν τριπλό κίνδυνο. Πρώτον, εκείνον ενός καταστροφικού πολέμου. Δεύτερον, των εθνικισμών που έγραψαν πολλά κεφάλαια της ματωμένης Ιστορίας της. Και τρίτον, των φασιστικών και άλλων ακροδεξιών αποκλίσεων που την οδήγησαν στον όλεθρο.
Για πολλά από αυτά τα εξήντα χρόνια η ενωμένη Ευρώπη πίστεψε ότι μπορεί να υπάρξει έτσι: ως ένωση δημοκρατικών καθεστώτων, ως κοινό σύστημα αρχών και αξιών. Ηρθαν όμως οι εκλογές στην Ουγγαρία για να αποδείξουν ότι η πίστη αυτή ήταν μια φενάκη. Εκεί ένας μη δημοκράτης πρωθυπουργός κατάφερε με τον τρομακτικό έλεγχο που ασκεί στα μέσα ενημέρωσης και τους θεσμούς της ουγγρικής δημοκρατίας να επικρατήσει με ένα ποσοστό που του επιτρέπει να κόψει και να ράψει ακόμη και το Σύνταγμα της χώρας του στα μέτρα του.
Η νίκη του Βίκτορ Ορμπαν στην Ουγγαρία συνιστά ήττα για τη δημοκρατική Ευρώπη. Συνιστά όμως και πρόκληση, η οποία δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη. Οι δημοκρατίες της Ευρώπης έχουν χρέος να σταθούν με σθένος απέναντι στις αντιδημοκρατικές αποκλίσεις. Ειδικά τώρα που με την εμφάνιση των νέων λαϊκισμών ελλοχεύει ο κίνδυνος οι αποκλίσεις να εξελιχθούν σε μια λαίλαπα που θα απειλήσει ευθέως το δημοκρατικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Είναι αλήθεια ότι ο δρόμος από ένα αυταρχικό καθεστώς, όπως αυτό που βίωσε η Ουγγαρία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε αυτό της δημοκρατικής ωριμότητας είναι μακρύς. Αλλά είναι εξίσου αλήθεια ότι σε αυτόν τον δρόμο οι παλιές δημοκρατίες της Ευρώπης έχουν πολλά να διδάξουν.
