Είναι κομπάρσος
Και δεν είναι θέμα κρίσης. Είναι ότι ο κόσμος του Παναθηναϊκού έχει απογοητευθεί. Δεν πιστεύει την ομάδα. Δεν ελπίζει. Δεν έχει πλέον τον φανατισμό να γεμίσει το γήπεδο στα ντέρμπι. Με την ΑΕΚ τα εισιτήρια ήταν 8.734 και με τον Ολυμπιακό 13.715. Κι αυτή ήταν η μοναδική φορά που κατάφερε να ξεπεράσει τον μέσο όρο του μπάσκετ. Δύο φορές μόλις στη σεζόν πέρασε τις 10.000. Και με τους οργανωμένους σε διαρκή κινητοποίηση λόγω των γεγονότων με τον Γιάννη Αλαφούζο (φωτογραφία). Θα πει κάποιος ότι η Ευρωλίγκα είναι ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και δεν πρόκειται για συγκρίσιμα μεγέθη. Είναι όμως συγκρίσιμα μεγέθη το ποδόσφαιρο με το μπάσκετ; Η εξήγηση είναι απλή: Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός, με την παράδοση που έχει δημιουργήσει η οικογένεια Γιαννακόπουλου, έχει κερδίσει τον πράσινο κόσμο. Ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός, αντίθετα, τον έχει απογοητεύσει. Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός είναι πρωταγωνιστής σε Ελλάδα και Ευρώπη, ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός είναι κομπάρσος. Και με την πελατεία μάλιστα να είναι συγκεκριμένη (αφού πρόκειται για συγκοινωνούντα δοχεία), κάποιος κόσμος που φεύγει από το ποδόσφαιρο πάει στο μπάσκετ.
Σαν μεθαδόνη
Συνυπολογίζοντας και την κρίση, με τα τρία, κάποιες φορές, εισιτήρια την εβδομάδα (ένα στο ποδόσφαιρο, δύο στο μπάσκετ) να είναι πολλά, ο κόσμος έχει ως προτεραιότητα την Ευρωλίγκα. Εστω κι αν όλα τα παιχνίδια είναι εργάσιμες ημέρες και μετά τις 9.30 μ.μ. Εστω κι αν οι τιμές των εισιτηρίων είναι σαφώς πιο υψηλές από το ποδόσφαιρο. Οταν τη δεκαετία του ’90 το μπάσκετ είχε κατέβει από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, έγραφα ότι για τον κόσμο του Ολυμπιακού λειτουργεί σαν υποκατάστατο. Σαν τη μεθαδόνη. Με τους οπαδούς των Ερυθρολεύκων απογοητευμένους από τα πέτρινα χρόνια στο ποδόσφαιρο να βρίσκουν καταφύγιο και διέξοδο στις επιτυχίες του μπάσκετ. Αλλά ταυτόχρονα όμως να γεμίζουν το ΟΑΚΑ ή το Γεώργιος Καραϊσκάκης. Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός με πολύ μεγαλύτερη ποσότητα αλλά και διάρκεια στις επιτυχίες έφτιαξε σιγά σιγά το δικό του κοινό.
Εχει σταρ
Ταυτόχρονα όμως άρχισε να κερδίζει τους απογοητευμένους της μπάλας. Δεν είναι λίγοι οι οπαδοί, που αντί για διαρκείας στο ποδόσφαιρο επιλέγουν διαρκείας στο μπάσκετ. Η σχέση ομάδας – οπαδού είναι ανταποδοτική. Ο οπαδός δίνει τη στήριξή του και η ομάδα (τις κατά το δυνατόν) επιτυχίες. Αν ο άλλος πάει στο γήπεδο και δεν βλέπει τίποτα, κάποια στιγμή θα κουραστεί. Θα βαρεθεί και θα τα παρατήσει. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό. Δύο πρωταθλήματα σε είκοσι χρόνια είναι ελάχιστα. Κι ανεξάρτητα από τους τίτλους. Να πάει ο κόσμος στη Λεωφόρο, να δει τι; Ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές; Ποιοι είναι οι σταρ της ομάδας; Στην ομάδα του μπάσκετ υπάρχει ο Καλάθης (φωτογραφία). Υπάρχουν ο Τζέιμς κι ο Σίνγκλετον. Στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό έχουν μείνει μόνο οι φανέλες. Η ομάδα δεν έχει στόχους, δεν έχει προοπτική. Κι όταν τα έχει παρατήσει ο ιδιοκτήτης κι έχει αφήσει την ομάδα στην τύχη της, θα βρει κίνητρο ο οπαδός;
Εχει καταξιωθεί
Επί Βαρδινογιάννη, όταν ο Κόκκαλης σάρωνε εντός συνόρων, ο Παναθηναϊκός στην Ευρώπη ήταν παρών. Κάτι που προσφέρει πλέον ο μπασκετικός Παναθηναϊκός. Που έχει διάρκεια. Εχει καταξιωθεί ως ομάδα. Κι έχει υποχρεώσει τον κόσμο να τον πιστέψει. Γι’ αυτό και τον ακολουθεί. Ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός δεν είναι ούτε καν δεύτερος.