Τα σύννεφα που έχουν μαζευτεί στην ευρύτερη περιοχή είναι πλέον πολλά για να τα αγνοεί η κυβέρνηση. Εισερχόμαστε σε μια περίοδο γενικής αστάθειας, οι συνέπειες της οποίας κάθε άλλο παρά προβλέψιμες είναι. Απαιτείται επομένως συνεχής επαγρύπνηση. Και απαιτείται και εκείνο το είδος της δαρβινικής ευελιξίας που εξασφαλίζει την επιβίωση. Μια τέτοια ευελιξία καλείται να επιδείξει η κυβέρνηση. Αναθεωρώντας στόχους και επανασχεδιάζοντας στρατηγικές που θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο όχι μόνο την εθνική ασφάλεια, αλλά και τη βιωσιμότητα μιας ούτως ή άλλως εύθραυστης οικονομίας.
Ενας στρατηγικός στόχος προς άμεση αναθεώρηση είναι αυτός της λεγόμενης καθαρής εξόδου. Για προεκλογικούς λόγους και μόνο, η κυβέρνηση εμμένει σε ένα σύνθημα όταν η γενικότερη κατάσταση συνηγορεί περί του αντιθέτου. Προτιμά να εγκαταλείψει την οδό της φτηνής χρηματοδότησης για να κολυμπήσει σε μια θάλασσα, εκείνη των αγορών, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να καταπιεί το καράβι της ελληνικής οικονομίας. Η κυβέρνηση έχει λάβει τα προειδοποιητικά μηνύματα με την έκδοση του επταετούς ομολόγου, αλλά επιμένει να μην τους δίνει σημασία.
Προκειμένου να στηρίξει το αφήγημα της καθαρής εξόδου από τα Μνημόνια, γυρίζει την πλάτη της στην προληπτική γραμμή στήριξης. Αντί δηλαδή ενός προγράμματος με μέτρα και φτηνό χρήμα εφόσον παραστεί ανάγκη, προτιμά ένα πρόγραμμα με μέτρα και με ακριβό χρήμα –τόσο ακριβό που μπορεί να μεταφραστεί σε καθόλου χρήμα. Τα σύννεφα όμως έχουν μαζευτεί, η μπόρα μπορεί να ξεσπάσει. Και η καθαρή έξοδος να μετατραπεί σε καθαρή τραγωδία.
