Ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Μανωλάς

Για μια ακόμα χρονιά δεν θα δούμε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το ζευγάρι που όλη η Ευρώπη περιμένει, δηλαδή ένα κλασικό και ανεπανάληπτο Μπαρτσελόνα – Ρεάλ Μαδρίτης. Η Μπαρτσελόνα αποκλείστηκε από τη Ρόμα, χάνοντας με 3-0, με τον Κώστα Μανωλά να σημειώνει το τρίτο και καθοριστικό για την πρόκριση των Ρωμαίων γκολ δέκα λεπτά πριν από το τέλος του αγώνα. Ο Μανωλάς ήταν το πρόσωπο της ημέρας χθες, αφού σε όλη την Ευρώπη συζητούσαν για το γκολ του. Τη σημαντικότητα του οποίου θα τη διαπιστώσει όταν στα εξήντα του χρόνια θα επισκέπτεται τη Ρώμη, θα στέλνει ο δήμαρχος της πόλης τη λιμουζίνα να τον παραλάβει στο αεροδρόμιο, θα μπαίνει στο γήπεδο και θα σηκώνονται όλοι όρθιοι και στο μουσείο της ομάδας η φωτογραφία του θα είναι δίπλα σε αυτή του Φραντσέσκο Τότι. Από χθες με ένα γκολ πέρασε στην ιστορία μιας πόλης –και τι πόλης! –κι όχι απλά μιας ομάδας.

Στην καριέρα του Μανωλά συνέβησαν ένα σωρό απίστευτες συμπτώσεις για να φτάσει να γίνει ο άνθρωπος που απέκλεισε την Μπαρτσελόνα. Στην ΑΕΚ κάποτε δεν τον ήθελαν, προσπάθησαν να τον πουλήσουν στην Ντνιέπρ και τον άφησαν απλήρωτο για να φύγει –κάποιοι λέγανε τότε ότι γλίτωσαν από την γκρίνια του Στέλιου, του θείου του! Στον Ολυμπιακό τον πήρε ο Βαγγέλης Μαρινάκης ενώ όλοι οι συνεργάτες του τού έλεγαν να μην το κάνει. Στη Ρώμη πήγε με κρύα καρδιά, αφού αρχικά ήθελε να πάει στην Αρσεναλ: περίμενε την πρόταση των Εγγλέζων μέχρι την τελευταία στιγμή. Το αποκορύφωμα είναι αυτό που έγινε πέρυσι το καλοκαίρι: οι αμερικανοί ιδιοκτήτες της Ρόμα τον πούλησαν στη Ζενίτ και τη μεταγραφή τη χάλασε δυο φορές ο ίδιος. Την πρώτη φορά αρνήθηκε και τη δεύτερη πήγε στην Αγία Πετρούπολη, πέρασε ιατρικές εξετάσεις αλλά δεν υπέγραψε γιατί αρνήθηκε να πληρωθεί σε ρούβλια! Οταν γύρισε στην Ιταλία έμοιαζε σίγουρο ότι θα υπογράψει για την Ιντερ. Δεν το έκανε ούτε αυτό. Λες και περίμενε τον Ερνέστο Βαλβέρδε για να του χαλάσει τη σεζόν!

Εχει ευθύνη ο Βαλβέρδε για τον αποκλεισμό της Μπαρτσελόνα; Εχει, αλλά μόνο για ένα πράγμα: φταίει γιατί είναι ένας τρομερός κύριος, που πάντα έχει ως δεδομένο ότι προπονεί σοβαρούς επαγγελματίες, ξεχνώντας ότι οι ποδοσφαιριστές, όσο μεγάλα συμβόλαια κι αν έχουν, είναι παιδιά, που ποτέ δεν πρέπει να τα αφήνεις να χαλαρώσουν. Η Μπάρτσα είχε κερδίσει το πρώτο ματς με 4-1, χωρίς να είναι εντυπωσιακή. Δύο από τα τέσσερα γκολ ήταν αυτογκόλ (ένα του Μανωλά, μάλιστα…), ενώ οι διαιτητές είχαν αρνηθεί στη Ρόμα κι ένα πέναλτι στην αρχή του ματς. Σημάδια ότι μπορεί να γίνει η ζημιά υπήρχαν: στο τελευταίο της εκτός έδρας ματς στο πρωτάθλημα η Μπαρτσελόνα είχε βρεθεί να χάνει στη Σεβίλλη με 2-0 και μάλιστα νωρίς νωρίς. Η ομάδα είναι λογικό να έχει λίγο χαλαρώσει αφού έχει κερδίσει το πρωτάθλημα Ισπανίας από τον Ιανουάριο. Αλλά όταν ως ομάδα σκοράρεις διαρκώς κι έχεις κερδίσει με 4-1 το πρώτο ματς, είναι κομμάτι δύσκολο να πάρεις στα σοβαρά την τέταρτη ομάδα του ιταλικού πρωταθλήματος. Κι ας την έχεις πατήσει από τους Ιταλούς πολλές φορές.

Είναι αλήθεια πως ο κόσμος που ονειρευόταν να δει φέτος το Ρεάλ – Μπάρτσα στον τελικό στεναχωρήθηκε βλέποντας τον αποκλεισμό του Μέσι. Από την άλλη, αποτελέσματα σαν αυτό δημιουργούν για το ποδόσφαιρο μεγαλύτερο ενδιαφέρον: είναι απόδειξη πως περιθώρια διάκρισης στο Τσάμπιονς Λιγκ έχουν όχι απλώς οι παραδοσιακά δυνατοί, αλλά και όσοι το πιστεύουν. Η Ρόμα είναι μια ομάδα οπαδών: οι οπαδοί της και μόνο πιστεύουν πως είναι μεγάλη. Οι Αμερικανοί που έχουν τις μετοχές της αγαπούν πιο πολύ τις μπίζνες, οι παίκτες συνήθως τη βλέπουν σαν σκαλοπάτι για την καριέρα τους, μολονότι τα χρόνια που σε αυτήν αγωνίζονται, λατρεύονται. Μια τέτοια ομάδα πρέπει να ζει και έναν θρίαμβο της μιας βραδιάς: δεν κατέκτησε κανένα τρόπαιο την Τρίτη το βράδυ, αλλά η ανανέωση της πίστης των οπαδών στην ομάδα είναι σαν τίτλος. Για αυτό οι άνθρωποι πανηγύριζαν όλο το βράδυ κάνοντας βουτιές στα σιντριβάνια.

Ο Μανωλάς δεν έχει καταλάβει ακόμα πόσο σημαντικό ήταν το γκολ που πέτυχε. Δεν ήταν απλά ένα γκολ που προκάλεσε τη μεγαλύτερη έκπληξη στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά μιλάμε για κάτι που λειτούργησε για έναν ολόκληρο κόσμο ως απόδειξη ότι γίνονται θαύματα. Για να το καταλάβει κάποιος πρέπει να θυμηθεί πώς νιώσαμε ως Ελληνες για το γκολ του Χαριστέα, που έδωσε κάποτε στην Ελλάδα τον τίτλο της Πρωταθλήτριας Ευρώπης ή για το αξέχαστο γκολ του Δέλλα στον ημιτελικό με την Τσεχία. Το συναίσθημα είναι ανάλογο. Η διαφορά είναι ότι οι Ρωμαίοι τον Κωστάκη θα τον λατρεύουν ως θεότητα για πάντα. Ενώ εμείς τον Χαριστέα, κάνα χρόνο μετά το γκολ που έβγαλε τη χώρα στους δρόμους, στην Εθνική δεν θέλαμε να τον βλέπουμε…