Ηταν το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό όταν άκουσα για τα μαθήματα ιερογλυφικών στην Αθήνα. Ο τίτλος –παράφραση του μυθιστορήματος της Αγκαθα Κρίστι –ενός κύκλου επεισοδίων των «Δέκα μικρών Μήτσων», στην αρχή ακόμη της καριέρας τους, με τον Λάκη Λαζόπουλο ως μάνα Μήτση που πήγαινε ταξίδι στην Αίγυπτο. Ηταν σαν να άκουσα τη χαρακτηριστική συρτή και ένρινη φωνή να λέει: «Παιδί μου, τι σας έβαλαν σήμερα στα Ιερογλυφικά;». Το θέμα προσφέρεται για σάτιρα αφού, όσο να ‘ναι, η εκμάθηση μιας αρχαίας γλώσσας σε μια χώρα της οποίας οι κάτοικοι –με προεξάρχοντα τον σημερινό Πρωθυπουργό της –δεν φημίζονται για τη γλωσσομάθειά τους, μπορεί να θεωρηθεί υπερβολή ή ακρότητα.

Σε δεύτερο επίπεδο όμως συνειδητοποίησα, για άλλη μια φορά, πως η σχέση του καθενός από εμάς με τη γνώση έχει τα χαρακτηριστικά της ερωτικής έλξης. Να το πω πιο απλά, η γνώση είναι έρωτας. Και όπως δεν καταλαβαίνω γιατί η φίλη μου είναι ερωτευμένη με έναν άνδρα που στα δικά μου μάτια φαίνεται εντελώς αδιάφορος, προφανώς και δεν θα καταλάβω γιατί κάποιος θέλει, σήμερα, να μάθει ιερογλυφικά. Επειδή όμως θαυμάζουμε και σεβόμαστε τους μεγάλους έρωτες, το ίδιο θεωρώ ότι πρέπει να κάνω με αυτόν που θέλει να γνωρίσει τον αιγυπτιακό πολιτισμό και επιλέγει να το κάνει με έναν τρόπο πολύ πιο δύσκολο και απαιτητικό από το να δει σχετικά ντοκιμαντέρ ή να παρακολουθήσει ένα ιστορικό σίριαλ στο Netflix.

Την εποχή που κυνηγάμε την ανταποδοτικότητα είναι πολύ πιθανόν να αναρωτηθεί κάποιος: «Και σε τι θα χρησιμεύσει αυτή η γνώση;». Σε τίποτα. Σε τι χρησιμεύει η εκπλήρωση ενός έρωτα πέρα από τα να σε κάνει να νιώθεις ευτυχία και πληρότητα; Ε, δεν είπαμε ότι το ίδιο είναι και η κατάκτηση της γνώσης;

ΥΓ: Γράφοντας αυτό το κείμενο θυμήθηκα ότι και εγώ, στην εφηβεία μου, ήθελα να μάθω σανσκριτικά.

Τελευταία Νέα