Ονομάζεται Βασίλης Δημάκης και, πιθανότατα, το όνομά του δεν σας λέει τίποτα. Δικαίως. Είναι έγκλειστος στον Κορυδαλλό, καταδικασμένος για ληστείες.

Αν οι φυλακές ήταν «αποθήκες ψυχών» (κατά την προσφιλή έκφραση και πολλών αγωνιστών του ΣΥΡΙΖΑ), το σημείωμα αυτό δεν θα ‘χε λόγο. Τύποις, μακάρι και ουσία, όμως, στόχος της κάθειρξης είναι ο σωφρονισμός. Και ο καλύτερος τρόπος για τον σωφρονισμό, πιθανόν και την επανένταξη στη ζωή, είναι η εκπαίδευση.

Ο Δημάκης έκανε λύκειο στη φυλακή, τελείωσε με καλό βαθμό, έδωσε εξετάσεις στο πανεπιστήμιο και πέρασε στο Πολιτικό της Νομικής Αθηνών. Οι επιδόσεις του, η μεθοδικότητά του και η επιμέλειά του, λένε καθηγητές του, αποδεικνύουν ότι σπουδάζει σοβαρά, δεν παίζει.

Γι’ αυτούς τους λόγους, ο Δημάκης ζητεί δικαίωμα παρακολούθησης μαθημάτων, πρόσβασης στη βιβλιοθήκη και, γενικώς, δυνατότητα διά ζώσης συμμετοχής στην ακαδημαϊκή ζωή. Οι νομικές προϋποθέσεις γι’ αυτό υπάρχουν, όπως και η δυνατότητα ελέγχου της ελευθερίας του από τις δομές επιτήρησης, αφού μπορεί να βγαίνει από τον Κορυδαλλό με το ειδικό βραχιολάκι. Παρ’ όλα αυτά, το αίτημά του απορρίφθηκε και ο Δημάκης επέλεξε τη διεκδίκηση αυτού που εκείνος θεωρεί δίκαιο με ακραίο τρόπο: αποφάσισε να κάνει απεργία πείνας, εσχάτως και δίψας. Ουσιαστικά, ρισκάρει την υγεία και τη ζωή του.

Η ακραία διεκδίκηση του Δημάκη έχει ένα προηγούμενο: την περίπτωση Νίκου Ρωμανού. Το 2014, πριν ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει στα πράγματα, πολλοί καθηγητές υπέγραψαν δημόσια έκκληση για το ανάλογο αίτημα του Ρωμανού, ζητώντας εκπαιδευτική άδεια για τον καταδικασμένο ως μέλος τρομοκρατικής οργάνωσης –ανάμεσα στους υπογράφοντες ήταν και ο νυν υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου.

Τι έχει αλλάξει έκτοτε, άραγε, και στην περίπτωση Δημάκη η πολιτεία αδιαφορεί, ενώ οι συνήθεις ευαίσθητοι σιωπούν; Ο απεργός πείνας κάνει λόγο για τακτική εξόντωσής του λόγω της δράσης του για τα δικαιώματα, που δεν ταυτίζεται με τις αντιλήψεις οι οποίες κινητοποιούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θέλω να το πιστέψω. Και ελπίζω ότι πρώτος ο υπουργός Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής θα κάνει το χρέος του, όχι απέναντι σε έναν κρατούμενο που κινδυνεύει, αλλά απέναντι στις δημοκρατικές πεποιθήσεις της ανεκτικής ελληνικής κοινωνίας: θα του δώσει αμέσως την ευκαιρία να αποκτήσει εφόδια επανένταξης στη ζωή.

Είμαι αισιόδοξος γι’ αυτό, επειδή θα ήταν αδιανόητο, στην Ελλάδα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η εκδήλωση κρατικής ανοχής να είναι α λα καρτ. Με βάση τη στράτευσή σου.

Τελευταία Νέα