Ο απόμακρος ουρανός του Νικ Κέιβ

Παράξενη αίσθηση η παρακολούθηση μιας συναυλίας σε κινηματογραφικό πανί. Είτε αγαπάς την μπάντα είτε όχι, είτε κάποτε απόλαυσες ζωντανά τα κατορθώματά της είτε ποτέ δεν αξιώθηκες, αντί για ορθοστασία, μειωμένη ορατότητα και σπρωξιές από τον διπλανό, έχεις μεν την άνεση του καθίσματος, τη ματιά μιας ευέλικτης κάμερας, την ησυχία σου τέλος πάντων, στερείσαι όμως τη μυσταγωγία ενός συλλογικού «εδώ και τώρα», που μόνο η μοναδικότητα μιας παράστασης προσφέρει. Εκτός και αν πρόκειται για κάποια (το «Live at Pompeii» των Πινκ Φλόιντ, το «Gimme Shelter» των Ρόλινγκ Στόουνς, το «Ziggy Stardust» του Ντέιβιντ Μπόουι και τόσα ακόμα) ικανή να καθηλώνει το κοινό οποιασδήποτε ηλικίας, πόλης και στιγμής.

Το «Distant Sky», η νέα ταινία –ή καλύτερα, κινηματογραφημένη συναυλία –του Νικ Κέιβ και των Bad Seeds, σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Μπάρναρντ, μαγνητοσκοπήθηκε στις 20 Οκτωβρίου στη Royal Arena της Κοπεγχάγης. Θα προβληθεί απόψε, σε 500 σινεμά σε όλο τον κόσμο, χαρακτηριστικό που κάνει το εγχείρημα να μοιάζει με στρατηγική προώθησης προϊόντος. Κάτι αντίστοιχο βέβαια είχε συμβεί και με την προηγούμενη «ταινία» του Κέιβ, το «One more time with feeling», διά χειρός Αντριου Ντόμινικ, το οποίο καταπιανόταν με τις ηχογραφήσεις του «Skeleton Tree» και με τον απόηχο του αιφνίδιου θανάτου του έφηβου γιου του μουσικού, Αρθουρ. Κι αν το πόνημα του Ντόμινικ έθετε ερωτήματα για τη φύση της δημιουργικής διαδικασίας και τις σκοτεινές πτυχές της, εκείνο του Μπάρναρντ σαν να αποτυπώνει όσα συμβαίνουν, αφού το αποτέλεσμά της αποκτήσει δική του ζωή.

Και η αλήθεια είναι ότι το νεύρο και το συναίσθημα δεν λείπουν από το «Distant Sky». Φταίει καταρχήν ο ίδιος ο πρωταγωνιστής του, ένας κατηφής αλλά επιδέξιος δαίμονας που διατρέχει αλματωδώς τη σκηνή, εξωθεί την μπάντα στα όριά της, αναδιπλώνεται και ξεσπά, αναζητά διαρκώς τους θεατές των πρώτων και όχι μόνο σειρών, αντικρίζοντάς τους αναγκαστικά αφ’ υψηλού μεν, θλιμμένα δε.

Σε κομμάτια όπως το «Higgs Boson Blues» τους ζητά να μιμηθούν τον ήχο της καρδιάς του ή και να την αγγίξουν, ενώ σε άλλα, όπως το «Tupelo», διατάζει χαρούμενος να πέσουν οι πρώτες αστραπές. Στο «From her to eternity» οι φλέβες στον λαιμό του κοντεύουν να σπάσουν λερώνοντας το πανί και στο «I need you» υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να έχει βουρκώσει. Στο «Distant Sky» απολαμβάνει την επί σκηνής παρουσία της δανής σοπράνο Ελσε Τορπ, ενώ στο «Into my arms» οι συγχορδίες του πιάνου του, ιδωμένες από κοντά, στάζουν μέλι.

Κάτι τέτοια βέβαια μπορεί να τα απολαύσει ένας τυχερός και σε μια συναυλία. Αυτά που δεν μπορεί να δει εύκολα είναι όσα κρύβονται πίσω από τους κορυβαντισμούς του Γουόρεν Ελις, καθώς και το όνομα του Τζορτζ Βιέστικα που είναι γραμμένο στο μικρόφωνό του, τις άγνωστες πτυχές στο σακάκι του Μάρτιν Κάσεϊ ή τα συνωμοτικά βλέμματα που ανταλλάσσουν οι μουσικοί εν μέσω ενός κρεσέντο. Τους θεατές, επίσης, που κοιτάζονται λιγωμένα στα κομμάτια που αγαπούν, γελούν κι είναι έτοιμοι να αναλυθούν σε δάκρυα σε εκείνα που τους συγκινούν ή στραβολαιμιάζουν για να δουν το είδωλό τους και να αγγίξουν το χέρι του. Ολα αυτά, η κάμερα του Ντέιβιντ Μπάρναρντ τα παρακολουθεί με τη ματιά του κοινού θνητού ακροατή, όχι του παντεπόπτη αφηγητή που τρυπώνει σε παρασκήνια και καμαρίνια. Προσφέρει στον θεατή μια προνομιακή θέση, χωρίς ωστόσο να παραβιάζει τη μαγική συνθήκη μιας συναυλίας.