Μετά τα πρώτα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ η εντύπωση που δημιουργήθηκε ήταν ότι οι ρεβάνς θα είναι διαδικαστικά ματς, χωρίς σασπένς. Ποτέ πρόβλεψη δεν υπήρξε περισσότερο αποτυχημένη!
Πεπ
Το μόνο ματς χωρίς καρδιοχτύπι ήταν αυτό της Μπάγερν με τη Σεβίλλη. Τελείωσε με 0-0 και είχε μόνο μία φάση που θα μπορούσε να το «ανάψει»: στο 58′ οι φιλοξενούμενοι είχαν ένα δοκάρι με κεφαλιά του Κορέα –αν είχαν σκοράρει, μπορεί και στο Μόναχο να έσπαζαν καρδιές, όπως στα άλλα τρία ματς. Στο εγγλέζικο ντέρμπι η Σίτι προηγήθηκε μόλις στο 2′ και στο 38′ δεν μέτρησε ένα γκολ δικό της κανονικότατο, πράγμα που έκανε τον συνήθως ψύχραιμο Πεπ Γκουαρντιόλα να βγει από τα ρούχα του: αν το γκολ είχε μετρήσει, θα είχαμε και στο Μάντσεστερ χτυποκάρδια. Στη Ρώμη ακόμα πανηγυρίζουν τη μεγαλύτερη πρόκριση της Ρόμα –θα τη ζήλευε και η Μπαρτσελόνα, αν δεν ήταν η παθούσα της ιστορίας. Ομως τίποτε από όσα έγιναν στα άλλα ματς δεν συγκρίνεται με τα απίστευτα πράγματα που είδαμε στο Μπερναμπέου, εκεί όπου η Ρεάλ που είχε κερδίσει με 3-0 στο Τορίνο χρειάστηκε ένα γκολ – πέναλτι στις καθυστερήσεις για να προκριθεί.
Ιντριγκα
Ολος ο κόσμος χθες μιλούσε για αυτήν τη φάση: η διαιτητική απόφαση είναι μια στιγμή ίντριγκας, που συχνά συναρπάζει περισσότερο από το ίδιο το ποδόσφαιρο. Ακόμα κι αν έχει γίνει το πιο ωραίο ματς στην ιστορία του ποδοσφαίρου, ένα λάθος του διαιτητή στο φινάλε αρκεί για να συζητάει ο κόσμος αυτό και μόνο. Ο βασικός λόγος είναι ότι η συζήτηση για τη διαιτησία είναι πιο εύκολη από κάθε άλλη ποδοσφαιρική συζήτηση: όλοι μπορεί να έχουν άποψη για το αν ήταν δίκαιη ή άδικη π.χ. η απόφαση του Μάικλ Ολιβερ στο Μπερναμπέου, αλλά λίγοι μπορεί να έχουν μια εξήγηση για τη θεαματική μεταμόρφωση της Γιουβέντους από το πρώτο στο δεύτερο ματς. Για όποιον αγαπά το ποδόσφαιρο, η μεταμόρφωση θα έπρεπε να προκαλεί περισσότερη απορία (και κατ’ επέκταση ενδιαφέρον και συζήτηση…), αλλά ποιος μπορεί να αντισταθεί στη γοητεία μιας διαιτητοκουβέντας; Νομίζω, κανείς.
Θύματα
Η διαιτητική απόφαση, όταν μάλιστα καθορίζει το ματς όπως αυτή του Ολιβερ, είναι σαν μια μεγάλη κινηματογραφική σκηνή. Εχει έναν απόλυτο πρωταγωνιστή που είναι ο διαιτητής. Εχει θύτες και θύματα. Μπορεί να έχει έναν κακό (που υποκρίνεται) κι έναν καλό (που υποφέρει). Εχει σχεδόν πάντα προεκτάσεις: τροφοδοτεί συζητήσεις, δίνει λαβές για σχόλια, επιτρέπει θεωρίες συνωμοσίας. Δείτε τό τι προκάλεσε ο Ολιβερ. Ο Μπουφόν αποβλήθηκε πνιγμένος από την αδικία. Ο Ρονάλντο έγινε πάλι ο γνωστός αντιπαθητικός που πανηγυρίζει γκολ με πέναλτι δείχνοντας τους κοιλιακούς του. Η Ρεάλ είναι η μισητή (ή η αληθινά μεγάλη) ομάδα που υποχρεώνει τους διαιτητές να την προσέχουν. Ο Ζιντάν έγινε ξαφνικά για τους μεν ένας ανυπόφορος υπερόπτης που πανηγύρισε ένα άδικο σφύριγμα και για τους δε ένας γεννημένος νικητής που ζήτησε από την ομάδα του να πιέσει για το γκολ ακόμα και στις καθυστερήσεις. Οι Ιταλοί δηλώνουν θύματα μιας διεθνούς συνωμοσίας: λένε ότι στόχος των διαιτητών είναι το ιταλικό ποδόσφαιρο –κάποιοι θυμήθηκαν και τα παράπονα της Σκουάντρα Ατζούρα από τους διαιτητές στα μπαράζ με τη Σουηδία, που της στοίχισαν τη συμμετοχή στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Οι Ισπανοί τούς κατηγορούν ότι απλά δεν ξέρουν να χάνουν. Ολα αυτά τα καταπληκτικά προέκυψαν χάρη σε ένα και μόνο σφύριγμα. Αν η μία από τις δύο ομάδες είχε προκριθεί στα πέναλτι, π.χ., δεν θα είχε γίνει τίποτα! Δεν είναι το δράμα του αποκλεισμού που κινεί την ιστορία: είναι το σφύριγμα.
Γιούβε
Αγγλος
Λοιπόν, ο Ολιβερ είναι Αγγλος. Η Ρεάλ έχει αγοράσει από το νησί τον Ρονάλντο και τον Μπέιλ, δίνοντας πάνω από 100 εκατ. ευρώ. Ενας μάνατζερ, που θέλει να πουλήσει τον Μπέιλ, ξέρει έναν φίλο του Ολιβερ κ.τ.λ., κ.τ.λ. Τσιμπήσατε, ε;
