Μάθημα ιστορίας

Το γυναικείο τμήμα βόλεϊ του Ολυμπιακού έχει μακρά ιστορία και δεν ιδρύθηκε τα τελευταία χρόνια. Είχε όμως ένα… προβληματάκι. Δεν έφερνε κούπες στον Πειραιά, ήταν στη σκιά άλλων δυνάμεων της εγχώριας πετοσφαίρισης και έβλεπε ισχυρές ομάδες να το προσπερνούν. Μάλιστα, δεν αποτελεί μυστικό ότι κοντά στο 2010, απογοητευμένοι οι ιθύνοντες από τα ανεπιτυχή αποτελέσματα παρά τις μεταγραφές που γίνονταν, σκέφθηκαν ακόμη και την αναστολή λειτουργίας του τμήματος! Ωστόσο, το ξανασκέφθηκαν, είπαν να κάνουν μια ακόμη προσπάθεια και τα αποτελέσματα είναι απτά και άκρως εντυπωσιακά: πέντε τίτλοι πρωταθλήματος, οκτώ συνεχή (!) Κύπελλα σε τελικούς που διεξήχθησαν σε νησιά και πόλεις της ελληνικής Επικράτειας, ένας τελικός Ευρώπης και κερασάκι στην τούρτα των επιτυχιών, ο χθεσινός θρίαμβος στην Προύσα, όπου, ας μην το προσπερνάμε έτσι γρήγορα, υψώθηκε και η ελληνική σημαία. Πώς τα φέρνει έτσι η ζωή… Ο τρόπος που έφτασε το τμήμα στο συγκεκριμένο επίτευγμα, που χειροκροτήθηκε από όλους τους Ελληνες, είναι απλός. Η διοίκηση στήριξε, ο πρόεδρος Μιχάλης Κουντούρης είναι με έργα κοντά στην ομάδα και το ομολογούν όλες οι παίκτριες, ο Βαγγέλης Μαρινάκης ουδέποτε έκρυψε την αδυναμία του στο βόλεϊ, όλα πήραν τον δρόμο τους. Μαζί, φυσικά, με ορισμένες κινήσεις-κλειδιά. Πρώτη, η έλευση των καλύτερων Ελληνίδων και σίγουρα της Στέλλας Χριστοδούλου, μιας μεταγραφής κομβικής για τα δεδομένα του γυναικείου βόλεϊ. Δεύτερη, η διατήρηση του κορμού, άρα της ομοιογένειας, κάτι που πάντα επισημαίνει ο κόουτς Κοβάτσεβιτς. Και τρίτη, η επιλογή να διεκδικήσει τρόπαια και να δοκιμάσει τις δυνάμεις του ο Ολυμπιακός στο εφικτό Τσάλεντζ Καπ και όχι στο ακριβότερο Τσάμπιονς Λιγκ. Ολες οι επιλογές δικαιώθηκαν. Η προσπάθεια, τα χρήματα που διατέθηκαν, τα πάντα έπιασαν τόπο. Και αυτή η ομάδα του Ολυμπιακού γέμισε υπερηφάνεια τον κόσμο, που αρέσκεται να βλέπει ένα μπουκέτο κοριτσιών να πασχίζει για τη διάκριση και στο φινάλε να σκορπά χαμόγελα θριάμβου…