Δεν έχω προσωπικές μνήμες από την είδηση για το πρώτο ταξίδι του ανθρώπου στο Διάστημα, μεγάλωσα όμως σε μια εποχή αθωότητας που η προοπτική της διαπλανητικής ζωής ήταν κάτι απόλυτα συνδεδεμένο, ταυτόσημο θα έλεγα, με την προοπτική και την εξέλιξη. Ο Γκαγκάριν, αυτό το όνομα που έμοιαζε περισσότερο με ήχο, ήταν ένας θρύλος ακόμη και για τα πιτσιρίκια που δεν ήξεραν τι ακριβώς είχε κάνει. Θυμάμαι όμως τα αφιερώματα για το πώς θα ζούμε τον 21ο αιώνα. Σε σπίτια που θα έμοιαζαν περισσότερο με κάψουλες, όπου όλα θα γίνονταν με το πάτημα ενός κουμπιού και οι άνθρωποι θα κινούνταν και θα μιλούσαν περίπου σαν ρομπότ (λόγω της τεχνητής νοημοσύνης) και θα φορούσαν φόρμες από νέας τεχνολογίας υλικά. Ολα αυτά πυροδοτούσαν στην παιδική φαντασία μου την προσδοκία, νοτισμένη λίγο από τον φόβο για το άγνωστο. Και κάλυπτα τα κενά χαζεύοντας τις φωτογραφίες (γιατί το έργο ήταν ακατάλληλο) από το «2001, Οδύσσεια του Διαστήματος».
Και τα χρόνια πέρασαν, τα πιτσιρίκια μεγάλωσαν, από το 2001 έχουν περάσει ήδη 17 χρόνια και τίποτα από αυτά που «προέβλεψαν» ο σκηνοθέτης Στάνλεϊ Κιούμπρικ και ο συγγραφέας Αρθουρ Κλαρκ, σε βιβλίο του οποίου βασίστηκε το σενάριο, δεν συνέβη, τουλάχιστον όσον αφορά στην καθημερινότητά μας. Τα σπίτια μας χτίζονται ακόμη από τούβλα, τα ρούχα μας εξακολουθούν να σκίζονται, ενώ από την επιστημονική φαντασία, που ήταν τότε η τάση, έμεινε μόνο η φαντασία. Αφήστε που ο Γκαγκάριν, εφτά μόλις χρόνια μετά το διαστημικό του ταξίδι, σκοτώθηκε σε ένα «ταπεινό» αεροπορικό δυστύχημα. Ναι, συνέβησαν καταιγιστικές αλλαγές με την εισβολή του Διαδικτύου και της κινητής τηλεφωνίας στη ζωή μας αλλά καμία σχέση με αυτά που τότε φανταζόμασταν. Σήμερα, τα διαστημικά ταξίδια δεν προκαλούν κανένα ενδιαφέρον και η μετακόμιση στην Σελήνη εξακολουθεί να είναι ουτοπία. Μια ακόμη απόδειξη ότι το μέλλον ποτέ δεν είναι έτσι όπως το φανταζόμαστε.
