Πέρα από όσα λένε on the record, όμως, στο Κίνημα Αλλαγής για τη συνεργασία με την κεντροδεξιά παράταξη, πώς πραγματικά το εξέλαβαν; Σύμφωνα με έμπειρο στέλεχος, «όσα έγραψε ο Σαμαράς είναι μια πάγια θέση του, δεν το έκανε επίτηδες και την έχει εκφράσει αρκετές φορές στο παρελθόν». Με άλλα λόγια, δεν του αποδίδει μικροπολιτική σκοπιμότητα. Αν και επισημαίνει πως «είναι εμφανώς εκτός επίσημης νεοδημοκρατικής γραμμής». «Εκείνοι», προσθέτει, «μιλάνε για αυτοδυναμία πια, αυτός εμφανίζεται ως υπεράνω κομματικών σκοπιμοτήτων». Κατά την κεντροαριστερή εκτίμηση, δηλαδή, ο Σαμαράς δημιουργεί ένα μίνι πρόβλημα στο κόμμα του. Αν λάβει κανείς υπόψη τις αντιδράσεις τύπου Κακλαμάνη, θα μπορούσε να υποθέσει ότι οι κεντροαριστεροί πέφτουν μέσα. Σε κεντρικό γαλάζιο επίπεδο, ωστόσο, δεν το βλέπουν έτσι. Δεν διάβασαν το άρθρο ως τοποθέτηση εκτός γραμμής. Το αντίθετο. Στενός συνεργάτης του νυν αρχηγού υπενθυμίζει απλά «πόσες φορές έχει πει ο Μητσοτάκης ότι κι αυτοδύναμη να είναι η ΝΔ, εκείνος θα επιδιώξει ευρύτερες συνεργασίες». Οπου ευρύτερες συνεργασίες βλέπε Κίνημα Αλλαγής.
Αναλύσεις
Από τις 931 λέξεις του σαμαρικού άρθρου μόλις 24 έκαναν ντόρο. Εκείνες με τις οποίες ο πρώην πρωθυπουργός διαπίστωνε πως «όλα έχουν ήδη ξεκινήσει, την περίοδο 2012-14» και επισήμαινε ότι «το Κίνημα Αλλαγής είναι απαραίτητος εταίρος αυτής της μεγάλης σύγκλισης», αφού –sic –άλλωστε έχουν πια κοινό έργο να υπερασπιστούν. Μεταξύ μας, ίσως έχουν κάτι παραπάνω, μιας και η Φώφη Γεννηματά δεν ήταν απλά βουλευτής της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, έχει διατελέσει υπουργός του πρώτου, από το 2013 μέχρι και το 2015. Η εν λόγω κίνηση του Αντώνη Σαμαρά σχολιάστηκε πολύ. Στη συριζαϊκή ανάγνωση ήταν άλλη μια απόδειξη πως εκείνος κυβερνά αυτό το κόμμα, τη ΝΔ δηλαδή. Στην επίσημη κεντροαριστερή, πάλι, ήταν ακόμη ένα φλερτ που δεν θα πουν το «ναι», στρατηγική των ίσων αποστάσεων γαρ. Κάποιοι, μάλιστα, το αρνήθηκαν και πιο ωμά. Σαν τον Γιάννη Ραγκούση που τιτίβισε «είτε στρατηγικός σας αντίπαλος είτε “εταίρα” σας. Εταίρος δεν γίνεται… όπως έχει αποδειχθεί». Σε μια γαλάζια ανάλυση, τέλος, το άρθρο αντιμετωπίστηκε ως κάλεσμα σε Βενιζέλο και Λοβέρδο ειδικά.
Ερμηνείες