«Η προσβολή»: Στη σημερινή Βηρυτό, μια προσβολή που ξεφεύγει από κάθε έλεγχο, οδηγεί τον Τόνι, έναν χριστιανό Λιβανέζο, και τον Γιάσερ, έναν παλαιστίνιο πρόσφυγα, να λύσουν τις διαφορές τους στο δικαστήριο. Σε επίπεδο δραματουργίας αυτό παραπέμπει στο φαινόμενο της χιονοστιβάδας: ένα ασήμαντο γεγονός προκαλεί ένα σημαντικότερο, και αυτό με τη σειρά του οδηγεί σε μια σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων που προκαλεί το χάος. Οπως αντιλαμβάνεστε, η προκύπτουσα δίκη εδώ, διχάζει την κοινωνία του Λιβάνου, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης βάζουν φωτιά στην ήδη τεταμένη κατάσταση, και ο σκηνοθέτης Ζιάντ Ντουερί εστιάζει στους χαρακτήρες προσπαθώντας ίσως να αποφύγει έναν κάποιο διδακτισμό. Κακά τα ψέματα, δύσκολα το αποφεύγεις αυτό όταν καταπιάνεσαι με τέτοια θέματα, μερικές φορές όμως οι προθέσεις σώζουν το αποτέλεσμα. Οχι τυχαία, ο Κάμελ ελ Μπάσα έφυγε με βραβείο α’ ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του εδώ.
Βαθμοί: 6
Αφλογη δεξιοτεχνία
«Συνωμοσία»: Και μόνο που βλέπεις το όνομα του παλαίμαχου Μάικλ Απτεντ (σκηνοθέτη του «Εγκλημα στο Γκόρκι Παρκ» μεταξύ άλλων), περιμένεις αν όχι κάτι αντάξιο του παρελθόντος του, σίγουρα κάτι που θα σου υπενθυμίζει μια κινηματογραφική γραφή πιο καθαρή, οπωσδήποτε απαλλαγμένη από εκείνους τους κούφιους εντυπωσιασμούς στους οποίους καταφεύγουν συχνά οι μάγοι των ψηφιακών ειδικών εφέ κατ’ εντολή φυσικά των μεγάλων στούντιο που πλέον υπαγορεύουν ξεκάθαρα τις τάσεις εκείνες στις οποίες υπάγονται λίγο – πολύ όλες οι (mainstream) μεγάλες εθνικές κινηματογραφίες. Ε, λοιπόν, υπάρχει μια σκηνή απόδρασης στο πρώτο μέρος της «Συνωμοσίας» που βάζει κάτω οτιδήποτε έχετε δει στο σινεμά δράσης φέτος. Μιλάμε για κομμάτι ανθολογίας δηλαδή, όπου βλέπεις ξεκάθαρα τη διάθεση του Απτεντ να διασκεδάσει, αλλά και να εμφυσήσει ζωή σε ένα, δυστυχώς, άχρωμο σενάριο χωρίς εκπλήξεις. Κρίμα και για τον ίδιο, αλλά και για το καστ όπου την Νούμι Ραπάς συνοδεύουν οι Τζον Μάλκοβιτς, Τόνι Κολέτ και Μάικλ Ντάγκλας.
Βαθμοί: 5
Προβάλλονται επίσης
Στην ταινία «Η υπόσχεση της αυγής» ο Ερίκ Μπαρμπιέ καταγράφει τη ζωή του σπουδαίου συγγραφέα Ρομάν Γκαρί (όπως τη κατέγραψε… ο ίδιος, στην αυτοβιογραφία του), σε μια μεγαλεπίβολη παραγωγή ρομαντικής προδιάθεσης. Στον ομώνυμο ρόλο ο Πιέρ Νινέ, και δίπλα του η πάντα αινιγματικά γοητευτική Σαρλότ Γκενσμπούρ. Από την άλλη, έχουμε το blockbuster της εβδομάδας με τίτλο «Rampage: Το απόλυτο χάος» όπου ο συμπαθέστατος, είναι η αλήθεια, πρωταγωνιστής Ντουέιν Τζόνσον (ξεκάθαρα ένας Σβαρτσενέγκερ προσαρμοσμένος στα μέτρα της εποχή μας, μυώδης όπως ο πρώτος, αλλά πιο «γλυκός» και «καθαρός») ενσαρκώνει έναν επιστήμονα που αναζητά έναν αγαπημένο του γορίλλα, ο οποίος έχει μεταλλαχθεί πια σε ένα οργισμένο τέρας. Και να ‘ταν μόνο ένα: μιλάμε για αληθινή παρέλαση τεράτων που θυμίζει τις αντίστοιχες ιαπωνικές ταινίες καταστροφής των 70s, φυσικά με καλύτερα εφέ! Τέλος, στον «Ηλιο του μεσονυχτίου» έχουμε να κάνουμε με νεανικό ρομάντζο (νεαρά που πρέπει πάση θυσία να αποφεύγει τον ήλιο λόγω ασθένειας ερωτεύεται νεαρό και το λαβ στόρι που προκύπτει έχει φυσικά γενναίες δόσεις δράματος), ενώ στο «Γκαστόν ο γκαφατζής» έχουμε τη φαρσική μεταφορά ενός γάλλου καρτούν ήρωα, με τους Τεό Φερναντέζ και Πιέρ – Φρανσουά Μαρτέν – Λαβάλ.